Haegsche vaeria

We waren in dezen zomer in ons oud e.n onvergetelijIT Den Haag. En hoorden in' den Diesel tusschen Gouda en 's-Gravenhage, zoo ter hoogte van Zoetermeer een jonge juffrouw tegen een 'dito andere zeggen: „Ja, meid, het i§, eenvoudig eèn. schande, maar ik ben de laatste maanden heelemaal niet meer in de kerk geweest, een mensch komt eenvoudig nergens meer toe".

We liepen even later in de Poten. En hoorden daar in het-voorbijgaan een andere wat oudere juffrouw tegen een dame, die met haar ging, zeggen in onvervalscht Haagsch: *„Och, meid, het is eenvoudig treurig, maar ik kom tegenwoordig nooit meer in de bijeskoop, met een huishouwe kom je nerregus meer toe". De overeenkomst trof ons.

Tusschen die jonge juffrouw in onzen Diesel en die wat oudere juffrouw in de Poten. De overeenkomst bij alle verschil. Want de kerk en de bioscoop dat schijnt een-afstand als van Oost naar West. En toch — het komt ons voor, dat er menschen zijn, die in de „kerk" op wat ander niveau zoeken wat anderen trachten te vinden in de bios. Want er i s helaas een godsdienst, die méér niet is dan opium, een roesmiddel, die godsdienstigheid, waarvan Multatuli's woord geldt:

geldt: „De godsdienst is een schoone zaak, en geeft het menschdom veel vermaak".

En dat kérkgenot laat de eene juffrouw net zoo gemakkelijk loopen als de andere juffrouw verzuimde haar bioscoopje te „pikken".

Eenmaal in Den Haag zijnde, zoefden we nog eens heerlijk weg achter onze oude Nieuwe Haagsche C!burant. We mogen dat blad. We hebben er van ouds een zwak voor. Vooral sedert het zoo fier, zoo zelfbewust, zoo frank en vrij het devies in den kop voert: „standvastigh is gebleven mijn hert in tegenspoet". Dat oude hart van de Nieuwe Haagsche. We begonnen — dat is een eigenaardigheid van ons — bij de advertenties. We vonden daar, dat de C E P A op Zaterdagavond (u weet, dat is de Christelijke Filmactie) om 8 uur een extra en laatste voorstelling bracht van Concerto. Zie zoo, dachten we, wij zijn toch verder dan de jonge juffrouw uit onzen Diesel en die oudere juffrouw uit de Poten. Wij kunnen Zaterdagavond, bij de voorbereiding ons filmpje zien. „Cüoncerto". Een extra en laatste voorstelling. Een extraatje voor óns, duisterlingen van een boerendorp. En we kunnen Zondag naar de kerk. Want het standvastigh hert van onze Nieuwe Haagsche bracht ook het kerknieuws: een pluriforme / staalkaart van kerken en secten waar we „een goed woord" konden gaan hooren. Toen viel ons oog op een annonce van de Kurzaal. (Tusschen twee haakjes: we hoorden een haagsche mevrouw dit woord eens uitspreken, zooals het gedrukt staat, met de u van rum. Maar het moet gezegd worden met de u van Rum, Mohammed Rum uit Indonesia, dus Koerzaal. Wat intusschen weer niets met koeren, maar wat met kuren te maken heeft). In die annonce trof ons de mededeeling: „De Zondagprogramma's worden in ons blad niet opgenomen". Kijkf dat deed ons hart goed. Zoo moet het in een Christelijk Natii)naal Dagblad. Vooral wanneer , , standvastigh is gebleven het hert in tegenspoet". En dat hart van de Nieuwe Haagsche heeft tegen de Kurzaal gezegd: we leggen voor de advertenties de miaatstaf aan van de v/èt. En daarom weigeren wij de advertenties van Zondagsvermaak. We gaan er aan voorbij, dat je volgens die advertenties des Zondags van 9—16 uur plaats kunt bespreken voor den Dinsdagavond. Dat is bepaald aan de Nieuwe Haagsche ontgaan. Maar die Dinsdagavond daar voelden we wel wat voor. Temeer omdat ons christelijk nationaal dagblad den toets van de wèt had aangelegd en we dus mochten aannemen, dat het program van Dinsdagavond wel goed zou zijn. Dan zou optreden de beroemde telepaath Jonglinto: ongeëvenaarde experimenten. En als toegift de conferencier Jan Boots. En dan 's Woensdags: O, o, die Jan Klaassen! Jeugdcabaret en Toneelgroep „Vreugd voor de Jeugd". Dat was wel iets voor ons. Er gaan per saldo ook wel groote menschen naar de jeugddienst. Maar we waren bijna niet meer te houden, toen we merkten, dat het Donderdagavond nóg beter zou worden: Een Jazz Festival! Daar hadden we nu eens zin in: Om eens heerlijk te jazzen.

De Nieuwe Haagsche bracht ons op het goede pad.

Dat kon nog eens een vacantie worden.

Zelfs onder het stadsnieuws, — en dus geheel gratis, het is het blad heelemaal niet om advertentiegelden te doen — werden we geattendeerd op het Openluchttheater in het Zuiderpark. Het meldde, dat vanaf Vrijdag 29 Juli lederen avond een groot aantal goede — let wel: góéde — varléténummers zal worden gegeven, waaronder „we" vele goede — let wel: góéde — namen uit de artistenwereld aantroffen: de Hamony's, de_Movers, de Risberties, en Correlll.

Wat een bof om met vacantie in Den Haag te zijn.

Daar zit me die vriend van ons met zijn heele huishouding hoog en droog in Nunspeet.

En wat een bof om door een in tegenspoet standvastigh gebleven hert als dat van het Christelijk Nationale Dagblad van 's-Gravenhage veilig geleid te worden bij het passeeren van de vaoantiedagen.

Daar haalt toch De Reformatie niet bij!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen