Professaren ter lynode

We gaven verleden week plaats aan ds K. Doom'bos en - willen aan wat hij opmerkte gaarne enkale opmerkingen verbinden. Berst wat „kleingoed".

a) De woorden , .nonsens" en „geharrewar", door ds Doornbos uit één van onze artikelen geciteerd, zagen niet op wat te dezer zake door een of ander geschreven Is, doch op wat nog al eens hier en daar tot in vergaderingen geëxclameerd werd. Men behoeft zieh die woor-

< Jeu dus niet aan te trekken, als slaande op Iemands persartikelen, of geschreven rapporten. Om alle misverstand af te snijden: het woord zag ook niet op eenige noordhollandsche vergadering. Ik doelde alleen op' een bepaalde vergadering.

b) Er is ongetwijfeld veel verstandigs over ons onderwerp te zeggen. Over welke zaak trouwens niet? Ik kan er in komen, dat men zegt: een kerkelijke vergadering is kerkelijk; de professoren zijn tot een bepaalden dienst afgezonderd, die niet die van 'n plaatselijken ambtsdrager is, we bedoelen; van een in een plaatselijke kerk fungeerenden ambtsdrager, die lid van den kerkeraad is (natuurlijk kan een hoogleeraar ouderling zijn, maar het lijkt me ook niet anders dan in hooge uitzonderingsgevallen wenschelijk). Welnu, zoo kan men dan-verder redeneeren: de , , meerdere" kerkelijke vergaderingen ' worden samengesteld door, verkiezing van daarheen gedeputeerden uit kerkeraadsleden; hoogleeraren .vallen niet meer onder die kategorie; laat hen dus kalm thuis.

c) Dat argument — afgezien van de conclusie — aanvaard ik van a tot z. Weshalve ik ook geen oogenblik aan hoogleeraren een beslissende stem zou willen geven. De verantwoordelijkheid voor genomen beslissingen ligt voor dê stemhebbende afgevaardigden; niet voor eventueels adviseurs. Daarom blijft 'n vergadering kerkelijk, indien zij langs den kerkordelijk voorgeschreven weg is saam-^ gesteld, hoeveel adviseurs zij er ook bij halen wil. De sy-s node van Amersfoort hield niet op een kerkelijke verga-if, dering te .zijn, ook al liet zij meer dan eens „niet-gezóndenen" toch vragen, haar van goeden raad te dienen, ' haar beraadslagingen bij te wonen, en gelegenheid te geven, hen te hooren. Bijvoorbeeld: in de zaken van de zending.

d) Ook voor mij is het de hoofdzaak, dat „elk het werk doet waarvoor hij geroepen is". De vraag is dus maar, of een hoogleeraar door de kerken, blijkens in haar wettige vergadering vastgestelde regelen, geroepen wordt, ja dan neen. Zich opdringen moeten de hoogleeraren evenmin als een ander. Zich van een uitnoodiging gelijkelijk als van een opdracht onder den indruk laten brengen moeten ze evenmin. Toen destijds enkele Kamper curatoren in bond met een man van „Amsterdam" zoo maar beschuldigingen tegen ondergeteekende's door curatoren luid geprezen onderwijs op papier zetten, dwars over alle hoofden van gegadigden heen, en de synode het gevalletje in het donker wilde afdoen, heb ik gezegd: ga uw gang maar, en laat die gewichtigheden maar eens goed bekijken, maar één van beide: we gaan op deze (eerst) op Actapapier gedrukte beweringen in een openbare vergadering in, of ik laat u de vrijheid, om volledig uw gang te gaan; na den oorlog komt de pers misschien terug: doe het dan maar zonder mij. Toen kwam er verder niets van 't heele zaakje. Ook anderen hebben zich het recht genomen, een vriendelijke uitnoodiging als vrije menschen te bekijken: ze zagen er geen „bevel" in. Mag men de kranten gelooven, dan nemen dezelfde heeren, die in 1944 pour besoin de la cause zwaar misbaar maakten over het feit, dat ondergeteekende in geheime zaakjes betreffende openbare leer geen kansspelletje mee wou spelen, en toen den volke zeiden: hij „had er móeten wezen" (wat gewenscht was, behalve dan achter een gordijntje), thans ? ich de' vrijheid. Weken aan een hun stoel leeg te laten In hun synode.

Maar al is een uitnoodiging geen mandaat, toch staat er tegenover: als de kerken iemand vragen te komen en te adviseeren, dan zijn de aangeschrevenen toch geen „ongeroepenen" als zij verschijnen. Zoolang die invitatie geschiedt, doen ze dus, komende, „het hunne". Niet als knechten, doch als vrijen. En op de normale conditie van eerlijken omgang. College geven is dus een andere roeping dan op uitnoodiging van de daartoe geïnstrueerde roepende kerk ter synode verschijnen. Maar het „roepen" kan' in de wereld dan ook altijd op onderscheiden manier gebeuren. Roepen en roepen zijn twee.

e) De vré.ag is overigens, of het „te maken hebben" met een kerkelijke vergadering wel voor ieder kerklid precies hetzelfde is. Destijds heb ik beleefd, dat een ker-.kelijk hoogleeraar officieel van curatoren verlichting van zijn arbeid als docent kreeg, omdat hij zooveel adviezen geven moest, die van uit de kerken gevraagd werden. Het aantal brieven met een vraag um advies is in meer dan één mij bekend geval grooter dan dat der epistels, waarop geantwoord worden kan. Men kan praten zooveel men wil: feit is, dat de kerken onophoudelijk den professoren raad vragen. Ik meen er aan te mogen toevoegen, dat er daardoor al menig ongelukje voorkomen is. Zeker, professoren kunnen zeggen: ga heen, en word warm; en eraan toevoegen: „leder heeft gelijice betrekking op.kerkelijke aangelegenheden". Maar ik ben overtuigd, dat een paar weken mee praten, zoo noodig, ettelijke weken aan correspondentie voor sommige professoren uitspaart. Men kan daarover mopperen, maar het is zoo. Niet ieder is even gauw klaar. Vooral niet in een tijd als dezen, nu menigeen een werkkring heeft, die voor^zijn leeftijd, d.w.z. ervarlngs-periode, wat te zwaar is.

We hopen volgende week nog wel wat erover te schrij­ ven.

. K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen