Thologische Hoogschool

In elke synode beslaan de zaken der Theologische Hoogeschool een breed stuk van den synodalen tijd. Ook dit jaar was het zoo. En toch mogen we zeggen: indien alles zóó vlot en zóó prettig gaat, als de behandeling van dit vragencomplex, dan kon toch de langste synode nog wel eens de kortste mogen heeten: alles liep zóó „gesmeerd", dat het ons zelf verbaasd heeft. Toch was het niet de vlugheid, als waarmede „hamerstukken", die niemand bizonder interesseeren, erdoor plegen gejaagd te worden.

Neen, enkele vragen, voorstellen, amendementen bewezen, dat er volle aandacht was. Temeer daarom is de eenstemmigheid zoo buitengewoon verblijdend.

Verblijdend, het woord is niet te hoog gegrepen. Het kan ons altijd weer verwonderen, dat een inrichting voor hooger onderwijs, welker werkzaamheden toch in haar finesses aan de controle van de meeste menschen ontsnappen, nog altijd zoo'n breede plaats inneemt in hun liefde en gebed. Daar kan iemand, die het hart van het kerkvolk niet hoorde kloppen, nimmer bij. Die liefde en dat gebed zijn de draagkracht (niet de draaggrond) der Theologische Hoogeschool. Em ongetwijfeld zijn ze voor de kerken zelf van uitnemende beteekenis; want als in Kampen de onderlinge verhoudingen mis waren, men zou in de kerken den weeromslag duidelijk merken. Booze tongen, aangestoken soms door machten, die ons allen gaarne uit elkaar vrildeu jagen, hebben dan ook wel eens het praatje rondgestrooid, dat het in Kampen mis was met de onderlinge verhoudingen. Terwijl ze in al de jaren der herstelde samenwerking niets anders dan perfect en cordiaal geweest zijn. Een eenheid is er, die het samenzijn tot een vreugde, en het samenwerken tot een lust maakt. Zoolang die eenheid er blijft, zal ook de kerkelijke samenleving den gimstigen invloed daarvan ondervinden niet alleen, doch ook doen zien. Tenslotte is het steeds alleen de in feite onwetenschappelijke hoogmoed van wetenschapsmenschen geweest, die den band tusschen schoolbedrijf en volksgemeenschap heeft laten verrotten.

Gelukkig hebben „wij-met-elkaar" daar in Kampen van die wetenschapshubris geen last. We weten, dat we weten, wat het belijdend volk weet; en verder weten we genoeg, om te weten, dat we — behoudens het genoemde — maar weinig weten. In dezen langen zin stamt het begin van Calvijn, en het slot van een Socrates, voorzien van Calvinistische glossen. En dus hebben we het goed; we zijn al weer blij, dat voor den a.s. Schooldag — de Kampenaren nog niet eens meegerekend — enkele weken vóór de dag er is, ruim 6500 i) kaarten aangevraagd zijn.

Er waren enkele zaken, die, vreesden we, misschien niet dadelijk begrepen zouden worden. Ben deel betrof de financiën (wie weet, hoeveel één antiquarisch boek of één nieuw boek uit het buitenland kost ? ? ), en een ander deel raakte het aantal der docenten. We waren al met zijn achten (vijf hoogleeraren, drie lectoren) en kijk, nu werd er, vrij plotseling (al was 't in eigen kring terdege voorbereid) het aantal van negen docenten voorgesteld. Ben lector voor het hebreeuwsch werd n.l. aangevraagd.

Maar ook de kleinste bezorgdheid, dat dergelijke ingrijpende voorstellen een (even onprettige) deining zouden veroorzaken, is onmiddellijk beschaamd. Alles wat curatoren voorstelden, is zonder eenige aarzeling toegestaan.

Wij zijn daar dankbaar voor.

Het is honderd keer meer waard dan duizend artikeltjes van klagerijtjes over ditjes en datjes. Het was, om het maar eens openhartig te zeggen, een hart onder den riem.

1) Zie elders nader bericht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen