Ootmoedig bidden.

Lukas 18:9-14.

Jezus heeft meer dan eenmaal onderwijs gegeven in de heilige kunst van het bidden door het uitspreken van een gelijkenis.

We noemden die van het hongerige kind, dat zijn vader om brood smeekt.

Zoo zal onze hemelsche Vader ook naar onze gebeden hooren, wanneer wij tot Hem naderen als een kind.

In de parabel van den smeekenden vriend, die ter middernacht komt en op zijn vrijmoedig vragen de deur zich geopend ziet, onderwijst Jezus ons, dat ook wij de deurep. van Gods hart zullen zien opengaan, wanneer wij Hem kennen in de oefening van ons leven als een vriend.

En in de schoone gelijkenis van den rechter en de weduwe wordt ons door den Zahgmaker op de ziel gebonden, dat we zullen blijven bidden en dan ervaren zullen, dat verhooring volgt.

Zoo is in zijn bidden de christen als het kind, Ê; dat opziet tot zijn vader, op wien het rekent; als de vriend, die zich wendt tot zijn nabuur, op wien hij hoopt en als de weduwe, die schier ten einde raad tot den rechter de toevlucht neemt.

En dat is in aansluiting aan Jezus' eigen Woord: den zoon, die bidt, wordt gegeven; de weduwe, die zoekt, zal dit vinden en den nabuur die klopt, zal worden opengedaan.

Maar dit bidden moet ootmoedig zijn. vragen

Dat heeft Jezus ons herinnerd in de gelijkenis van den Farizeër en den tollenaar.

Een classiek stuk der Heilige Schrift, waarvan de bewoording algemeen bekend is.

Jezus heeft deze gelijkenis gesproken mét het oog op menschen, die bij zichzelven vertrouwden, dat zij rechtvaardig waren en de anderen niets achtten.

Zelfvertrouwen en zelfverheffing waren dus van deze menschen, op wie Jezus doelde, de donkere schaduwzijden.

En toch baden ze.

En toch baden ze. Ze beriepen zich wel op hun kindschap. Ze toonden publiek groote vrijmoedigheid in hun bidden.

En ze hielden lange gebeden in groeten getale. Maar ze niisten den ootmoed.

De Farizeër, dien Jezus teekent, wordt hiervan als type gesteld.

En daartegenover plaatst Jezus dan den tollenaar, die nergens toegang heeft, maar in den tempel voor God komt, om daar zondebelijdend te vinden de rechtvaardigheid, die hem rust geeft.

Ons bidden moet zijn de offerande van een verbroken hart, doot schuldgevoel verbrijzeld.

Het kan zijn, dat we als kind geheel van God'werden vervreemd.

Dat we in verkeerd gezelschap verdoolden en de vriendschap 'Gods hebben verloren.

En dat we dan ten slotte geheel nalieten het volharden in het gebed.

We stellen ons voor, dat het zóó met den tollenaar is gegaan.

Een besnedene, die den Sabbat niet meer hield.

Een Israëliet, die zich aan de heidenen had verhuurd.

Een zoon van Abraham, die geheel was ondergegaan in een leven buiten God.

Maar die tot inkeer was gekomen! En nu met de onrust van zijn ziel was gevloden naar de eenige plaats, waar hij niet kon geweigerd worden.

Hij vlucht naar den tempel.

De oogen durft hij niet opslaan naar den hemel.

Veel woorden kan hij niet uitbrengen.

Maar, beschaamd en door jeugdherinneringen ontroerd, slaat hij zich op; de borst en, : o God! wees mij zondaar genadig, is al wat hij zeggen kan.

Dat was ootmoedig bidden.

In het besef van alles verbeurd te hebben.

Gevoelend zijn onwaardigheid om te worden verhoord.

Een gebed uit de diepte. Bewijs, dat deze bidder zijn nood en ellendigheid recht en grondig kende.

Een kind, een vriend, een aanhouder in het gebed, met ootmoedigheid bekleed.

Die gerechtvaardigd afging naar zijn huis.

En wist, dat hij verhooring had gevonden.

Een kind van God moet kind zijn. Want anders is 't er geen.

Wij brengen onze kind'ren .groot, 'God maakt de zijne kleen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen