Wetenschap en levensvreugd.

door F. C. MEIJSTER.

V. (Slot.)

De weelde van God in de wetenschap des geloofs te mogen dienen is zoo groot.

We komen dan zooveel dichter bij het wezen der dingen dan de onbestudeerden, die voor het staketsel der klassieke opleiding niet zonder jaloerschheid moeten blijven staan, en zoo gaarne mee zouden gaan in de diepe beschaduwde hoven der kennis, om te genieten van de verschgeplukte, rijpe vruchten.

Denk b.v. hoeveel dichter de exegeet van professie naderen mag tot den diepen zin van het Schriftwoord, tot den geur en de fleur, tot het fijne aroma der oorspronkelijke talen en gedachten. Hij mag zijn ziel te luisteren leggen aan de teerste en innigste modulaties van het Hebreeuwsch en het Grieksch.

Is dat geen levensvreugd, zóó dicht t© mogen naderen tot den troon van den zich openbarenden God en als mee te staan in de heilige wolk?

Ik zou van den Dogmaticus kunnen spreken met zijn schoon-geordend sj'steem der geloofswaarheden, waarvan Christus het allesbeheerschend centrum is, van den Ethicus, die de tafelen der heilige wet als Mozes dragen mag van Sinaï's heerlijken berg tot het volk; over den Homileet, die onderrichten mag in de riclitige en waardige applicatie van het Woord Gods, het evangelie voor arme zondaren.

En nu zweeg ik nog van den Historicus, die met zijn wondere wetenschap terug mag leven in de diepte dor eeuwen, voor wien het gaudium de veritate dikwijls zoo bijzondere beteekenis heeft, ook als zijn wetenschap productief is en waarde voor de gemeenschap heeft, voor do kerkgemeenschap allereerst en allermeest.

Want dit geeft de zoetste vertroosting, dat het leven in Christus onder den vloek uit komt en er in Hem een weg der verlossing is voor een verloren menschengeslacht.

Die verlossingsgedachten Gods — we raken er nooit over uitgedacht en steeds meer zal het voor den wetenschappelijken vorscher en denker een onuitputtelijke bron van geheiligd vermaak blijven daar zijn ziel op te richten — beata vita!

En ons gerefonneerde volk — het staat toch ook niet van verre. Het mag den berg dezer Wetenschap aanroeren en de afgeleide beekjes van den stroom der Wetenschap verkwikken ook wel de vers taf gelegen en dorre akkers.

Wij zijn als vrij gereformeerd volk in den strijd geboren.

We zijn door het geloof gerezen en staande gebleven.

Maar moeten we God niet danken, dat Hij in ons kleine land en onder onze kleine groep de Wetenschap des geloofs tot bloei bracht en ons in Zijn groote genade zulke geniale voordenkers, zulke bekwame geestelijl< ; e leidslieden gaf en geeft?

Ze stonden niet buiten ons leven, al staken ze er boven uit. God sierde ze met bijzondere gaven, zooals onze mannen ze noodig hadden, om het levend contact met het volk vast te houden.

Ze behoorden niet tot de geleerden, die Comenius zoo ironisch beschrijft: liij zag ze op het plein der Wetenschap bij zijn pelgrimstocht door het labyrinth der wereld: sommigen hadden wel oogen, maar geen tong; anderen wel een tong, doch geen oogen; nog anderen hadden weliswaar oor-en, doch misten oogen en tong enz.

Ons calvinistisch volk is met zijn groote mannen rijk geweest en het is het nog. Het heeft ook hierin iets geproefd van de goede gunste Gods over onze vrijgemaakte kerken: wetenschap on levensvreugd.

Laten we maar steeds bidden en waken, dat het heilige vuur van gle vreugde over de waarheid onder ons niet worde gedoofd.

Loeren we steeds meer bouwen op de waarachtigheid der Openbaring in Christus, , die gezegd heeft: Ik ben de weg, de waarheid en het leven.

En moge bij een jonger geslacht da vreugde over de waarheid niet versomberd worden door twijfel aangaande do waarheid.

Eigenwijze menschen hebben weinig oog voor verhoudingen. Ontmoeten we er soms niet die zich' op hun teenen zóó hoog verheffen, dat ze boven de oude heroën zich uitgegroeid wanen en op hen uit de hoogte neerzien, terwijl ze als echte pygmeën nog niet boven de schoenen dier mannen uitkijken? Hebben ze daarom misschien zoo'n onduidelijk beeld, hoe het er in het hoofd en in het hart van die helden uitzag?

Neen, wij mogen en willen niet roemen boven hetgeen oirbaar is .Maar als we een eeuw terugdenken in de historie van ons christenvolk in Nederland — is er dan geen overstelpende reden tot dankbaarheid voor den hernieuwden opbloei van het Calvinisme, voor de ontluiking in nieuwe lente van d© Wetenschap des geloofs? Dit is onze Renaissance, di© d© vreugde over de waarheid wakker riep in vele zielen.

Ja, wij weten: hét is nog maar het zien door een. spiegel in een duistere rede.

Pascal heeft gelijk als hij de Wetenschap vergelijlcf met een portret: een portret brengt afwezigheid en aan-•\vozigheid m.ee — ongenoegen en genoegen, gemis en blijdschap. De werkelijkheid alleen sluit afwezigheid en ongenoegen uit.

Ten slotte — ik weet het, ik heb u geen nieuwe dingen verteld.

Ik ben tevreden als we ons nog eens hebben aan de warmte van onze oude idealen. gekoesterd

Laat de geheiligde levensvreugd in het zoeken, het vinden, het genieten der waarheid ons allen bezielen, in welke verhouding wij ook tot de Wetenschap staan.

Dan is subjectief genot met objectieve winst verbonden.

Dan klopt ons hart warm mee in den geestesarbeid van het hoofd.

Dan is er het persoonlijk genieten en het gemeenschappelijk profijl.

De vreugd en het offer.

De waarheid en het leven.

Dan blijft onze School theologisch: de kemiisse Gods in Christus het hoofddoel. Zijn heilig en onwankelbaar Woord de eenige bron der wijsheid.

En de drievoudige taak: —

Prodita lege — lees wat verkondigd is.

Impleta 'cerne. Zie wat vervuld is.

Implenda collige. Verzamel wat nog vervuld worden moet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen