Onlangs constateerden we

Onlangs constateerden we met vreugde, hoe in het Kerk. Weekèlad een waardeeTend oordeel over de Doleantie voorkwam; en niets van het toen gezegde nemen we terug.

Toch was het ons daarom volstrekt geen geheim, dat V., M. en W, ook in het Kerk. Weekblad geen drie toetsen van éénzelfde geluid aanduiden.

Elk kenner van de kerkelijke muziek weet, hoe W. tegenover ons steeds een zacht geluid gaf, V. iets forscher maar toch broederlijk, en dat de schrille toon steeds gemerkt was met M.

Wie nu weet, dat W. Ds, Wolfï uit Utrecht is, V. Ds. Verhoefï uit Bodegraven, en M. Ds. Mahomesius uit Rotterdam, dien bevreemdt dit niet.

Toch achten we het ook zóó een niet ongelukkig verschijnsel, dat deze drie mannen in eenzelfde blad saamwerken. Er blijkt dan toch uit, dat zelfs Ds. Malcomesius iets voelt voor hetgeen Ds, Wolfï bedoelt; en, hoe hoog ook de muur der kerkelijke afzondering zij opgetrokken, wij blijven elk teeken des tijds ^/aardeeren, waaruit blijkt, dat de Christelijke gemeenschap nog altoos trekt.

We zouden op een eenigszins schril volgstukje in het Kerk. Weekblad dan ook niet terug zijn gekomen, indien het niet een quaestie van redactie raakte, waarvan we het Kerk. Weekblad beleefdelijk verzoeken nota te willen nemen.

Men las namelijk in dit blad naar aanleiding van onze lofspraak al spoedig dit:

In de Heraut van Zaterdag bespreekt Dr. Kuyper de beschouwing over de doleantie, vooTkomende in ons vorig nomraer en geteekend: W.

Met veel lof wordt over dit stuk gesproken en daarin profetie gezien van de betere dingen, die komen zullen.

«Dit woord.» zegt Dr. K. «zal een goede uitv/erking hebben; zoo wij hopen ook op de Doleerenden. Niet om hen te doen roemen, maar oin met Christelijke teederheid te mijde al wat in daad of woord den broeder, die nie met ons gaat, kwetsen kan, zonder door de eere des Heeren of het heil der Kerk te worden geëischt.

Dat is — wie kan 't ontkennen — heel mooi gezegd!

Maar wat doet nu diezelfde Dr. Kuyper in de volgende kolom van diezelfde Heraut?

Hij neemt een bericht op uit Rijsoord, waarin niet alleen de inwijding der nieuwe kerk ten behoeve der Doleerenden wordt meegedeeld, maar ook nog de volgende liefelijkheden naar het hoofd van de Rotterdamsche predikanten worden geslingerd:

„Veel sloffe tot dankbaarheid is er, want hoewel van Synodale moderne zijde mannen als Ds. Kraijenbelt en Malcomesius, naast een De Visser, Ulfers of Riemens uit Rotterdam, telkens komen om de gemeente, zoo mogelijk, aan het zachte juk van Christus te onttrekken, is toch hun pogen ijdel; hun hoorders uit deze gemeente zijn concurreerende modernen met een enkele orthodoxe gemengd."

Wat is dit nu ? Hoe kan Dr. K. aan een dergelijk bericht zijne goedkeuring verleenen en dit zóó, zonder eenige aanmerking, laten drukken in zijn blad?

Aangenomen voor een oogenblik, dat metterdaad dit bericht van Ds. Sleeswijk Visser geformuleerd ware geweest op een wijze, die in strijd was met onze verklaring, volgt hier dan uit, dat we dit berfcht hadden mogen weigeren of critiseeren.'

Het Kerk. Weekblad waant dit; maar geheel ten onrechte.

De zaak is namelijk deze, dat onze re­ ' dactie een contract heeft aangegaan met Deputaten van de Synode der Ned. Geref. kerken, waarbij zij elke week ééne kolom in haar blad voor ofücieele berichten uit die kerken heett opengesteld.

Doch hieruit volgt dan ook, dat er geen sprake van kan zijn, dat de redactie ooit zulk een bericht weigert of er critiek op oefent.

Zij heeft alleen te zien, of het stuk behoorlijk geteekend is, en moet het dan plaatsen, voorzoover er ruimte overblijft.

Hiermee vervalt dus heel de aanmerking.

Nu we echter toch deze zaak te berde brengen, zij het ons vergund tevens te eggen, waarom we de critiek van het erk Weekblad op dit bericht voor een pure vergissing houden.

Ds. Sleeswijk Visser had namelijk geschreven, dat het optreden van orthodoxe redikanten in de Synodale kerk van Rijsord strekte, om „de gemeente zoo mogeijk aan het zachte juk van Christus te onttrekken".

Hierop nu maakt de redactie van het Kerk. Weekblad de aanmerking, dat wie zoo schrijft blijkt Arminiaan te zijn, en aan den afval der heiligen te geloovigen.

Deze opmerking nu zou volkomen juist zijn, zoo Ds. Sleeswijk Visser geschreven had, dat eenige ziel, die Jezus toebehoorde, van hem afgetrokken was.

Doch hier is iti zijn bericht geen sprake van.

Er is sprake van het onttrekken van de emeente aan het zachte juk van Christus; wat blijkbaar doelt op de tegenstelling tusschen het juk der Synode en het fuk van Christus, ziende alzoo op de kerkregeering.

Hier is dus niets dan een vergissing in het spel.

Toch kan ook zoo deze critiek niet vrij uitgaan.

Immers, zelfs al nemen we in aanmerking, dat de redactie van het Kerk. Weekblad zich vergiste, dan nog had ze geen recht tot haar uitval,

Imtners, Ds. Sleeswijk Visser schreef er bij: „om de gemeente, zoo mogelijk, aan het zachte juk van Christus te onttrekken", n d t en voegde er bij, dat dit pogen toch ijdel was.

Hieruit blijkt drieërlei:

1". Dat Ds. Sleeswijk Visser het voor onmogelijk hield.

2", Dat hij zulk pogen ijdel noemde.

En s**. dat hij niet zelf deze vreeze koesterde, maar alleen dezen toeleg aan zijn tegenstanders toeschreef.

Er is dus metterdaad op dit bericht niets aan te merken, en de redactie van het Kerk. Weekblad zal zelve moeten erkennen, dat ze met dezen zonderlingen uitval tegen de Heraut en tegen Ds, Sleeswijk Visser op elk punt den bal missloeg.

KUYPER,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen