Marnix' Byencorf - pagina 27

25 altijd genomen, maar ook gegeven, uitte zich zeer scherp in De vroolijke historie van Mamix, vol ongeloofelijke beweringen zonder historischen grond. De Leuvensche professor _Pa!;11 Alberdingk Thijm was de vrijmoedige verteller. Egoisme, ijdelheid, lafheid, plagiaat, verraad - ja, aan wat stond Marnix niet schuldig? Onzedelijkheid niet, gist de auteur grootmoedig. 127) Maar dat Marnix als schrijver de meeste tijdgenooten overtrof, ook in zijn Byencorf, erkent. hij zonder beding. 12S) Om echter voor het volk een uitvoerige bloemlezing uit te geven - hij doelt op Paul Fredericq 129) - "daar hoort de hartstocht van den partij haat toe". Het oordeel der beide Thijm's typeert de Roomsche houding tot op heden: erkenning van ongemeene literaire waarde, verontwaardiging over een lasterlijken inhoud. 130) Als getuige dient hun soms de Protestantsche criticus Busken Huet. Op zijn geniale wijze heeft deze in Het Land van Rembrand 131) in enkele kostelijk-geestige bladzijden een beeld van Marnix geschetst: als meest bij hem, waarheid en verdichting, onhistorische historie 1 Wie zou anders wachten van den geschiedschrijver, die het elders erkende, dat "wij hebben opgehouden deze soort van mannen te begrijpen". Bewonderen of verdragen, dat gaat nog. Maar "hen vertrouwen, dat doen wij niet verder dan onze oogen reiken". J32) Hij verontschuldigt zich, de onoogelijke herinnering van een vermaard Calvinistisch schotschrift als voor het venster te hebben gezet van een nieuw deel. 133) "Scherts van een haai", het is als meer van Huet tot cliché geworden. Een zeer "aesthetische" , althans zeer onhistorische literatuurbeschrijver was hier aan het woord. Meer vermogen tot waardeering toonden Van Vloten, ten Brink, ook Jonckbloet! De beide laatsten komen echter met de zonderlinge bewering, dat de aanvallen op de geestelijkheid den hoofdinhoud vormen. 1 3~ ) Te Winkel stelt het boek zeer hoog, maar blijft toch aan den buitenkant. Beter wist Kalff door te dringen in den geest ervan. 135) De nieuwste beschrijver onzer letteren, Prinsen staat minstens zoo vreemd tegenover Marnix als Huet. Wel verklaart hij na overvloedige en zeer onjuiste kritiek, de geestigheid te kunnen

.1/

T

,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen