UIT DE BPITENLANDSCHE KERKEN.

Men kan weten, dat „de kerk van Engeland" pogingen doet om haar Book of Common Prayer — wij zouden kunnen zeggen haar kerkboek — geschikt te maken, volgens veler beweren, voor den tegenwoordigen tijd'. Derhalve heeft men verandering en vermeerdering voorgeslagen beantwoordend aan de behoeften van den tijd — ombouw en uitbouw!

Nu is het streven niet om verouderde en üiet meer in den vroegeren zin gebruikte termen om te zetten in nieuwere en verstaanbare — zulk' pogen zal ieder billijken en goedkeuren — echter men heeft veel meer willen doen. Men heeft heel wat toegevoegd aan het oude „kerkboek", zelfs nieuwe rubrieken met het oog opi. uitbreiding van de liturgie. Of liever om te sanctioneeren wat reeds door vele geestelijken was ingevoerd. Nu kan men niet verwachten, dat deze poging allen zal bevredigen. De extremisten 'bedoelen eene erkenning van hun romariïseerend pogen en wél door het officiëele „kerkboek". Nu dragen de voorgeslagen veranderingen 't karakter van een compromis; en een compromis kan nooit aan iedereen voldoening schenken. Een schisma, een scheuring, is niet uitgesloten, als het ontwerp wordt aangenomen. Ook de leeken hebbén in deze aangelegenheid iets te zeggen. In de Vrije ychotsche Ëerk wordt de verwachting uitgesproken, dat niet in „evangelisöhen zin" zal worden beslist.

Langzamerhand wordt een verzet wakker geroepen tegen de „Conferenties", en dat begint in de Angelsaksische wereld sterk om zich heen te grijpen. Het voornemen bestaat om het volgend jaar een Internationaal Zendings Concilie te Jemzalem te houden. Doch een paar zeer sterke kerkgemeenschappen in Engeland en Schotland hebben besloten geen afgevaardigden te zenden, uit gebrek aan tijd en geld. Zij meenen ook, dat het veldwinnend streven der laatste jaren het tal van dergelijke conferenties steeds meer uït te breiden, een halt moet worden toegeroepen.

In een artikel over den arbeid der Schotsche Zending onder de Joden te Budapest, waarin voor vele jaren een der onzen arbeidde te Pesth, namelijk een zekere Ds van And el, en waarvan later lange jaren de bekende Dr Macdonald Webster, die namens de Uniteid Free Church op de Synode van Utrecht was, de leiding had, las ik onder anderen, dat de Hongaren in dit werk der Schotsche zending de broederband tot zich zien uitgestrekt d o o r d etn a t i e, d ie z ij i n h e e 1 Europa het meest bewonderen. De schikken eindelijk eens u te laten aanTeunen, - dat het king der woorden laat, naa(r ik kan'lezen, niet toe, dat hier gezegd wordt, dat van alle volkeren van Europa de Hongaren de Schotten het meest bewonderen, maar eer dat de Hongaren van alle natiën de Schotten het meest bewonderen: „by the nation which in alle Europe they admire most".

In de hoogste klasse van een „Bible Class", 't best to stellen naast de oudste en verst gevorderde catechisanten bij ons, was door onvoorziene omstandigheden niet aan de orde, wat hadi moeten volgen bij de bespreking, 't Was op den eersten Zondag na Nieuwjaar. De leider wilde den tijd dien avond' benutten en stelde drie vragen met betrekking tot do prediking van 't Evangelie. Zij luidden:1. Welke zijn de eischen, die jelui meent te mogen stellen aan een goede preek? 2. Welke onderwerpen moet de prediker behandelen? Worden er ook sommige onverantwoordelijk verwaarloosd? 3. Wordt het Evangelie ook te beperkt gepredikt; de vraag bedoelt: at is hetgeen het Evangelie beoogt?

De antwoorden op de eerste vraag zijn kort saam te vatten en hielden ongeveer de volgende desiderata in: De predikatie moet zoo zijn ingericht, dat zij een steun geeft voor 't dagelijksch leven en bezielt tot vervulling van de tevenstaak en als 't ware zijn de zielszorger. Diaartoe moet ze-zijn eenvoudig en niet gaan boven den doorsnee hoorder en niet te lang wezen en zich bij het onderwerp houden. De .antwoorden hadden meer betrekking op den inhoud dan api den vorm, hoewel deze niet werd verwaarloosd. Natuurlijk werd wel gewenscht geacht, dat de prediker een welsprekend mensch was, maar vooral .stond men er op^, dat hij niet las.

Op de tweede vraag werd geantwoord: dat d© prediking actueel moet zijn, in verband staan met wat er omgaat in het dagelijksch. leven en denken, en dan moet zij de behandelde kwesties duidelijk toepassen met het oog op het praktisch leven. Er was nog al eenig verschil omtrent de vraag naar de politiek op den kansel. Men achtte, dat de predikers over 't algemeen lang niet genoeg handelden over vragen het leven hiernamaals betreffende, het oordeel en dé straf, die den zondaar wachtten. Men achtte, dat opi onverantwoordelijke wijze in de prediking werden verwaarloosd de wonderen in het Nieuwe Testament en vele van de minder bekende boeken der Heilige Schrift, als Daniël, de Kleine profeten en de Openbaring, len ook dat de preidiking van het kruis Opi onverantwoordelijke wijze werd verwaarloosd.

De antwoorden op de derde vraag stemden hierin overeen, dat mgn achtte, dat de prediking niet bi'eed genoeg was, d.w.z.: dé indruk werd' in breeden kring gewekt, dat het Evangelie goed was voor

den Zondag, maar dat men opi kantoor en febriek er mee verlegen zat en er niet aan had. M-en achtte, dat het Evangelie moest worden toegepast op heel het leven en op alle verhoudingen des levens, met inbegrip van het maatschappelijk en politiek leven. De kerk was wat de verbreiding van het Evangelie betrol, nog veel 'te exclusief; ze moest veel meer doen aan evangelisatiewerk' en dan in agressieven zin. Straatprediking en Openhichtprediking moesten een grooter plaats innemen.

Deze antwoorden kwamen in van een „Bible Class" in Glasgow, van de United Free Church, naar ik vermoed, uit een milieu van jongelui, ge-' recrateerd voornamelijk uit de zaken-wereld en die der handwerkslieden, met een enkele student daaronder gemengd.

Ik ga niet op de paedagogische zijde van deze zaak iu. Het laat ons iets zien van den geest in de Schotsche kerk.

De Schotsche kerk heelt in vele van de groote steden op het vasteland haar gemeente. En nu vragen de predikanten dier kerken met nadruk aan hun collega's in Engeland, dat deze toch den naam en het adres zenden van degenen, die het vasteland bezoeken, opdat zij die toeristen kunnen bijstaan, mocht hun hulp in eenige zaak worden verlangd. Zoo vroeg ook Ds Homan aan Prof. Lindeboom en mij, toen we hem in Ostende bezochten, de Nederlandsche badgasten op. te wekken des Zondags bij hem te kerken. Wij doen dit dan ook met nadruk en met volle vrijmoedigheid en houden ons verzekerd, dat „onze menschen" nergens beter kunnen kerken dan bij deze afdeeling van de Belgische Zendingsk'erk. Zij zijn aan zichzelf verplicht ook in den vreemde den rustdag te heiligen dooa-op te gaan onder de prediking van 't Evaiigelie en zij moeten dezen steun en dit blijk van sympathie geven aan de genoemdte .afdeeling in Ostende, die ons na staat.

Dr Harvey is een ultra-Unionist. Men kan weten, dat er in den laatsten tijid onder het Angelsaksische ras vooral in de Dominions een sterke drang was in de richting van de eenheidsbeweging. Zoo ook in Canada en daar wel zeer sterk. Echter twee honderd duizend presbyterianen in Canada weigeren te breken met de kerk hunner vaderen door mee te gaan mét de vereeniging van Presbyterianen met zoovele niet-Presbyterianen. Dr Harvey als vurig voorstander van deze eenheidsbeweging heeft zich scherp, onbehoorlijk en onverantwoordelijk scherp, uitgelaten over deze achterblijvers. Hun tegenstand wordt natuurlijk' toegéschreven aan achterlijkheid, aan tegenzin tegen verandering en allerlei persoonlijke overwegingen. Met groote bescheidenheid en 'in zeer waardigen toon, die gunstig afsteekt bij wat Dr Harvey schreef, wijst de predikant van de 'Westmount, Presbyteriaan'sche Kerk, P. O. Canada op het feit, dat déze twee honderd duizend van de eene k'ust tot de andere zijn aangevangen nieuwe kerken etc. te bouwen, omdat zij het eene verloochening achten van het Presbyteriaansch beginsel opgesmolten te worden in de groote methodistische gemeenschap. Wel verzekert Dr Harvey, dat de Unionisten voor de achterblijvers bidden, maai tevens deelt hij mede, dat zij hem, Harvey, hebben ü'itgenoodigd als^ een , , fGil" tegen de Presbyterianen, die tegen de-Unie zijn, om hun tegenstand te breken." De kerkeraad van Montreal merkt op, dat dit laatste dé waarde van hun gebed te riiete doet.

Een - predikant in Nieuw-Zeeland bedankt een predikant te Leith, dat hij hem heeft med'egedeeld: , welke, leden uit zijn gemeente waren vertrokken naar het Dominion, en voegt daaraan de mededeeling toe, dat dit de vijfde brief is van prediklanten uit Engeland, die kennis gaven van vertrek van 'leden. Echter ongeveer elf duizend emigranten zijti gearriveerd! Men voelt hoe deze verwaarloozing de kerk op duizenden van leden komt te staan. W'ij vernemen ook wel eens klachten oveï* vertraging bij het attesteerén, echter 'als secretaris voor de correspondentie mèl buitfenlandsche kerken weet ik door de vele' brieven, die ik ter informatie ontvang, hóezeer onze ptedikanten en kerkèraden zich in dezen dan onderscheiden van hun EngélsChe collega's. • • .. , ..

G. KEIZER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen