PERSSCHOUW

Oproep van de synodale jeugd in Leiden. In het blad: „Jeugd en Evangelie", Maandblad van de Gereformeerde Werkgemeenschap, las mej. M. Parmentier 't volgende: Jeugd Contact-kamp, „Woeste Hoeve" te Noordwijkerhout, van 4—11 Aug. 1947.

200 jongens en meisjes, van 18—30 jaar. van aUe standen, rangen en gezindten, zullen onder bekwame leiding in een sfeer van wederzijds begrip, overgoten met een pikant kampsausje, een week lang met elkaar in een pracht omgeving van bos, duta en zee, kamperen in het Jeugdhuis „De Woeste Hoeve", van Vader en Moeder Komen.

Sport, wandelen, zwemmen. Bonte avonden, waar we bij kampvuren en het gedreun der gitaaen onze bijdragen aan de kolder geven.

Een leder zal zich thuis voelen, het contact zou onvolledig en niet echt zijn zonder bomen.

Onder auspiciën van de werkgroep „Jeugd en Evangelie" te Leiden.

Mej. Parmentier merkt hierover op:

Wanneer de werkgroep „Jeugd en Evangelie" ons programma van onze werkcongressen eens zou lezen, zouden zij ons hopeloos conservatief vinden. Wij hebben de jeugd ook opgeroepen, maar geen bonte avonden, kampvuren, gedreun der gitaren is in ons programma openomen

Wat wij gedaan hebbeu?

O, leden van , , Jeugd en Evangelie" schrikt niet! Wij hebben aan verschillende jongens en meisjes gevraagd, of zij voor ons werkcongres een inleiding willen maken over het onderwerp: „Wat leert de Geret. beltjdems aangaande de Rechtvaardiging uit het geloof? "

Wij willen deze dan met de andere congresleden, onder leiding van Ds Jagersma bespreken, opdat wij de rflkdom van Gods Woord beter zullen leren verstaan. Dan zullen Ds Bouwsma en Ds Doekes tot ons spreken over de cultuur en ons o.a. er op wijzen, dat zij het woord van Dr Hommes „dan kan het wonder gebeuren, dat één drama ons dierbaarder wordt dan zeven leidraden!, waarmede Prof. Berkouwer en Prof. Ridderbos Instemmen", verfoeien.

Ook bfl dit onderwerp zal de Bijbel de bron zijn, waaruit wij de lijnen zullen trekken om dit vraagstuk goed te belichten. Er zal dan ook hard gewerkt moeten worden. Laat niemand dan ook bij ons „een pikant kampsausje" verwachten.

Doch er is nog 'n punt in dit bericht, dat ons heeft getroffen.

In „Woeste Hoeve" zullen 200 jongens en meisjes bij elkaar komen van alle gezindten. Deze zullen een week lang in een sfeer van wederzijds begrip er zich thuis voelen, met, elkaar bomen. Wie dit leest, voelt direct de onwaarachtige houding van deze Geref. Jeugd — want onder deze jeugd zfln er velen, die onze Professoren en Predikanten mede geschorst hebben. En deze jongens en meisjes hebben in 1945 in duidelijke taal tot onze jeugd gezegd (en doen dit nog): „Voor u is geen plaats bij ons. Er is een te groote kloof tusschen u en ons, dan dat er een mogelijkheid zou bestaan, dat wij in een kerkverband, of In een jeugdgemeenschap samen zouden kunnen werken. Want wie de verbondsbeschouwing, zooals de Synode die leert, niet als een Goddelijke Waarheid erkent. Is zoo ontzaglijk ver afgegleden van het Christelijk geloof, dat wij geen gemeenschap met u mogen en willen hebben".

De kerk is gescheurd.

Het Geref. jeugdwerk is kapot geslagen.

Vele leden van „Jeugd en Evangelie" staan hier mede schuldig aan, zij zullen eenmaal voor God deze daad moeten verantwoorden.

En, dan is < Jlt wel zeer benauwend, dat velen ander de Jeugd, die mee geschorst hebben, dit gedaan hebben zonder Innerl^ke geloofsovertuiging.

De strgd In de kerk beroerde haar niet.

Ze wist nauwelijks waar het om ging.

Maar in het uitspreken van het voanis heeft men „de leiding" gevolgd; zich verschuilen achter de Synode en de kerkeraad kostte geen geestelijke Inspanning — dat was de gemakkelijkste weg!

God kan dit nooit zegenen!

Twee jaren later!

De jeugd, dit tot ons sprak: , , Tusschen u en ons kan er geen gemeenschap bestaan" — kan nu met „alle gezindten", dus met de jeugd uit Hervormde, Moderne, Socialistische en Communistische kringen in een sfeer van wederzijds begrip en zich thuis voelen, spreken en... pleizier maken!

Tot zoover mejuffrouw Parmentier in het orgaan van onze Meisjesvereenigingen. Daar behoeft g; een

woord bij en daar mag geen woord van af.

Remonstranten en synodalen in „onderling begrip" bijeen.

Hoe het tegenwoordig staat met de destijds publieke samenwerking tusschen dr J. Waterink en dr Ban-»ing, en met de N.J.G. (nederlandsche Jongeren-Gemeenschap) weet ik niet. Destijds hebben we erover geschreven; en het verwondert ons niet, dat ons volk „De Standaard" heeft laten vallen, ook al moest dr Waterink dienen, om het blad nog weer op de been te helpen, 't Verwondert ons alleen, dat hij zelf verwonderd was over 't niet meer gelukken van de actie. Hoewel, al lang vóór 1944, toen de heeren de gereformeerden uit elkaar joegen om him groeptrots, zijn 2e den kijk op 't gereformeerde volk kwijt.

We lezen in „Ons Kerkblad" (Ureterp):

U heeft wel eens gehoord natuurlijk, dat wij als Gereformeerden beschuldigd worden door de Synod, van Remonstrantisme! Omdat wij metterdaad de volie nadruk leggen, ook bij Verbond en Doop op de menschelijke verantwoordelijkheid. Daarom worden wij ge noemd: halve Remonstraten. Of neen, zegt een nóg wat voorzichtiger Synodalist: de dwaling van het Remonstrantisme kan nog niet worden geconstateerd bij K. S. en zrjn groep, doch het gevaar voor Remonstrantisme is daar toch zéér groot en acuut. Daarom moest de Synode wel Ingrijpen, leerbesllssingen nemen, schorsen en afzetten, weren van Kerkverband, kansel. Doop en Avondmaal.

Brrrr! Dat vreeselijke monsterachtige gevaar van het Remonstrautisme toch! Tlnk om de houn! Blijf op een afstand! Remonstrantisme Is in de buurt! Ruikt ge het niet? Proeft ge het niet? Zwaar vergif menschen! Ja 't lijkt onschuldig. Maar 't werkt verwoestend, ontbindend, doodend, de zuivere Schriftuurlijke leer, het zuivere Gereformeerde leven! Daarom: weest op Uw hoede voor het opdoemend gevaar van het Remonstrantisme bij die „vrijgemaakten".

Ja, we herinneren ons die dwaasheden. Men heeft nog niet geleerd sedert de publieke blunders van de professoren 'der V. U. (plus Kamper bondgenooten, in de zaken van Praeadvies, „cand. Schilder", etc). Maar nu het vervolg:

En nu lees ik me daar (Herv. Kerkblad Haarlem 20 Juni 1947):

„Daarna opende Ds v. Leeuwen de conferentie (van de Oecumenische Jeugdraad. M.). Deze heette met een enkel woord al de jonger vertegenwoordigers van de Kerken (Doopsgezinden, Lutherschen, REMONSTRAN­ TEN, Hervormden, Oud-Katholleken, Quakers) hartelijk welkom en in het bizonder de Gereformeerde jongens (Synod. M.)".

Bovendien sprak daar op genoemde conferentie o.a. Ds Pijn van Draat? (Synod. Geref.). Alsof dit nog niet genoeg ware, om mijn haren ten berge te doen rijzen lees ik in , , Jeugd en Evangelie" maandblad v. d. Geref. Werkgemeenschap (Synod.) te Lelden:

„Jeugd Contact-kamp „Woeste Hoeve" te Noordwijkerhout van 4—11 Aug. 1947.

Zoo jongens en meisjes van 18—30 jaar, van alle rangen, standen en gezindten (dus ook Remonstr. M.) zullen een week lang met elkaar kamperen In het Jeugdhuis „De Woeste Hoeve"

Bn nog is het einde van mijn verbazing er niet. Op dezelfde dag lees ik uit „De Herv. Kerk": „Er is dezer dagen een Protestantsch Interkerkelijk front voor militairen opgericht, ingesteld door het Interkerkelijk Overleg. Wij juichen dit zeer toe. Welke kerken, welke organisaties ontvangen deze opdracht? De Herv. Kerk, de Geref. (Synodale), de Doopsgezinde Sociëteit, de Chr. Geref. Kerk en de Remonstrantsche Broederschap En Remonstr. en Geref. naast Hervormden, zoo moet het".

Ja, ja, men moet maar durven — Eenerzijds: pas op, dat wij als Geref. niet geïnfecteerd worden met het dreigend gif van Remonstrantisme. Anderzijds: werkt samen menschen, ouden en Jongen, zoo. breed mogelijk ook met hen, in wie het Remonstrantisme vleesch en bloed is geworden.

Aan den éénen kant: weg men die menschen, die nog niet inwendig aanwezig-geïnfiltreerd zgn met het Remonstrantische kwaad, maar die dan toch een prooi daarvan dreigen te worden. Aan den anderen kant: Kom mee naar die menschen, die naar hun belijdenis, zuivere propagandisten zijn voor een on-Schriftuurlijke leer.

Hier — in eigen kring — schrijven aan zoo'n lijder aan dreigende ziekte van Remonstrantisme, Weledele Heer, Gij raoogt geen plaats meer hebben onder de broeders-ambtsdragers, geen plaats meer op den katheder, geen plaats op den kansel, geen tractament meer van de Kerk, henen uit!

­ Ginds — in breeder verband, over de Kerkmuren heen, schrijven en zingen en opwekken — ook de broeder Remonstrant: Komt allen te zamen want „Kind'ren van één Vader zijn wij allemaal".

Het ééne moment: o zoo nauw van conscientle, althans naar den ultwendingen schijn. Het volgende oogenblik: o zoo ruim van hart, eveneens naar den buitenkant, geoordeeld.

Kan men dat nu niet zien aan Synod, zijde? Of wil men zijn oogen daarvoor niet opendoen?

Het zijn eenvoudige waarheden. Maar de ooren worden gestopt. Dat komt ervan, als de (groeps)WIL iets bereiken wil, dat het (kerk)VERSTAND dan maar achteraf moet probeeren theoretisch te rechtvaaardigen (1944).

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen