Uit de Pers.

Naar aanleiding van Gijben's jongste pennevrucht schrijft de Hoop deze goede woorden:

Vele broeders in de Chr. Gereformeerde Kerk zijn teleurgesteld, dat zij, die thans de Synodale hiërarchie van 1816 afwerpen, zich niet terstond bij hen voegen, die zulks, onder andere omstandigheden en op andere wijze, voor 50 jaren hebben gedaan. Zij zien daarin eene miskenning onzerzi ds van hun strijd en lijden, en van het werk Gods in de losmaking van he Synodale juk, een halve eeuw geleden. Doch ten onrechte. Tenminste wij, en zeer velen met ons, _ danken God voor hetgeen Hij door de mannen der Secessie in 1834—40 heeft willen tot stand brengen, en zouden ons den naam van Christen onwaardig rekenen, indien wij in de Chr. Gereformeerde Kerk van Nederland geen openbaring van het lichaam Christi zagen. Ja meer, indien wij niet met ootmoed wegens eigen tekcrtko ming en schuld erkenden het vele goede, dat door die Kerk is en wordt verricht, in eigen lering en op het gebied van Zending. Doch dit neemt niet weg, dat wij ons in den weg Gods gevoelen, waar wij, brekende met de heillooze Organisatie van 1816, terug keeren tot de Kerkenordening van voor 1619, zonder ons te laten inlijven bij de Chr. Gereform. Kerk; dat wij de zelfstandigheid der Kerken handhaven, tegenover het denkbeeld van één Kerkgenootschap, (in den gunstigsten zin des woords), met zooveel gemeenten als onderdeelen.

Dwalen is menschelijk, en het is mogelijk, dat de Chr. Geref. Broeders helderder licht hebben dan de «Doleerenden" in den weg, dien dezen, naar Gods wil, moeten bewandelen. Doch behooren zij ons dit dan niet met de Schrift in de hand, op broederlijke wijze aan te toonen, in plaats van ons als schismatieken te willen bestri den ? Waarlijk wij hebben in den strijd om de vrijmaking der Kerken reeds genoeg te dragen, van Modernen, van Groningers en Ethischen, van Synodaal-Gereformeerden (of Gereformeerd-Synodalen), van valsche en weifelende broeders, van de wereld, dat het niet noodig is dat broeders iets tot onze moeite toe doen, omdat wij de zaken niet precies zoo inzien, zooals zij. Laat hen liever voor ons bidden, en dus wachten op den Heere voor de uitkomst in de tegenwoordige worsteling. Het is ons toch waarlijk te doen, om naar Gods wil te handelen, en zijn raad zal bestaan, ook in de verhouding der Kerken, die Hij thans genadig verlost van het Synodale net, dat hare schreden belemmerde, tot de Kerken, die reeds vroeger aan dat net ontkomen zijn.

De brochure van den heer Gijben heeft ten doel, niet om olie in het vuur, maar balsem in de wouden te gieten, en tot waardeering Uvan elltanders standpunt op te wekken. De lezing daarvan kunnen wij zeer aanbevelen. Toch spreken wij daarbij den wensch uit, dat de pennestrijd tusschen .de Chr. Gereformeerden en Doleerenden ten minste voor een wijle ruste, en waar wij een gemeenschappelijken vijand te bekampen hebben, de beschikbare krachten niet verspild worden in de bestrijding van broeders met wie men één is in belijdenis en dienst,

Dit zijn gulden woorden.

o, Dat de wederzijdsche liefde en vvaavdeering toch geen schade lijde!

Er is immers geen haast.

Laat eerst de Doherendeii rustig ten einde toe hun taak afspinnen, en de beweging die zij tegen de Synodale Hiërarchie op touw hebben gezet, rustig doorwerken, tot ze uit hebbe gegist.

Al wie stoornis daarin aanbrengt, helpt, zonder dit te bedoelen, de Synodale Hiërarchie.

En laat inmiddels de zeer ernstige bedenking, die over en weer legen elkanders bedrijf en standpunt wordt ingebracht, kalm en ernstig doorgesproken, gewikt en gewogen worden.

Ons verschil van gevoelen is thans zoo eenvoudig geformuleerd.

Over en weer erkennen we elkander als in den wortel onzer historische kerk gehecht.

Over en weer erkennen we in elkanders vrijmaking een duizendwerf verbeurde gunste onzes Gods.

We hebben één belijdenis.

We willen éénzelfde kerkenordening volgen.

En al het geschil loopt maar over de vraag, of naar eisch van onze kerkenordening één landskerk met onderdeden moet optreden, zóódat de kerkleden leden van de landskerk zijn; of wel dat onze kerkenordening alleen leden van de plaatselijke kerken kent, en de kerken eerst saam laat komen op de Synode.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen