Benoeming of beroeping.

Een onzer lezers vraagt ons, of het aanbeveling verdient om te spreken van benoeming of van beroeping, waar het geldt de aanwijzing door stemming van een broeder tot het kerkelijke ambt? Hij vraagt dit, omdat hij wil, dat er ook in het kerkelijk spraakgebruik goede vormen zullen zijn.

Nu eischt zeker de keurigheid van de taal, dat men in 't gebruik van de synoniemen met juist gevoel te werk ga. Oaze taal heeft een rijkdom van synoniemen, maar elk dezer synoniemen heeft door het taalgebruik een eigenaardige nuanceering gekregen. En wie zijn taal liefheeft, zal bij 't gebruik dezer synoniemen daarop letten. Zoo stelt men op zijn kantoor een schrijver aan; zoo heeft eene vereeniging een secretaris; zoo spreekt men bij den Senaat eener Universiteit van den Ab actis, en zoo noemt men in kerkelijke vergaderingen degenen, die de notulen houden en de brieven schrijven: scriba.

Evenzoo nu is het met de drie woorden, die onze taal bezit om aan te wijzen, dat iemand tot een post, ambt, of betrekking wordt aangewezen; men zegt, dat zoo iemand wordt aangesteld, benoemd of beroepen. Het woord aanstellen wordt meestal gebruikt vooreen ondergeschikte betrekking; iemand wordt aangesteld tot boekhouder, opzichter over een fabriek. Het woord benoemen onderstelt altijd, dat dit geschiedt door een persoon of college, dat-daartoe bevoegdheid heeft ontvangen ; men wordt benoemd tot rechter, tot ontvanger, tot professor enz. Het woord beroepen eindelijk is bepaald aan het kerkelijk spraakgebruik eigen ; de kerkeraad 'of de gemeente beroept een predikant. Niemand zal zeggen, dat de Koningin iemand tot Minister, burgemeester of professor beroepen heeft; het woord beroeping draagt altoos min of meer een heilig karakter; het onderstelt, dat er een Goddelijke roeping aan ten grondslag ligt.

In zooverre is het dus volkomen juist, dat wanneer er sprake is van de aanwijzing tot een kerkelijk ambt, men het meest juist doet met van beroeping te spreken. Een voorlezer, een koster wordt aangesteld, maar een predikant wordt beroepen. De moeilijkheid schuilt alleen hierin, dat ons kerkelijk spraakgebruik dit woord beroeping wel gebruikt bij de Dienaren des Woords maar niet bij de ouderlingen en diakenen. Het zou ietwat geaffecteerd klinken, wanneer iemand zeide: ik ben tot ouderling of diaken beroepen; men zegt: iemand wordt tot ouderling gekozen of benoemd. Natuurlijk wil dat niet zeggen, dat er een principieel onderscheid is tusschen deze ambtsdragers. In het bevestigingsformulier wordt evengoed bij de ouderlingen en diakenen als bij de predikanten gevraagd, of zij in hun hart gevoelen wettiglijk van de gemeente en mitsdien van God zelf geroepen te zijn. Ook hun roeping is evenzeer een Goddelijke en heilige roeping. Maar nu in het kerkelijke spraakgebruik van eeuwen her men eenmaal gewoon is het woord beroepen alleen te gebruiken-, voor de predikanten, maar niet voor de ouderlingen en diakenen, zou het al te precieus schijnen hiervan af te wijken. Er is daarom geen reden om het woord benoemen uit ons kerkelijk spraakgebruik te bannen en het door beroepen te vervangen, mits men maar wel in het oog houdt, dat daardoor niet een principieel onderscheid wordt gemaakt tusschen de predikanten en de andera ambtsdragers wat hun roeping tot het ambt betreft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen