Uit de Pers.

Gezond en aantrekkelijk is wat de Boodschapper over de saamwerking van Christelijke Gereformeerden en Doleeretiden zegt: We lezen daar:

«Onder de bedenkingen, die in den laalsten tijd door sommigen tegen deze samenwoning worden ingebracht, behoort vooral deze, dat de Christelijke Gereformeerden alsdan de ont-wikkelingsgeschiedenis hunner kerk sedert 1834 of 1838 zouden moeten verlooclienen of herroepen.

«Ware dit alzoo, ook wij zouden ons tegen bedoelde samenleving moeten verklaren, want ook - wij hebben geloofd en beleden, dat destijds het gescheiden wonen van de broeders die de Synodale Hiërarchie nog meenden te moeten blijven erkennen, strikt geëischt werd van ieder die begeerde ook op kerkelijk gebied God naar zijn Woord te dienen. Kortom, wij hebben geloofd, dat de scheiding uit God was, en dat onze vaderen, toen zij in 1834 en later, enkel om hun trouw in de bediening, werden uitgestooten, niet anders konden cf mochten doen dan zich in de mogendheid des Heeren handhaven naast en buiten het onzalig genootschap van 1816.

«Maar nu komt alles aan op de vraag: wat noemt gij verloochening of herroeping uwer kerkelijke geschiedenis? Wat is van den beginne aan het hoofdmoment in die geschiedenis geweest ? Waar ging men bij de scheiding in '34 van uit? Wat was van meet af haar leidende gedachte, en haar bezielende kracht ?

«Werd de strijd aangebonden omdat men zich bezwaard gevoelde over het groot aantal leden der Kerk, of omdat men onverschillig was voor het stoffelijk goed der Hervormde gemeenten ?

Of ging het ora in het ambt oprecht voor God te kunnen leven, om Christus' bevelen te kunnen eeren boven de vindingen en reglementen van menschen, om aan de gemeente weer onvervalscht en ongestoord de waarheid te kunnen prediken, en door behoorlijke tucht over leeraars en leden de bediening der Sacramenten zooveel mogelijk zuiver te houden?

«Wij slaan de «acte van afscheiding of wederkeering" op en zien daarin juist alleen dit laatste bevestigd.

hl die acte wordt ernstiglijk «gedoleerd" over de verminking van de leer onzer vaderen, over de verbastering van de Sacramentsbediening, over het verzuim der kerkelijke tucht, over menschelijke dwingelandij en verkrachting van Gods Woord — maar tevens wordt daarin de begeerte uitgedrukt ora vereenigd te zijn «met alle ware Gereformeerde ledematen" en «met elke op Gods onfeilbaar Woord gegronde vergadering."

«Hoofddoel was en bleef in de Chr. Geref. Kerken dan ook, zoo vóór als nü 1869, om door een zuiver gereformeerde prediking den dienst de waarheid dierbaar te maken aan veler consciëntiën en winste te behalen voor de eere van Christus."

Dat is het!

Zoodra men slechts teruggaat tot zijn oorsprong, komt men in dezelfde toestanden terecht, als waarin men thans andere broeders ziet verkeeren.

Er is geen quaestie van of de vaderen der afscheiding van 1834 zouden als één man en één van ziel voetstoots met ons ineen zijn gesmolten.

En-wat strubbeling maakt, dagteekent niet uit dien tijd toen nog de eerste geestdrift werkte, maar uit een latere periode, toen men meten en passen moest.

Vandaar dan ook het opmerkelijk verschijnsel, dat de oudere broederen bijna allen met zoo jeugdig vuur voor hereeniging zijn, en dat de koelheid der overlegging en der berekening juist gevonden wordt bij vele jongeren, die aan den eersten heeten strijd vreemd bleven..

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen