De Generale Synode van Amersfoort en de geestelijke verzorging van militairen

In het 42ste nummer van dezen Jaargang van 16 Juli 1949 werd een Ingezonden Stuk van Ds H. Bouma, Reserve-Legerpredlkant te Semarang opgenomen. Mijn collega klaagt er in dat stuk over, dat de kerken zich losmaakten van de reeds vóór de Amersfoortsche Synode uitgezonden legerpredikanten. Letterlijk schrijft hij: „En ze hebben de handen van de reeds uitgezonden legerpredikanten afgetrokken".

Dit schrijft hij niet omdat hij van de kerk te Assen, die hem uitzond, geen enkel blijk van medeleven meer zou ontvangen. Hij getuigt in zijn Indische Brieven In de Kerkbode voor Drenthe het tegendeel. Doch hij komt tot dit oordeel per conclusie uit hetgeen de Gen. Synode van Amersfoort ter zake van de Geestelijke Verzorging van Militairen besloot. Hij heeft opgemerkt, dat deze Synode niet opnieuw Deputatgn voor de Geestelijke Verzorging van Militairen benoemde. En daaruit trekt hij dan zljfi conclusies, en schrijft: „uitzending van andere predikanten uit onze kerken kan dus voortaan niet meer geschieden door de kerken gezamenlijk". Zelfs meent hij te moeten concludeeren: „Voor hen (de uitgezonden legerpredikanten) en hun werk kan niet meer gebeden worden, want hun doen kan niet bestaan voor de rechtbank van Schrift en Kerkenorde".

Nu hooren en lezen we uit, de Indische Kerken wel eens een en ander dat aanleiding geeft tot opmerkingen als coU. Bouma neerschreef. Maar de besluiten van de Gen. Synode te Amersfoort geven daar geen reden toe.

Het Is waar, deze Synode benoemde niet opnieuw deputaten. Maar waarom niet? Uitsluitend omdat zij oordeelde, dat het werk der uitzending van reserve-legerpredikanten door de plaatselijke kerken zelf kon worden gedaan. Dat zij terecht zoo oordeelde kan niemand beter weten dan Ds H. Bouma, wiens uitzending niet door de toenmalige Deputaten, maar door den Kerkeraad te Assen met den Hoofdlegerpredlkant geregeld werd. En nu oordeelde de Syn. van Amersfoort hier, gelijk in andere gevallen, (bijv. Geestel. Verz. van Zeevarenden) dat voor werk, dat de plaatselijke kerk(en) zelf kon(den) doen geen deputaten benoemd moesten worden. Men kan dit alles lézen in het rapport, dat als bijlaage aan de Acta werd toegevoegd onder nummer 38, op pag. 165 dier Acta, bovenaan.

Maar daarom mag men uit het niet benoemen van deputaten ook niet concludeeren, gelljk Ds H. Bouma deed. Over het al-of nlet-goed zijn van de uitzending van reserve-legerpredikanten had de Synode van Amersfoort niet te handelen en handelde zij niet. Wel werd haar een vraag voorgelegd inzake Legerpredikanten In vasten dienst. Maar dienaangaande deed zij géén uitspraak! (Acta art. 155). En wat de uitzending van reserve-Iegerpredikanten betreft, coll. Bouma wees er In zijn ingezonden reeds op, gaf zij goedkeuring aan de uitzending van hen, die reeds in Indlë vertoeven, toen zij den deputaten der vorige synode dank zei voor den door hen verrichten arbeid (Acta art. 158, Ila). Over déze reserve-legerpredikanten sprak ook het rapport der Commissie wier voorstellen bij lange niet zonder meer aanvaard werden. En zelfs deze Commissie, die geheel het gevoelen van de Kerk van Batavia toegedaan was, had voor deze reservelegerpredikanten een goed woord. (Acta, Bijlagen, 'pag. 163, midden).

Met geen woord ook heeft de Synode del besluiten Inzake het beschikbaarstellen van reserve-legerpredikanten van de Synodes te Enschede en Groningen gediskwalificeerd.

De besluiten van Amersfoort geven dan ook geen reden tot de klacht van eoU. Bouma.

Dit moet hier eerst met grooten nadruk worden vastgesteld!

Want zijn klacht is overigens niet onbegrijpelijk. Vooral niet uit den mond van een, die als hij en als onze andere reserve-legerpredikanten leeft temidden van de Kerken in Indlë. Die Kerken volgen toch de besluiten der Amersfoortsche Synode niet geheel en al.

Op haar classlcale vergadering van 23/24 April 1.1. te Semarang spraken zij uit: „dat de kerken in Nederland geen kerkleden in Indonesië kunnen hebben" (n.l. rondzwervende leden met een relsattest). Zie, dat stelde nu de Comm. ook voor op de Synode te Amersfoort (Acta, Bijlagen pag. 166) maar dat nam de Synode NIET aan!

Later stelde de Comm. voor dat de Synode van oordeel, dat ook aan onze doop-en belijdende leden, die naar Indlë vertrekken, of zich aldaar bevinden, de kerkelijke, ambtelijke zorg niet mag nagelaten worden, zou besluiten, de kerk van Batavia en andere kerken in Indlë te steimen in haar ambtelijken arbeid enz. Dat ging er weer van uit, dat alleen Batavia dien ambtelijken arbeid zou kunnen verrichten. En dat daar alle in Indië vertoevende militairen lid moesten zijn. Maar de Synode nam ook dit voorstel NIET aan, dan nadat het geamendeerd was. En wel zoo dat zij na het voormelde oordeel eerst uitsprak: dat de kerken ook aan haar naar het leger vertrekkende leden alle mogelijke ambtelijke zorg hebben te wijden.

Zoo heeft de Synode van Amersfoort tegen de advlezen van haar Comm. in standvastig geweigerd een besluit te nemen, als zou elke tn Indlë vertoevende militair daar lid moeten worden van een op wie telt hoeveel? mijlen verwijderde kerk. Br waren op de Synode stemmen die vreesden, dat de vorming van zooveel buitengroepen van de kerken in Indië onder leiding van een meest wel jeugdig ouderling op „kerkje-spelen" zou gaan gelijken. . En zonder nu dezen stemmen toe te geven, dat de weg door de Indische kerken gewezen en door de Comm. aangeprezen onbegaanbaar was, heeft zij zich er wel voor gewacht dien weg als den eenlg juisten te prijzen.

Doch zie nog geen half jaar later spreekt een classis in Indlë weer uit, dat de kerken In Nederland geen kerkleden tn Indonesië kunnen hebben.

Het is nu en hier mijn bedoeling niet, deze uitspraak eens naar haar inhoud te bezien. Zoo noodig willen we dat nog wel eens doen.

Thams haal ik haar slechts aan als voorbeeld om aan te toonen, dat men in Indië ter zake van de Geestelijke Verzorging van Militairen „eigen wegen" blijft gaan. Ik wil het recht daarvan niet zonder meer ontkennen. Doch laten onze in Indië vertoevende reserve-legerpredikanten niet meeuen, dat wat zij dag aan dag tn Indlë zien en '^hooren en soms pijnlijk ondervinden nu het oordeel van al de kerken is en laten zij wat de Kerken daar oordeelen niet zoo maar op rekening van de Synode van Amersfoort schrijven.

Zij moeten niet meenen, dat zij prijsgegeven paratroopers zijn.

De Kerken hier zouden haar handen van hen hebben afgetrokken ?

Maar (wat elders geschiedt weet ik niet) hier In de Classis Assen wordt gedurig voor hen gebeden om bescherming van hun leven en om standvastigheid temidden van de geestelijice gevaren.

En laat coll. Bouma eens schrijven, dat hij aan weet ik wat behoefte heeft, dat de Kerk van Assen hem niet zou kunnen verschaffen, dan is het zeker, dat deze Kerk niet vergeefs aan anderen hulp zou vragen, zoo het een goede en noodige zaak betrof.

Intussehen, dat geef ik den Hoofdredacteur toe: er blijft nog wat te denken over. Maar niet over de vraag, of de kerken In Amersfoort haar handen van de paratroopers aftrokken. Dat deden zij niet!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen