Betrekkelijk of volstrekt - pagina 39

Vandaar dat het volgen van meer dan één spoor niet valt af te keuren**). De staat is bij zijn wettelijke voorzieningen meestal op het compromis *"*), op de voor verschillend denkende onderdanen aanvaardbare oplossingen, die iets tweeslachtigs kunnen hebben, aangewezen. Hij is bij zijn uitbouw van het positieve recht afhankelijk van het historisch gewordene en vermag niet op elk ogenblik alles naar zijn hand te zetten. In Nederland begeleidt niet de rechter maar de administratie de veroordeelde, wat leerstellig hoogst aanvechtbaar*^), maar in feite goed aanvaardbaar moet genoemd. Zij is het, die overweegt of er tot een voorwaardelijk in vrijheid stellen dan wel tot een gratiëring aanleiding is. De voorwaardelijke invrijheidstelling wordt voortdurend toegepast en geeft de straf een grote mate van beweeglijkheid. Het maakt veel uit of de 9 jaren er 6 zullen worden. In een starre vergeldingsleer is afslag met een derde gedeelte, zoals deze bij ons regeling verkreeg, onaanvaardbaar. Houdt men er rekening mee, dat de staat straft naar recht doch lettend op zijn doel, zo is het bij betrachting van rechtsgelijkheid minder bezwaarlijk dat er in de straf grote speling zit, die mede door de houding van de verdachte tijdens zijn gevangenschap bepaald wordt. Hier schuilt zelfs een waardevolle gedachte in. De veroordeelde kan iets verdienen door iets goed te maken. In het algemeen zou in de straf de idee van wat goed maken, ook los van het daardoor zelf nog enig voordeel behalen, sterker gelegd kunnen worden. De straf won op deze in 1945 door del Vecchio krachtig bepleite wijze, aan waarde®^). Alsdan behoorde tot het verleden dat het overgrote deel der veroordeelden de gevangenis verlaat zonder er iets verbeterd te zijn noch enige innerlijke loutering te hebben ondergaan*^). Misschien zou het gimstig zijn de humanisering van de straf, die soms tot een onpersoonlijke bejegening leidt®®), hierop af te stemmen. Wüde men het kinderrecht uitspelen om de waardeloosheid der ver*^) De beroemde „Zweispurigkeit" van straf en maatregel gaat terug op C. Stooss met zijn „Vorentwurf" voor een Zwitsers wetboek van strafrecht. "*) Men vergelijke over de noodzaak van het compromis voor de staat als wetgever, Eduard Kohlrausch: Ueber Strafrechtsform, 24. *5) H. Dooyeweerd, Strafrechtelijke problemen bij de gevangenishervorming, z. p. 1949, 5. ®^) Vermeld bij H. Heschek, Das Menschbild unserer Zeit..., 9, aantekening 9; dezelfde gedachte treft men aan bij Eberhard Schmidt, Zeitschrift für die gesamte Strafrechtsviassenschaft, Bd 67, Berlin 1955, 177 e.v.; Max Grünhut, Penal Reform, Oxford 1948, 5; Gerhard Husserl, Recht und Zeit, Frankfurt am Main 1955, 222. *') Scherp was over een ondoeltreffende strafvoltrekking het oordeel van C. René van Ouwenaller, Onbevredigd. Overdruk uit Woord en Daad, 1939. **) Hans Dombois oppert dit bezwaar, Mensch und Strafe, 56.

37

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen