Voor Kinderen.

ELK ZIJN LOON.

IV,

TERUGGEKEERD.

Er waren vele jaren verloopen sinds Achmed zijn geboortestad had verlaten.

Van de oude lieden, die hij in zijn jeugd gekend had leefden weinigen meer. Een nieuw geslacht, waaronder veel vreemdelingen, bevolkten nu de Btad. Zelf was Achmed door het woeste, ongeregelde leven dat hij geleid had, veel verouderd, en ook zoo zeer in uitérUjk veranderd dat het moeilijk viel in hem den jongen Achmed te herkennen, die indertijd zonder afscheid was vertrokken, en van wien de meesten geloofden dat hij reeds lang dood was. Daar kwam bg, dat de vader nooit over den zoon sprak. Zoo was het, dat Achmed onopgemerkt zich weer in de stad vestigen kon, te meer daar hij geen

groot huis ging bewonen, maar voor het weinige geld dat hij had meegebracht, een winkeltje huurde in de Bazar of winkelstraat.

Daar begon hij een kleinen handel in zijden stoffen. Daar hij met karavanen en handel goed jop de hoogte was gekomen, viel het hem niet ^pmoeilijk steeds de beste waren in voorraad te hebben en veelal vroeger dan anderen. Zoo kreeg hij langzamerhand klanten, en daar hij nu geregeld leefde waS hij al spoedig beveiligd tegen gebrek. Zijn zaken gingen goed, en hij won het vertrouwen van velen.

Dit was juist wat Achmed wenschte. Langzamerhand werd openbaar, dat hij de teruggekeerde zoon was van den groote geleerde Mahmoen en ieder moest erkennen dat de zoon veel in zijn voordeel was veranderd. Ook de vader hoorde er van, «gelijk begrypelijk is. Mahmoen was nu oud en vergrijsd, zijn krachten waren aanmerkelijk verminderd waartoe ook zijn eenzelvige levenswijs veel had bijgedragen.

Het bericht dat zijn zoon was weergekeerd vervulde den grijzen onderzoeker geenszins met blijdschap. • Op den vader in de meer aangehaalde gelijkenis geleek Mahmoen trouwens al heel weinig.

Toch deed het hem genoegen te vernemen dat zijn zoon thans een beter leven leidde, en ook ruimschoots in eigen onderhoud kon voorzien. Want nu, zoo dacht de oade man, ben ik zeker dat Achmed mij niet zal lastig vallen om geld, gelijk ik eerst gevreesd had.

Want Mahmoen zelf dacht over goud en zilver anders dan vroeger. Wel geloofde hij, nu hij den levensdrank gevonden had, dat er geen haast was bij het zoeken van schatten, maar toch had hij op dat laatste zijn hart gezet. In zijn tweede leven hoopte hij nu het poeder te ontdekken, dat lood in goud veranderd. Thans was hij te oud om er nog naar te zoeken. Doch des te meer hing zijn hart aan het vele dat hij reeds bezat. Gelijk meer gezien wordt, maakte ook hem de geldgierigheid ongevoelig voor alles.

Het duurde niet lang of Achmed kwam zijn vader opzoeken. De ontmoeting was van weerszijden schijnbaar recht hartelijk, doch in werkelijkheid veinsden allebei, een ieder berekende slechts hoe hij van den ander het meeste voordeel kon trekken. Zoo bleven zij een poos lang in gesprek, en scheidden ten slotte zeer voldaan over elkander. Mahmoen geloofde met zijn zoon. zijn doel te zullen bereiken en Achmed geloofde dat voor zich van zijn vader eveneens.

Een tijdlang leefden nu vader en zoon schijnbaar op den besten voet. Ze zagen elkciar nu en dan, en de een viel de ander ook niet lastig. De zoon merkte zeer goed op, dat zijn vader, voor niets oog of hart scheen te hebben dan voor het verzamelen van geld, en het vermeerderen van zijn vermogen. Blijkbaar vreesde hij het poeder dat alles in goud veranderde vooreerst niet te zullen vinden. Mahmoen zijnerzijds werd er meer en meer van overtuigd, dat Achmed zijn leven had gebeterd, dat hij zich niet meer overgaf aan dronkenschap en algemeen ook voor een braaf mensch doorging. Zulk een had hij noodig voor een zijner vurigste wenschen vervuld te krijgen.

Toen Achmed eenige jaren in de stad gewoond had volgde hij het voorbeeld zijns vaders en trouwde. Niet dat hij de vrouw die hij huwde liefhad, maar zij bracht hem een flinken bruidschat aan. Bovendien verzwagerde hij zich aldus met een der aanzienlijkste burgers. En eindelijk nam hij nu met eere een plaats in onder de gezeten burgers der stad.

Korten tijd daarna werd Mahmoen ernstig ziek. Hij was thans bijna tachtig jaar oud, en de kans op herstel was zeer gering. Nu liet hij zijn zoon bij zich komen en zei:

»Het verblijdt mij dat gij zoo de algemeene achting hebt verworven, dat gij een eer zijt geworden van ons geslacht. Hoe zeer ik dat op prijs stel hoop ik u te toonen, en gij zult over mij tevreden zijn daar ik u wil bevoorrechten boven anderen die ook als familieleden mochten verwachten dat ik hen bedenken zou.

Ik ga sterven doch heb u een verzoek te doen en vertrouw dat gij als een brave liefhebbende zoon het niet zult afslaan. Bedenk dat uw oude vader veel voor u gedaan heeft".

Of Achmed dat ook geloofde was de vraag doch hij zweeg er op, inwendig recht verblijd dat hij door zijn goed gedrag in de laatste jaren zoo de gunst zijns vaders had gewonnen. Dat was zijn doel geweest.

Gij weet", zoo vervolgde Mahmoen, jdat ik mijn leven heb doorgebracht met het zoeken van den steen der wijzen. Tijd, geld en moeite heb ik er aan besteed; gelukkig niet vruchteloos Hoor nu mijn zoon het geheim dat ik u vertellen en het verzoek dat ik u doen zal.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen