Geen goed voorbeeld.

Het droeve feit, dat een onzer predikanten, die twintig jaren onze Kerken gediend had, gemeend heeft ontslag uit den dienst te moeten vragen ten einde tot een anderen staat des levens over te gaan, daar hij nog nimmer van zijn tractement had kunnen leven en daarom in het belang van zijn huisgezin en de opvoeding en toekomst zijner kinderen een anderen werkkring meende te moeten zoeken, mag ook in ons blad niet onbesproken blijven.

En dan zij in de eerste plaats uitgesproken, dat wij dit voorbeeld zeker niet navolgenswaard achten.

Volkomen terecht toch merkt Ds. Hepp in de Watergraafsmeersche Kerkbode op, f dat al is het voor de predikanten hard, wanneer zij hun gezin niet kunnen onderhouden en hun kinderen geen opvoeding kunnen laten geven volgens hun stand, de bedoelde predikant dit alles toch van te voren geweten heeft. Ieder, die zich aan het predikambt geven wil, moet zich van te voren bewust zijn, dat hij een groot financieel offer heeft te brengen, en als hij desniettemin kiest den Heere te dienen in het Evangelie, dan moet hij die keuze, wat er ook gebeure, gestand blijven. , Hij mag de kerk, ' die hij dient, op hare verplichting wijzen; hij mag den Heere om uitkomst bidden; maar zijn post verlaten om des gewins wille mag hij niet." Dit nu is volkomen juist, evenzeer als de opmerking, die hij er aan toevoegt: Stel eens, dat alle predikanten, die onder finantieele zorg gebukt gaan, zijn voorbeeld volgden? Wat moest er dan van onze Kerken worden? Tal van gemeenten raakten dan op eenmaal herderloos, en dat in een tijd, waarin er reeds zulk een nood aan predikanten heerscht en wsrarin de geloovigen zooveel leiding en voorlichting van noode hebben".

Het is dan ook kwalijk denkbaar, dat iemand, die waarlijk door God tot dit ambt geroepen is en een herdershart bezit, alleen om deze redenen zijn ambt zou neerleggen. Een Paulus, die liever met handenarbeid zijn onderhoud verdiende, dan de gemeente te bezwaren, maar het Evangelie prediken bleef, heeft anders gehandeld. En het is volkomen te .begrijpen, dat de Classis, die over dit verzoek te oordeelen had, al wilde zij den overgang tot een anderen staat des levens aan dezen predikant niet beletten, het gevraagde eervolle ontslag met behoud van de rechten van predikant hem niet verleend heeft.

Maar hoe beslist deze daad moet worden afgekeurd, ook om het gevaar van navolging, dat er in schuilt, toch mogen onze Kerken \yel met nadruk er op gewezen worden, dat zij hun dienaren niet al zuchtende hun arbeid verrichten laten. Er zijn gelukkig tal van Kerken, die dit hebben ingezien en het tractement van hun predikant reeds belangrijk hebben verhoogd. Ook weten we zeer wel, dat de schuld, wanneer dit niet voldoende geschiedt, niet altoos alleen bij de gemeente ligt. Waar een predikant het hart der gemeente heeft, gaan de beurzen ook wel open. Maar een predikant, die zijn gemeente verwaarloost en nauwelijks naar zijn gemeenteleden omziet, heeft het aan zich zelf te wijten, wanneer het peil der offervaardigheid niet stijgt, maar daalt.

Maar al moet met dit alles rekening worden gehouden om een billijk oordeel te vellen, toch valt het niet te ontkennen, dat er nog altoos Kerken zijn, tot wie het besef niet schijnt te zijn doorgedrongen, dat het leven, zooals Minister de Vries nog pas meedeelde, meer dan 90 pCt. duurder is geworden en een predikant zelfö met een duurtetoeslag van een paar honderd gulden er dus niet meer komen kan. Nu kunnen onze predikanten geen syndicaten vormen en geen proteststakingen tegen zulk een »hongerloon€ gaan houden. De Kerken zelve hebben in te zien, dat de tractementen vergeleken bij den toestand vóór den oorlog meer dan verdubbeld moeten worden. Was vroeger een tractement van / 1200—1500 op een dorp het gemiddelde, thans heeft reeds meer dan een classis uitgesproken, dat het minimum-salaris /• 2800 è 3000 moet zijn. Ook van de predikanten geldt, dat de arbeider '.ijn loon waardig is. En een sjouwerman te Delft verdient nu al heel wat meer dan een stadspredikant.

Zien onze Kerken dit nu niet in, dan brengen ze onze predikanten in verzoeking om een anderen ïstaat des levens* te gaan zoeken. Niet uit winstbejag; niet omdat zij hun ambt niet langer willen bedienen; maar uit nood. Dat dit van de zijde van zulk een Dienaar zonde is, geven we toe; men mag het ambt, waartoe God on^ riep, niet trouweloos verlaten. Maar de schuld van deze zonde > zou dan voor een niet gering deel op de Kerken zelve terugvallen, die door te karig loon tot dezen droeven noodstap aanleiding gaven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen