Kerkinstituering op Borneo?

Het groepje Nederlanders in Ngabang is maar klein: acht volwassenen en vijf kinderen. Maar ze zijn allen lid van onze Kerk en dat is wel de oorzaak, dat we ons verplicht voelden tegenover de wereld om ons heen te tonen, dat er in Ngabang een Kerk is. Een licht op een kandelaar Heeft wat te betekenen, onder een korenmaat is het een nutteloze zaak en gaat uit.

Het zou heerlijk wezen, als we buitenstaanders er toe konden overhalen onze Zondagse samenkomsten bij te wonen, maar er doet zich deze moeilijkheid voor: niet alle Nederlanders zouden een Maleise prediking kunnen volgen. Bovendien is er maar één in ons midden, die een predikatie mag maken en uitspreken, n.l. Ds Agema, die door zijn werk als zendeling niet de tijd heeft om elke week twee predikaties te maken.

We hebben ook nog overwogen, om bestaande predikaties te vertalen en die dan in het Maleis voor te lezen, terwijl de anderen de Nederlandse tekst mee lazen.

Ten slotte hebben we er iets anders op gevonden, iets, wat ook door kan gaan, indien Ds Agema op tournee zou zijn.

Elke Zondagmorgen houden we een soort Zondagschool in het Maleis voor dezelfde mensen, dje in de week ook komen. Ieder die het wenst, mag er bij komen. Om hen evenwel enigszins te gewennen aan de liturgie van een kerk dienst, wordt er gezongen, de Wet gelezen, weer gezongen, gebeden, een pericoop uit de Bijbel gelezen en die toegelicht, daarna weer gezongen en gedankt.

Om het bidden begrijpelijk te maken, wordt dat eerst wet uitgelegd. Ook met het oog daarop, zijn er altijd minstens drie onzer aanwezig. Het dankgebed is altijd het „Onze Vader", zodat deze mensen, als ze trouw komen, dat gaan leren. Ik heb het voor hen, die lezen kunnen, ook uitgetikt, evenals de versjes.

Ten einde de Wet voor hen enigszins duidelijk te maken, hebben we de eerste weken Bijbelse geschiedenissen verteld met telkens één der tien geboden als uitgangspunt. Maar onze vertelling moet ook naar de Verlosser der wereld wijzen, en ten derde wilden we graag de Bijbelse geschiedenissen zo geven, dat ze voor de regelmatige bezoekers tezamen een doorlopend geheel zouden vormen. Met enig zoeken lukt dat echter wel.

Het is altijd een spannend kwartiertje voor me, zo 's morgens, op de Zondag tussen kwart voor negen en negen uur. Zouden er komen? Zouden de getrouwe bezoekers velen hebben meegenomen? Gelukkig is zuster Bos altijd bereid het gehele ziekenhuis er even aan te herinneren, dat het Zondag is en dat het half negen is, want de ervaring heeft ons al lang geleerd, dat deze mensen van datum, dag noch uur iets afweten. Alle dagen van de week zijn voor deze mensen eender; vreselijk grauw.

Nu moet u niet denken, dat al ons werk hier zo prettig verloopt. Wat ik tot dusver vertelde, was wel fijn, maar er zijn ook teleurstellingen. Zo hadden we b.v. voorheen een oudere Daja-vrouw met haar volwassen zoon en twee kleine jongens regelmatig op bezoek. Die mensen zijn vrpeger al met het Evangelie in aanraking gekomen en een gedeelte van dat gezin is gedoopt. Die volwassen zoon werkt als politieagent hier in Ngabang. Maar nu heeft zijn hoogste plaatselijke chef hem en zijn familie verboden naar die Bijbellessen te gaan en ze hebben niet de moed om dit gebod naast zich neer te leggen. Natuurlijk zullen we deze mensen het verkeerde van hun houding zeggen, en die chef hopen we er ook eens over aan te spreken, o.a. ook op grond van de wetten van dit land, waarin staat, dat er vrijheid van godsdienst is. Maar in ons spreken over deze dingen missen we iets. Ik zal trachten u dat uit te leggen.

Wanneer een kind thuis of op school of op straat

zich in enig opzicht verkeerd gedraagt, dan zijn daar de ouders, de onderwijzer of de politie-agent, die het eerst waarschuwen. Vaak gaat deze waarschuwing gepaard met een poging tot overreding. „Een preek" noemen de jongelui dat. Wanneer de verhoudingen goed zijn, is dat ook voldoende. Deze „tucht-vorm" is de meest aangename. Die ondergaan we eigenlijk in de kerk ook, waar de Heere ons a.h.w. „lokt" tot Zijn dienst, „naar ons hart spreekt", zegt het Oude Testament.

Indien dit echter niet voor de kerkleden voldoende blijkt, dan komen de zwaardere tuchtmaatregelen. Bij die zwaardere tuchtmaatregelen doet de Kerk een beroep op de afgelegde belofte, (die als een eed zo zwaar weegt), dat we n.l. ons aan die maatregelen van tucht zouden onderwerpen. Dat is heel mooi, want NU blijkt, kan blijken althans, dat de bekering van onze zonde maar niet een lafhartig „meelopen" is „om des lieven vredes wille", maar mede voortkomt uit de TROUW aan het gegeven woord. Die trouw bezitten we van onszelf niet, maar langs deze weg leert de Heere ons trouw te zijn. Zó zit er in „bekering" iets dat niet neerdrukt, maar ons opheft. Onze zondige wil wordt dan omgebogen door het WOORD tot een lust om 's Heeren wil te doen.

Als ons dat duidelijk is, dan begrijpen we meteen, dat we in de Kerk die tucht en het tucht- recht niet missen kunnen.

En dat onderstreepte (gespatieerde) woordje, dat missen we hier, zolang geen Kerk is geïnstitueerd.

Wanneer we met deze bangelijke mensen spreken, lopen we gevaar, dat ze óf om onzentwille weer komen, maar niet omdat we hen tuchtrechtelijk konden vermanen, óf dat ze wel beloven te zullen komen, maar het toch niet doen, daar ze de politiechef méér vrezen dan ja, dan wat?

Ons spreken is en blijft niet meer dan "een „overreden", maar kan nooit de kracht van. een gebod krijgen.

Zo is er meer.

Hier IS geen besturende RAAD. Wel zijn we lid van de Kerk van Semarang, maar in de praktijk van elke dag ondervinden we dat een afstand van zo'n slordige 1000 km deze „papieren" indeling haast krachteloos maakt. Daarom wilden we zo heel graag, dat wij hier met elkaar een eigen gemeente hadden, met een eigen kerkeraad.

We hebben hierover veel nagedacht en, gesproken, maar het laatste woord is nog niet gezegd, zodat ik nog niet kan vertellen, hoe dit opgelost zal worden. Mijn bedoeling is ook niet, dat u daar nu eens over gaat piekeren, maar wel dat u eens nadenkt over het volgende:

1. Wat is het heerlijk, dat er in het gezin, in de Kerk, in de gehele samenleving een GEZAG bestaat. Dat steunt de zwakken, weerhoudt de bozen, hand­ haaft het recht, bouwt het Koninkrijk 'Gods. .

2. De mensen hier kennen dat gezag niet.., Kinderen worden verwend, opdat ze maar niet zullen huilen. En in een redevoering op de Philippijnen zei de President van Indonesië: , , Ik ben geen compiunlgt, maar als het Indonesische volk communistisch' wenst te leven, dan veranderen we en worden het ook."

Misschien ziet u NU, waar het om gaat. Stel nog maar eens tegenover elkaar: Gezag en anarchie, tucht en dwang. Kerk en wereld. Koninkrijk Gods en het rijk van Satan.

En deze dingen ontmoeten elkaar daar, waar de KERK komt.

En nu weet u, wie de eindoverwinning behalen zal. Eigenlijk reeds behaald heeft. En wat moéten we nu doen? Zal ik doen, wat een buddhiste uit India mij vroeg, toen we op weg waren naar Borneo: ' , , Gaat U toch niet die vriendeUjke mensen in onrust brengen; ze leven zo heerlijk rustig in hun onwetendheid", • of moeten we allemaal naar het afscheidswoord van de Heere Jezus luisteren, die óók gezegd heeft, dat Hij kwam om „vuur op de aarde te werpen"-, dat „alreeds ontstoken IS"? - ' - ' -

Ik weet uw antwoord wel, en daarom vertrouw ik, dat ook onze lezers èn thuis, èn in de kerk zullen meebidden voor het KERKwerk op Soemba en Borneo en „voorzover de Heere daartoe roepen zal".

Ngabang, Dec. '51.

J. P...MQERKOERT.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen