„Doen, wat des Kerkeraads is"

Onze kerken hebben voortdurend waakzaam te zijn op een dubbel front. Eenerzijds op dat der hiërarchie, ander^ zijds op dat van het independentisme.

In Gereformeerde Kerken dreigt de hiërarchie meestal in dien vorm, dat de „meerdere vergaderingen" Gods vrije kerken aan banden trachten te leggen door haar besluiten en handelingen en bindingen. Het is de hiërarchie, die het in het tweede lid van artikel 31 K.O. geformuleerde beginsel heeft geschrapt of gesteriliseerd. De meerdere vergaderingen werpen zich op als de voedsterheeren der plaatselijke kerken. Deze „gekken" hebben te prijzen, wat de „heeren" wijzen. Het recht om de besluiten der meerdere vergaderingen te toetsen en al of niet te ratificeeren, . wordt aan die kerken ontzegd. En als naar de meening van zulke hiërarchisch geïnfecteerde classes en synoden de nood aan den man komt, dan aarzelen ze niet zichzelf de rechten aan te rnatigen, die de Koning der kerk uitsluitend aan Zijn vrije kerken gegeven heeft; dan komt een classis, een synode „doen wat des kerkeraads is".

In de vorige en in deze eeuw hebben onze kerken met dit hiërarchisch kwaad te strijden gehad en ze zijn een en ander maal den strik ontkomen.

Maar reden om op behaalde lauweren te rusten, is er niet.

• Want juist het verleden toonde, hoe licht de vrije kerken in stee van bij haar vrijheid-in-Christus de wacht te betrekken, zich weer ongemerkt en vrijwillig begeven onder het juk. Want het is helaas niet zoo, dat Barbertje alleen maar hangen moet, maar dat het domme Barbertje ook maar al te vaak hangen wil!

En ook het heden zou stof te over bieden om aan te toonen, dat tusschen het vrijgemaakte gras nog allerlei hiërarchische madelieven te vinden zijn.

Ook van het hiërarchisch kwaad geldt: „de zonde ligt voor de deur." En van hen, die er tegen streden : „gij hebt nog ten bloede toe niet tegengestaan." Het beest is waarlijk onder onzen greep niet dood-gebloed.

Maar ook van andere zijde dreigt er gevaar.

Er - zitten hier en daar independentistische onder het vrijgemaakte gras. addertjes

Is het een eigenaardigheid van de hiërarchie, dat het het beginsel, uitgedrukt in het tweede lid van artikel 31 K.O. „tenzij het bewezen worde te strijden tegen Gods Woord" heeft overboord gezet, het independentisme heeft het beginsel, in het eerste lid van dat artikel geformuleerd, weggenomen: „Hetgeen met de meeste stemmen goedgevonden is, zal voor vast en bondig gehouden worden."

Het independentisme kent geen „meerdere vergaderingen", maar slechts conferenties van kerken. Tusschen die kerken aangegane accoorden, tusschen haar vrijwillig gemaakte afspraken kent het niet. En daarom ook geen bindende besluiten, zelfs niet onderbeding van het „tenzij" van artikel 31 K.O.

Toch is dat slechts één der aspecten van dit Brownisme. Want de wortelzonde van het independentisme is niet, dat het geen „meerdere vergaderingen", maar wel, dat het een souvereine gemeentevergadering kent. Die gemeentevergadëring regeert de kerk. Niet de kerkeraad, de ouderlingschap, maar de samenkomst der geloovigen. Het independentisme huldigt in feite de leer van de volkssouvereiniteit in de kerk. (Dr H. H. Kuyper). En dit independentistisch gevaar is voor onze Kerken acuut. Het gevaar, dat het ambt der geloovigen gaat „doen, wat des Kerkeraads is" en de leiding van het leven der (plaatselijke) kerk tracht te nemen.

Dat gevaar dreigt in de actie Bos.

Zoowel daar, waar een comité van geloovigen een spreker „van elders" laat komen om tégen „Oosterbeek" te spreken, als de kerkeraad „voor" is, als daar waar men „krachtens het ambt aller geloovigen" een spreker „van elders" laat komen, om vóór „Oosterbeek" te pleiten, waar een kerkeraad het besluit inzake samenspreking van de synode te Amersfoort ratificeerde. We kennen sprekers, die (in het eerste geval) geweigerd hebben tégen een plaatselijken kerkeraad in te gaan spreken. We kennen ook iemand, die in het tweede geval vóór „Oosterbeek" sprak tegen den Kerkeraad in.

Maar tot de Kerken zeggen we : Weest op Uw hoede.

Laat U ook van het independentistische hondje niet bijten. Ook niet wanneer de beet gecamoufleerd wordt onder den schoenen naam „krachtens het ambt aller geloovigen". En nog minder wanneer ge het argument hoort gebruiken, dat het hondje anno 1944 zoo goede diensten gedaan heeft.

Want toen is dit beestje niet op pad geweest. Het is nooit „het ambt aller geloovigen" om te „doen wat des kerkeraads is".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen