Onze Militairen.

De last, dien de mobilisatie op onze militairen legt, is 'voor " h'en verre van gemakkelijk te dragen. Vooral riu' de mobilisatie reeds bijna twee jaar duurde en er nog geen einde aan te zien is, gaat die last al zwaarder drukken. We weten wel, dat het niet anders kan en dat ons volk nog dankbaar mag wezen, dat geen zwaarder kruis op ons werd gelegd, maar het is toch te begrijpen, dat er bitter geklaagd "wordt en de moedeloosheid zich van menig hart dreigt meester te maken. Hoe menigeen werd'nu al bijna twee jaar lang aan - zijn gezin onttrokken, , zag zijn handel of nering schade lijden of moest zijn .studie' afbreken. En al vvaardeeren we, dat de Kegeering zooveel mogelijk door verloven aan de bezwaren tegemoet kwam, zoolang de militaire dier^st voortduurt, houdt ook dit lijden aan.

Een lijden, dat in bijzondere mate onze zonen uit christellj.ke huizen' treft, want voor hen vooral is deze dienst in het leger een ware beproeving. Klacht op klacht moeten . we dan ooï| telkens--hooren over hetgeen in het leger 'hun zedelijk gevoel kwetst of ingaat tegen hun diepste religieuze overtuiging. Hét barbaarsche vloeken dat somipige officieren en onderofficieren zich maar niet kunïien afwennen; de spot, die met hen gedreven wordt door, hun makkers en hooggeplaatsten, wanneer ze als fijnen, bekend staan; de ruwe en zedelooze praat, die ze moeten aanhooren in d^ cantine en op de slaapzalen; dat alles maakt het leven in de kazernen of forten, op het veldofin barakken voor menig Christelijk jongman tot een hel. Natuurlijk is de toestand niet overal even erg; er zijn oflficieren, die een uitnemend voorbeeld geven, en ook gelukt het vaak door zelf beslist op te treden en kloek voor zijn overtt7iging, uit .te komen, anderen eerbied af te dwingen en aan spotternij; en zedeloos gepraat een einde te maken. Maar wie zijn oor te luisteren legt, wanneer hij met onze christelijke militairein in aanraking komt, weet toch, dat zulke gevallen eer uitzondering dan regel zijn. Voor zwakke karakters schuilt er een ontzaggelijk gevaar is, om méé te huilen met de wolven in het bosch. En wie dat niet , wil en profestèèrt, - ondervindt, dat nog steeds als regel geldt.-dat wie, een discipel van Jezus wil zijn, ook het kruis heeft te dragen.

Nu Ijgt. in zulke feiten zeker een ontzaggelijke aariklacht tege'n onze Nedèrlandsche volk, \\'e, heeten' een Christelijke natie: Wanneer men het waagt va: n het toenemend paganisme en van de ontkerstening van ons volk te spreken, wordt men als een zwartkijker uitgekreten Maar neem de werkelijkheid, sla het leven van-ons volk ga, zoo, als het in ons leger zich openbaart, en vraag dan aan wieh ge maar \Vilt, of'in dat leger van een heerschen van é^n ckristelijken geest nog iets 'te bespeuren valt. Er zijn christenen onder de .officieren en de manschappen, maar ze tellen niet mee en voelen zich in het leger als het Thebaansche legioen in het heidensche leger van Rome's keizers.

Daarom kan er niet genoeg op, aangedrongen, dat onze Christelijke gezinnen toch alles zullen doen wat ze kunnen om op'plaatsen, waar militairen ingekwartierd zijn, hun huizen voor onze Christelijke mihtairen open te zetten, Datgeschiedtreedsopmenigeplaats. Wanneer, Zond.ags^^en •'militair in de Kerk is . gekomen, wordt hij bij het uitgaan opgewacht, meegenomeii, .en' aan'de'n disch genoodigd. E, n - meer dan een voorbeeld is ons bekend, hoe gezegend. dat gewerkt heeft. Het was alsof men plotseling uit den ongeestelijken dampkring der-kazerne weer werd overgeplaatst in een weldadige Christelijke atmosfeer, waar; de liefde van Christus, het hart verkwikte; het geloof'-ivèer versterkt iwerd en..de' .wankelende, ypet voor .A'erder.^afglijden - ^'erd bëwaarS.. Maar juist ..omdat: -we> .wetea, ., hoé' tiitnëjihend Hè' omgang in. zulk een iChriatelijk gezii'ï werkt, dringen-we-ser - nogmaals jop ; .a^i), t.. dat toch iederf'tMc 'hièrtöè in-'-de - gelegenheid-i.St è.% hand naar onze militairen - za-huititekcai Eén militair Tehuis is'uitstekefnd, maar een Christelijk geain blijft toch het beste, wat en onzcir militairen bieden' 'kan. Daar g lleen vinden ze terug, wat-ze missen; ' " anneer ze ver zijn van hun eigen tehuis.

Ook wat de Sabbathvicrjng betreft, zij h en daarom niet te streng. Natuurlijk mag niet noodeloos op*Zondag gereisd worden, h cfl-wanneer verlof kan gekregen worden vaii Zaterdag tot ^Maandag, moet hierorri worden gevraagd. Maar nu, we'willen aannemen om miUtaire redenen, dit vaak onmogelijk is en-de keuze dus zoo staat: of dat men geheel verstoken wordt van de gelegenheid om naar huis te gaan óf dat men op Zondagavond weer moet keeren, vergete men niet, hoe een Zondag in een geestdoodende atmosfeer doorgebracht te midden - yan ongeloovige karneraden, zonder dat men vaak zelfs de gelegenheid heeft om een goede predikatie bij te wonen, voor het geestelijk leven wel allernadeeligst werken moet. Natuurlijk oordeelen we daarom in dit Sabbaths-vraagstuk niemand. Wie in zijn conscientie overtuigd is, dat het reizen op Zondag in elk geval zonde is, mag het niet doen, want tegen zijn conscientie ingaan mag niemand. Maar evenmin mag men hierin een ander oordeelen - wiens conscientie hem wel vrijheid vergunt om. onder zulke omstandigheden op Zondag te reizen. De Sabbath is om den mensch en niet de mensch om den Sabbath. To^n David met zijn manschappen vluchtte voor Saul, heeft hij van de tóonbrooden gegeten, sdie hem niet geoorloofd waren te eten noch ook hun, die met hem waren, maar den priesteren alleen*. En Christus zelf heeft op dat voorbeeld gewezen, om de Pharizeën te bestraffen, die tóen de discipelen van Christus op den Sabbath honger hadden en aren begonnen te plukken en te eten, zoo scherp tot Hem zeiden : , , Ziet, uwé discipelen doen, wat niet geoorloofd is te doen op den Sabbath". En indien dit voorbeeld van David in Christus oog tot genoegzame verontschuldiging strekte, toen zijn discipelen uit honger van het lichaam deden wat anders.op den Sabbath niet geoorloofd was te doen, zou hetzelfde dan niet evenzeer gelden, waar het geldt honger naar de liefde en omgang van het eigen gezin, honger naar een christelijkcn rustdag in hun eigen huis doorgebracht, honger naar de prediking van het Woord Gods? Zou ook in zulk een geV^l Christus niet zeggen tot degenen, die den'staf breken over hen, die doen wat op deii Sabbath niet geoorloofd is te doen : Zoo gij geweten hadt wat het zegt; ik wil barmhartigheid en niet offerande; gij zoudt de onschuldigen niet veroordeeld hebben.*; (Matth. 12 •..1—7).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen