Van het booze opzet

Amsterdam, 22 November 191S.

Van het booze opzet der socialistische leiders om door een staatsgreep zich meester te maken van de politieke macht in ons vaderland; een opzet, dat wanneer het gelukt ware, tot revolutie en burgerkrijg, tot hongersnood en de diepste ellende van ons volk zou geleid hebben; is door de krachtige houding der Regeering en de afdoende maatregelen, die zij nam, gelukkig niets gekomen. Al blijft, zoolang de revolutiekoorts Europa teistert, het gevaar nog altoos bestaan, dat de vlam naar ons land zal overslaan, toch kan zonder overdrijving gezegd worden, dat de lont, die*. Troelstra in het kruit wilde werpen, juist |iet omgekeerde gevolg heeft gehad. In plaats dat zijn revolutionair pogen weerklank vond bij ons volk, heeft het tot een machtige volksbeweging aarileiding gegeven, die toonde, hoe ons volk van dit revolutionair socialisme niets wil weten, nog altoos opkomt voor gezag en orde en met banden van de hechtste trouw zich aan onze Koningin verbonden voelt. Wat Jozef tot zijne broeders zeide: »hetgeen gijlieden ten kwade tegen mij hebt gedacht, dat heeft God ten goede gedacht*, geldt ook hier. Onze Christelijke arbeiders stonden onwrikbaar pal, en niet het minst aan hun cordaat optreden, — Troelstra zelf erkende dit op het Rotterdamsche congres, — is het te danken, dat de op touw gezette revolutie weer afgewimpeld moest worden. De burgerij, in plaats van zich door het dreigement van soldaten en arbeidersraden te laten intimideeren, vormde zelf in de voornaamste steden burgerwachten om de orde te handhaven. Vrijwilligers boden van alle zijden zich aan, en zelfs de soldaten, die nog enkele weken geleden aan 't muiten sloegen, verklaarden thans zich bereid de wapenen tegen de revolutionairen op te nemen. Adressen van trouw en aanhankelijkheid stroomden de Koningin en de Regeering toe. Volksvergaderingen werden gehouden, waarin de geestdrift voor Vaderland en Vorstin hoog opvlamde en in heilige bezieling het Wilhelmus van Nassauwen weerklonk. Niet de roode vlag der revolutie, maar de Nederlandsche driekleur met den Oranjewimpel in top wapperde van de huizen. En de grootsche betooging op het Malieveld in Den Haag gehffuden, was wel de meest spontane uiting van de liefde en trouw van ons volk voor onze Koningin. Voor haar, die in deze bange dagen wel niet het minst geleden zal hebben, moet dat oogenblik wel een rijk vergoeding hebben gebracht.

Zoo is door de genade Gods niet alleen het bange gevaar, dat ons dreigde, afgewend, maar heeft dit gevaar juist gediend om te doen zien, hoe het drievoudig snoer: sGod, Nederland en Oranje" nog hecht en vast is.

Voor deze uitkomst danken we in de eerste plaats God den Heere, die ons land voor de rampen eener revolutie bewaarde. Naast Hem komt die dank toe aan onze Christelijke regeering^, die zoo moedig en beslist, maar tevens zoo beleidvol en voorzichtig is opgetreden, dat zonder wapengeweld of bloedvergieten het revolutionaire opzet in den kiem gesmoord is geworden. En ook nu weer bleek, hoe de Regeering daarbij haar hechtsten steun 'vond in ons Christelijk volksdeel, dat weer als één man optrok onder de leuze van Groen van Prinsterer: Tegen de Revolutie het Evangelie,

Maar al is het gevaar afgewend, toch mag de ernstige les, die in deze geschiedenis ligt, door ons Christenvolk niet vergeten worden. Het Socialisme had door zijn schitterende beloften het hart van menig, ontevredene verlokt. Gevaar voor onzen Staat scheen van dit Socialisme, dat in het Parlement zoo mak en tam' optrad, niet meer te duchten. Men begon reeds aan de gedachte te wennen, dat Troelstra als Minister zou optreden, en hoopte, ook al sprak men dit niet openlijk uit, dat hij de man zou blijken, die iriet krachtige hand de sociale hervormingen zou tot stand brengen, waarop onze arbeiders wachtten. Het Socialisme was de kwajongensjaren te boven gekomen, het had zijn revolutionair karakter afgelegd en was een fatsoenlijke staatspartij geworden, die alleen langs wettigen weg haar doeleinden zou trachten te bereiken.

Thans is wel gebleken, hoe onder die omgehangen schapenvacht de wolvenaard is gebleven. Zoodra het Socialisme met geweld zich in Duitschland van de staatsmacht had meester gemaakt, meende Troelstra ook in ons land dit voorbeeld te kunnen volgen. Hij droomde zich reeds President van een socialistische republiek. En toen de aanslagj-mislukt bleek, erkende hij openlijk op het Congres te Rotterdam, dat diep in het hart van elk socialist de begeerte naar de revolutie leeft, en werd hij daarbij . uitbundig toegejuicht. Dat bij thans den aftocht blies, was^riiet, omdat hij bij kalmer bezinning had ingezien, dat zijn opzet misdadig was, m.aar alleen omdat de tijdsomstandigheden hem niet gunstig waren. Als staatsman had hij zich vergist, maar van boetedoening was geen sprake.

Moge daarom deze les^^door ons volk in gedachtenis worden gehouden. Ook wanneer straks bij een nieuwe stembus het Socialisine met zoet vogelaarsgefluit weer de arbeiders aan zijn kant tracht te krijgen. Hoe noodig ook de sociale hervormingen zijn, waarop ons volk wacht, wie daardoor zich verlokken laat om op het Socialisme te steunen, geeft zijn Christelijk beginsel prijs.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen