De Duitsche keizer.

In de Tijd komt een correspondentie voor van een aalmoezenier te velde, die de Duitsche legers vergezelt en treffende verhalen doét, hoe wondere kracht het geloof schenkt aan de gewonden en stervenden. Hij eindigt zijn schrijven aldus:

Deze religieuze zin, dit geloof aan God en aan het hiernamaals, verleent onzen soldaten de doodsverachting en de kracht om > zóo schoon* te sterven. Vervuld van dezen zin, gaat ook de Keizer zelf op het slagveld rond, en oorlogscorrespondenten vertellen, hoe de Keizer op het vrije slagveld bij de stervende soldaten nederfcnielt en met hen bidt, hoe hij een gewonden Schwarzwalder licfkoozend over het gelaat streelde, met de troostwoorden: God helpt ons. Hij is met ons in het Oosten en het Westen, Hij zal ook u verder helpen, mijn lieve jongen*.

Is dat geen trefTend beeld, een Keizer, die op het slagveld knielt qm met zijn stervende soldaten te bidden?

Er is zooveel in dezen oorlog, wat het hart schrijnt en wondt, dat het een w^daad is, op zulk een beeld te kunnen wijzen.

En werpt het ook op den Duitschen Keizer niet een ander licht, dan men wel eens uit onze pers opvangt?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen