Voor Kinderen.

DE OWERWACHTB VRIEND.

IV, {Slot)

Van wat er verder gebeurde wist onze reiziger al spoedig zelf niets meer. Want nog eer 't avond werd kreeg hij een zeer hevige koorts, die hem alle bewustheid ontnam, 't Was het gevolg van de inspanning, en de zware vermoeienis.

Op zekeren dag sloeg de jonkman, voor 't eerst in langen tijd, de oogen weder op en zag verbaasd rond. Hij lag in een goed bed, en daarvoor zat een man dien hij in 't«erst niet herkende.

»Waar ben ik? Hoe laat is het ? " vroeg hij. »Houd u bedaard", was het vriendelijke antwoord, »ik zal 't u alles later wel vertellen."

Dat gebeurde ook, en zoo kwam onze vriend dan mettertijd te weten, hoe hij' drie weken lang zwaar ziek en buiten kennis had gelegen. Al dien tijd had zijn gastheer hem trouw opgepast en verzorgd, en 't hem aan niets laten ontbreken. Een dokter was daar niet, maar de eenvoudige middelen die de landman den zieke had gegeven, waren onder 's Heeren zegen toereikend geweest om hem te doen herstellen. Spoedig ging dit evenwel niet. Eerst langzaam knapte de jonkman weer op. Zachtjes aan begon hij in den tuin iets te verrichten en als zijn'verzorger uit was, in 't veld of om te jagen en te visschen, zorgde de ander voor de huisdieren, en bereidde zoo goed het ging den maaltijd.

Dat de twee vreemdelingen hoe langer hoe meer met elkaar bekend en bevriend raakten, is natuurlijk. Onze jonkman kon niet genoeg den onverwachten vriend danken, die hem zoo te rechter tijd te hulp was gekomen, en als de barmhartige Samaritaan zich over hem ontfermd had. Telkens vroeg hij wat hij toch schuldig was, maar dan zei de boer: »Niets, dan dat gij als 't voorkomt ook zoo doet, en den Heere alle eer geeft. Toch zou ik wel willen, dat ge mij eens uw geschiedenis verteldet."

Dat deed de jonkman gaarne en openhartig ook. Toen hij geëindigd had, sprak de landman :

»Gij hebt een ernstige les gekregen, vriend. Gij hebt een vrijheid gezocht die de Heere niet wil, want het was maar om te wandelen naar het goeddunken van uw booze hart. Dat ziet ge, hoop ik, nu zelf in. Ik raad u tot uw ouders weer te keeren, hoe graag ik u ook ook hier hield, en hun tot een zoon des ouderdoms te wezen, als zij nog leven. Maar bovenal moet ge tot den Heere gaan, die u nog barmhartig is geweest, en Hem uw zonden belijden, opdat gij genade moogt vinden en behouden worden ten eeuwigen leven."

Wat de jonkman bij die woorden dacht sprak hij niet uit en is eerst later gebleken. Hij gaf slechts zijn veriangen te kennen, om nu ook de geschiedenis van zijn vriend te hooren.

»Ik ben, " zoo verhaalde deze, »de eenige zoon van godvreezende ouders, die ik echter , al vroeg heb verloren. Zij konden mij niets inalatên, en zoo trok ik dan al jong de wijde wereld in, niet juist voor mijn genot, maar om mijn brood te winnen. De Heere leidde mijn weg hierheen; ik vond werk, eerst als knecht, en later gelukte het mij, door 'sHeeren zegen zooveel over te garen, dat ik een stuk grond koopen kon, 'tzelfde waarop wij ons hier bevinden, 't Ligt een uur of vier van mijn vroegere woonplaats.

Met hulp van mijn oude vrienden heb ik dit huis gebouwd en het land, dat woest was, ontgonnen. Dat ging nog al voorspoedig, want er zijn hier niet zooveel boomen als elders. Ik woon hier nu vier jaar en 't gaat vrij goed. Menschen zie ik weinig. Er zijn er hier niet veel en wat het ergst is, die er wonen zijn lieden, met wie ik geen omgang kan hebben. Sommige zijn deugnieten, gelijk gij zelf ondervonden hebt; andere wereldsche menschen, die den Zondag bijv. doorbrengen met drinken en kaartspelen. Zij hebben mij meer dan eens uitgenoodigd, maar ik heb er steeds voor bedankt.

»Dat is toch een zeer eenzaam leven", merkte de ander op.

»Dat is ook zoo, maar wat er aan te doen? Naar een kerk gaan kan ik neel zelden, want de naaste ligt nog vier uur ver. Maar beter eenzaam dan in 't gezelschap der goddeloozen. Bovendien 't zal wel niet altijd zoo blijven. De streek wordt al meer bevolkt, en ik heb alle hoop, dat een paar onzer vrienden zich weldra hier zullen vestigen".

»Gij zijt een gelukkig man", sprak de ander, »ik wou dat ik was als gij."

Nu legde de vriendelijk gastheer hem uit hoe dat best mogelijk was, ja nog meer. Want de Heere is nabij allen, die Hem aanroepen.

En met die Wetenschap ging onze jonge vriend kort daarop zijns weegs en keerde terug naar zijn ouders, die den verloren zoon met blijdschap wederzagen. Doch nog grooter was hun vreugd, tosn zij bespeurden, hoe bij aanvang ook van hem in den rechten zin des woords reeds kon gezegd worden: »Hij was verloren en is gevonden."

De jonkman bleef verder in dit land, doch den vriend in Amerika vergat hij nooit. Hij zond hem een fraai geschenk en menige hartelijke brief werd over en weer geschreven. Doch het het beste was, dat de goede woorden door den onverwachten vriend gesproken in het hart van den jongeling waren gezonken als een zaad, 't welk rijke vruchten heeft gedragen ten eeuwigen leven.

Een fabel uit het „Afrikaans".

BEGEERLIKHEID.

In 'n dorp was eens 'n vrou Wat 'nextra leghen hou; Dis een eier ieder dag.

Waar sy vas op reken mag. Ieder sou nu denk dat sy Daarmee kan tevrede bly.

Mar di hen moet nog meer Ie; Twe, dri eiers wil sy hê: En om haar daar an te wen.

Denk sy, moet sy di ou hen So veul voer gé as mar kan. En wat kry sy toen daar van? Di ou hen word baing i) vet, En dit is di hele pret.

Want sy leg gen eiers meer: Di Tanta het te veul begeer. Voor één eier dageliks Het sy glad en al nou niks.

Hou in al jou wense maat. Dat dit jou ni net so gaat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen