1919 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 34

24

Ik wil hier slechts wijzen op de querulanten-waanzin, die eerst' als een variëteit van de paranoia, daarna als zoodanig van de manie werd beschouwd. Nu wordt deze in de laatste editie samen met de traumatische neurosen bijeengevoegd tot een groep van symbantopathien. De ziektegroepen van de pono- en homilopathien zullen we in vorige uitgaven ook te vergeefs zoeken. Het laatste deel van het leerboek van KRAEPELIN in zijn tegenwoordigen vorm is, afgezien van de oligophrenien geheel gewijd aan de behandeling der kiempsychosen van JELGERSMA, uitgezonderd de manisch-depressieve psychose. Terwijl JELGERSMA alle ziektegevallen tot vijf typen en meng- of overgangsvormen van deze weet te brengen, onderscheidt KRAEPELIN daarentegen talrijke ziektebeelden. Dit kan men nu slechts verklaren door het feit, dat KRAEPELIN'S indeeling geen voldoenden psychologischen ondergrond heeft en hij klinisch alleen in hoofdzaak naar de aetiologie, verloop en afloop der psychosen tracht in te deelen naar analogie der pathologie der lichamelijke ziekten. Dat dit pogen geen vruchten afwerpt, bewijst de onvastheid van zijn indeeling; hij_ wordt als 't ware door allen wind van leer meegevoerd; tevens bewijst deze wisseling in zijn groepeering der psychosen de juistheid van JELGERSMA'S beschouwingen. JELGERSMA toch ontkent het bestaan van scherpe grenzen tusschen de kiempsychosen; wil men deze nu toch aanbrengen, zooals KRAEPELIN, dan wordt men wel gedwongen talrijke ziektebeelden van geringen omvang te ontwerpen, die daarenboven nog zeer labiel zijn en in elke volgende uitgave van zijn leerboek weer anders gegroepeerd worden of geheel verdwijnen om voor nieuwe plaats te maken. Kenmerkend hiervoor is, zooals ik reeds heb opgemerkt hetgeen met den querulantenwaanzin is geschied. We zien dit ziektebeeld toch zijn plaats onder de paranoia verlaten en na korten tijd als atypische vorm van de manie te zijn beschouwd, nu een plaats innemen naast de traumatische neurosen. Is dit er nu geen sterk bewijs voor, dat de functioneele of kiempsychosen niet scherp begrensd kunnen worden en levert KRAEPELIN hiermee niet zelf ongevraagd een pleidooi voor de juistheid van JELGERSMA'S klinische inzichten; tevens kan dit feit ook nog tot steun dienen aan de meening van SPECHT en KLEIST, die de paranoia geheel als een affectieve psychose beschouwen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen