Uit de Pers.

Een gelukkig verschijnsel is het optreden der Kerkboden in den kring der ontkomene kerken.

Bijna allerwegen begonnen ze hun loop, en meest niet zonder doel te treffen. Vooral in Friesland, waar de meeste kerken ontkwamen, droeg deze Kerkbode van meet af een zeer degelijk karakter, en met name de stukken uit den Broederkring waren veelszins uitnemend.

Zie er hier een proeve van:

Vijf vrienden Gajus en Flegon, Apelles, Junias en Lucius, bespreken in dezen broederkring de reformatie, die onlangs aanving. Ziehier, hoe ze saam keuvelen:

Flegon. Het is bedroevend, dat zoovele mannen, die zeggen het alleen met den BIJBEL te houden in den kerkelijken strijd met met den Bijbel, maar met de Reglementen komen. En men leest ook nergens, dat ij de bezwaren tegen hun streven ingebracht MET DEN BIJBEL weerleggen. Dat moesten zij toch kunnen doen, anders behoorden zij hunne zonde in dezen te belijden. Ik ben nu niets geen man voor dien kerkelijken strijd, maar aan den Bijbel begeer ik mij te houden, en wanneer de voorgangers der Gemeente niet met den Bijbel kunnen aanwijzen, dat zij in den rechten weg loopen, kan ik hun mijn vertrouwen niet geven.

Apelles. Dat is niet genoeg. Wij moeten niet vergeten, dat velen jarenlang in denzelfden verkeerden weggeloopen hebben, zonder zich daarvan rekenschap te geven. Wij waren niet gewoon aan den Bijbel te vragen, of wij wel in den rechten weg waren. Daar werd niet aan gedacht. Veel meer dachten wij er aan, wat wij in den weg, waarin wij waren, wel ten goede der Kerk konden doen En dan werden er maar zooveel mogelijk rechtzinnige leden aangenomen; en al het mogelijke werd gedaan, om bij de stemming voor den Kerkeraad de overwinning te behalen op de mo • dernen en groningers. Zoo zocht men ook goede predikanten te verkrijgen, en rechtzinnige Classicale Besturen, en een rechtzinnige Synode. Of dit de rechte weg was, om tot de Reformatie der Kerken te komen, daaraan dacht men niet Men zond maar adressen aan de Synode en zocht het met de Reglementen te plooien, — maar ot de Heere in den Bijbel dezen weg aanwees, dat werd.niet onderzocht. Lucius. Wat wik gij hiermede zeggen?

Apelles. Ik wil er op wijzen, hoe het komt, dat velen het niet gevoelen, zoo men hen in deze zaak op den Bijbel wijst. Hoe vreemd het klinke, toch is het waar, dat vele mannen, die waarlijk bij den Bijbel leven, op het punt van den kerkelijken strijd doofzi n voor den Bijbel. Zij zienu dan aan, alsof gij spreeit over iets, waaraan zij geen de minste kennis hebben. En al komt het niet over hun lippen, toch zweeft in hunne gedachte en om hunne lippen de vraag: »Wat eeft de Bijbel daar nu mee te maken ? "

Wij hebben het in onze Hervormde Gemeenten in ien strijd eigenlijk alleen aonder den Bijbel gedaan. n wij wisten allen niet beter, of dat behoorde zoo. en wilde en verwachtte het zoo van de geloovige redikanten vooral. In alles de Bijbel, maar in deze Ank de reglementen. Daar ierief men hen op. Men ette het nadrukkelijk in den beroepsbrie/. En velen van en hebben zich daaraan dan ook met allen ijver en elfverloochening gegeven. Zij hebben gestreden, geeden, gebeden. Zij hebben er hun bitterste dagen om eleefd. Het is hun levensdoel geworden, eene rechtinnige «Haagsche Synode" en rechtzinnig gemaakte eglementen. Zi hebben er alles om gedragen. Vergaerd met onge oovige predikanten; ongeloovigen toeelaten tot het heilig avondmaal; als Consulent beoepsbrieven van ongeloovige kerkeraden aan ongeoovige predikanten geteekend; attesten aan ongelooigen afgegeven; voorbereiding gehouden, als een oneloovige het avondmaal zou bedienen. Zichzelven ebben zij vele malen doorstoken, om toch maar voor ooveel vernedering, voor zóó grooten prijs, eindelijk e begeerde kroon te ontvangen: een «geloovige" )Synode" volgens de-reglementen in Den Haag. En llen hebben hen aangemoedigd en aangevuurd en eholpen. De kerkeraden niet het minst! Ziet, wat oet het einde zijn van zoo algemeene, van zoo algeeele terzijdezetting van Gods Woord op dit gebied? mmers, dat die mannen eindelijk alles konden prijs even, maar alleen het zoo vurig begeerde en geochte doel niet. Komt gij nu met den BIJBEL, — ch, wij zelven hebben er hen op dit gebied blind en oof en stomp voor gemaakt!

Die schuld moet gevoeld en beleden worden! Ziucius. Daarom is het ook geen wonder, dat de echters in Nederland bijna zonder eenige uitzondering een gevoel voor het recht der Kerk in de zaak der eformatie hebben. »DE BIJBEL ? !"... Zij halen er erlegen de schouders bij op. Zi vinden het al te nnoozel, dat bij het recht der Ker i de BIJBEL te pas ou komen.

Junias. Ja, wij ontvangen strafwaardig hetgeen ij gedaan hebben.

Apelles. Wanneer ik dan ook, bij al al hetgeen k gezegd heb, nog iets raag voegen, dan is het dit: > Wij moeten onze zonde afbreken door recht. Wij oeten maar niet hooghartig hun, die in dezen nog iet naar den Bijbel willen hooren, den rug toekeeren, lsof zij «godloochenaars" waren, en ik weet niet wat l meer schrikkelijke namen tegenwoordig gebruikt orden. O broeders! dat niet!

Wij moeten bedenken, dat wij zelven in dien vereerden weg geloopen hebben, en dat zij er nog in oopen mede door onze schuld.

Wij moeten hen liethebben, en door de liefde van hristus gedrongen hen vermanen als broeders. Hen oolang wijzen op wat de HEEBE in den BiJBEL zegt, at zij eindelijk hooren.

O, zoo wij hen hard en liefdeloos bejegenen, voeen wij eene tweede schrikkelijke zonde bij de eerste. EEST hebben wij hen aangemoedigd en voortgejaagd oor met hen mee te praten en mee te doen, — en NU ouden wij hen nog eens enjnog harder voortjagen oor hen met ons gedrag van den rechten weg afkeeig te maken.

Ons getuigenis moet niet onzeker zijn. Wij moeten oolang en zoo beslist voor Gods Woord in de zaak er Kerkregeering en Kerkreformatie opkomen totdat ij. God geve het, eindelijk wakker worden, en begrijen gaan, dat de Bijbel er wel wat mee te maken eeft, en dat het toch alleen VOLOENS DEN BIJBEL moet.

En dan zullen ze met ons rouwen over zoolange ntrouw en zonde.

Och of wij maar naar den Geest mochten wandeen in dezen, in den ootmoed van den zondaar, die enade tot bekeering ontvangen heeft, maar die nu ok door de liefde van Christus gedrongen wordt, om llen te betuigen, dat zij zich bekeeren!

Gajus. Ik geloof, dat vader Apelles ons voor eden genoeg te overdenken gegeven heeft. Vindehet ij ons allen eene goede plaats!

Deze toon is recht voor God. Niet hoog, eer schuldbelijdend, maar tegelijk een oogenblik aflatende van het Woord.

Och, dat in dezen kostelijken geest voor God e strijd mocht worden voortgestreden.

Wie den Heere Christus in onverderfelijkheid elijdt, blijft ons een broeder, maar juist daarom nogen we hem in zijn kerkelijke strikken geen ust laten.

Niet om ons gelijk, maar om de eere Gods n om zijn vrijmaking.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen