Voor Kinderen.

Een gevoelig bewijs.

{Slot: ) Al de omstanders uitten een kreet van verbazing over de lompheid van den fakir. Verontwaardigd en toornig drongen ze op hem aan, en ongetwijfeld zou 't slecht met hem afgeloopen zijn, zoo niet een aantal inlanders, die nieuwsgierig waren toegeloopen, den wijzen man hadden beschermd. Er ontstond nu een lange twist, waaraan de politie ten slotte éen eind moest maken.

Het geheele feest was in de war. Geweldig boos liepen de rijke man en zijn vrienden tot den rechter en klaagden den fakir aan om 't geen hij gedaan had. De man en zijn beschuldigers moesten nu voor 't gerecht komen.

De beschuldigers deden toen hun verhaal en daarna vroeg de rechter den fakir, of hij werkelijk gedaan had wat hem ten laste werd gelegd.

Een hoofdknik was weder het eenig antwoord.

»Vriend, " sprak de rechter, »zoo gaat dat niet. Ge dient ons uit te leggen, waarom gij dien heer een kluit aarde in 't gezicht smeet. Gij weet wel, dat zoo iets niet te pas komt. Wij weten wel dat gij zeer verstandig zijt, maar door zoo te handelen zoudt gij uw goeden naam wel eens kunnen verliezen. In elk geval moet gij u verantwoorden."

»Dan zal ik spreken", was 't antwoord.

Ieder voort. spitste nu de ooren, en de man ging

»Deze heer heeft mij op drie vragen een antwoord verzocht. En op elk dezer drie heb ik hem dat zoo nauwkeurig mogelijk gegeven."

»Gij liegt!" riep de beschuldiger driftig. »Gij wierpt mij een kluit aarde in 't gezicht. Ik voel de piiti nog. Is dat antwoord geven? " »Gij zijt verplicht uw gedrag te verklaren'', sprak nu de rechter tot den fakir.

»Goed" hernam de ander. „Deze heer vertelde mij dat hij niet kon gelooven, dat er een Schepper van hemel en aarde bestond, want hij had Hem nooit gezien en er was ook niemand die hem de plaats kon aanwijzen, waar hij het Opperwezen zou vinden."

»Zoo is het", sprak de beschuldiger.

»Nu", zoo vervolgde de fakir, »zegthij, dat zijn gezicht zeer doet, wijl ik er een stuk aarde tegen wierp. Maar dat is makkelijk zeggen. Ik kan de pijn niet zien, gij ook niet, ja hij zelf evenmin. Hoe kan iemand dan weten dat er pijn in zijn gezicht is als niet éen het heeft gezien ? " Al het volk riep uit van verbazing bij dit schrander antwoord. De rechter glimlachte en de man ging voort: »Ten tweede vroeg die heer nog, hoe het mogelijk is dat de Satan, die, zoo als de Koran zegt, van vuur is gemaakt, smart kan lijden in het helsche vuur. Nu weet hij dat Adam, de eerste mensch, uit aarde werd gevormd en dat alle menschenkinderen, dus ook deze heer, van aarde of stof zijn. Maar als hij nu zelf van aarde is, hoe kan dan een kluit aarde hem pijn doen? " De toehoorders barstten in kreten van verbazing los. De rechter glimlachte weder. De fakir zette zijn verdediging voort.

»Ten derde, '' zoo sprak hij, »werd mij door dezen heer gevraagd, hoe, indien alle dingen bij God vast zijn besloten, iemand voor het kwaad dat hij verricht, strafbaar is, daar hij dan toch niet helpen kan dat hij 't kwade deed. Maar als het nu vooruit vast bepaald was, dat ik de kluit aarde hem in 't gezicht zou werpen, hoe kan hij mij dan voor den rechter brengen om hetgeen ik gedaan heb ? Ik deed volgens zijn eigen geloof wat ik moest doen."

Nu barstte al het volk in een luid gejuich los en zelfs de rechter kon niet nalaten eens hartelijk te lachen. Wie echter niet lachte was de rijke man; hij keek leelijk op den neus en was denkelijk voor goed van - zijn .dwazen vraaglust genezen. Ook de andere Muzelmannen keken zuinig, en de Heidenen juichten van vreugd

De uitspraak van den rechter was, dat de Mohamedaan een antwoord verkregen had gelijk hij verdiende. De fakir mocht vrij naar huis gaan. Doch de rechter voegde hem toe:

»Ik zou u toch raden voortaan op andere wijs antwoord te geven. Want niet alle menschen zijn zoo slim om dadelijk de bedoeling te vatten en het kon u wel eens slecht vergaan."

Nu dit is ook zoo, en de zendeling Leupold verhaalt dit dan ook niet ter navolging, want als we op zulk een gevoelige manier elkaar inlichting gaven, zouden de politie, de dokters en de rechters het te druk krijgen. Evenwel dit neemt niet weg dat het goed is te doen wat de Schrift zegt: »Antwoord den zot naar zijn dwaasheid."

Doch nu heb ik, schoon geen rijke Mahomedaan, ook een vraag aan de lezers: ie laatste tekst staat in Spreuken 26 : 5.

In het vorige vers staat juist het tegenovergestelde.

Wie van de lezers kan dat eens verklaren, maar dan niet op de manier van den fakir.

AAN VRAGERS.

W. W.

De Bijbels voor blinden, door u bedoeld, met verheven, dat is voelbare letters, zijn altijd veel grooter van omvang dan de gewone, wijl 't papier dikker-moet zijn; slechts aan één kant bedrukt, en de letter groot. Het Nieuwe Testament bestaat veelal uit 8 deelen en de geheele Bijbel uit 32, die dan 75 gulden kosten, 't Is dus niet gemakkelijk den Bijbel onder de blinden te verspreiden.

CORRESPONDENTIE.

Mr. W. D. te 's-H. Vriendelijk dank voor het gezondene. Dat de rubriek voor weetgrage lezers dermate Uw aandacht trok is evenzeer te waardeeren als de belangstelling die door de toezending blijkt. We hopen het stuk, dat terecht een kunststuk door U geheeten wordt, na gebruik in dank terug te zenden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen