Voor Kinderen.

KAPIOLANI.

Wie de vrouw was, die zoo heette, weten misschien sommige lezers niet. Daarom auUen we het hun vertellen.

Op de Sandwich-eilanden, in de Stille Zee, vindt men den grootsten vuurberg ter wereld, de Kilanea. Hij ligt bij de kust en men moet twee en een halve mijl loopen om zijn top te bereiken. De krater of opening boven is zes mijlen in omvang, en bevat een meer van gesmolten lava, waarin groote stukken rots heen en weer slingeren als boonen in een kookketel. Somtijds kookt, om zoo te zeggen, de lava over en dan loopen stroomen vloeiend vuur over de zijden van den berg naar beneden.

Boven den top hangt een wolk, die er overdag zilverachtig uitziet, doch 's nachts een helder rooden glans heeft.

Het is best te begrijpen, dat de eilanders, toen zij nog heidenen waren, allerlei bijgeloovige gedachten van dien berg hadden. Zij geloofden, dat daar de godin Pele woonde, die, als zij werd beleedigd, de macht bezat om hen allen te vernielen. Op den berg groeiden bessen die aan haar waren geheiligd. Geen vrouw mocht de helling van den vuurberg bestijgen. En de priesters van Pele, die daar woonden, droegen zorg dat de godin trouw werd gediend.

Omstreeks het jaar 1824 werd de jonge koning Liholiho tot het Christendom bekeerd, en zijn volk ging daarin met hem mee, en wierp de valsche goden weg. Maar zoo sterk zat er die vrees voor Pele nog bij hen in, dat, terwijl zij alle andere afgoderij hadden verworpen, zij nog steeds geloofden in de godin van den vuurberg en uit bijgeloof haar zoowel vreesden als dienden.

Nu woonde op het eiland Hawaï een vrouw, Kapiolani geheeten, wier man, Naihe, een »openbaar redenaar" was. Ook zij was tot den Heere bekeerd, maar van harte, en het smartte haar daarom dat nog altijd de God des hemels en der aarde werd gehoond door den dienst van Pele. Zij deed wat zij kon om dit te verhinderen. Doch toen dit niet baatte, besloot de moedige vrouw, in de kracht des Heeren, zelf de handen aan 't werk te slaan.

Op zekeren dag van het jaar 1825 vertrok zij met een aantal harer landslieden naar den vuurberg Kilanea en begon stoutmoedig, schoon dat aan alle vrouwen verboden was, de helling te beklimmen. Ja nog meer, zij plukte de heilige bessen en droeg die in de hand.

Allen stonden versteld De priesters van Pele kwamen te voorschijn. Eerst waarschuwden zij haar en begonnen, toen zij niet afliet, te dreigen. Doch de moedige Christin ging voorwaarts.

Het was een zware tocht. De weg was ruw, steil en ongebaand, de koude op de hoogte was ontzettend voor lieden aan de warme lucht gewoon en daarbij stegen uit den berg gasdampen op, zoo vergiftig, dat nog kort geleden verscheiden menschen, door die in te ademen, waren gestorven.

Maar geen dezer gevaren schrikte de moedige Kapiolani af Zij zwoegde voort tot zy den top van den vuurberg had bereikt. Toen steeg zij in de diepte die den krater omringt, wierp de heilige bessen in de kokende lava en riep uit:

»Als ik omkom door den toorn van Pele, vreest dan haar macht. Maar zie, ik tart haar woede. Ik heb haar wetten gebroken. Ik leef en ben veilig, want Jehovah, de Almach tige, is mijn God. Zijns is de adem die deze vlammen ontstak. Zijns is de hand die hun woede beteugelt. O, al gij volk, zie hoe ijdel de goden van Hawaï zijn; bekeer u en dien den Heere'."

Naar Gods raad was deze moedige vrouw het werktuig om de afgoderij geheel uit te roeien; want de Hawai-eilanders lieten nu Pele geheel varen, die toch machteloos was, en thans gelooft niemand meer in haar. Wel mogen we den naam van Kapiolani in eere houden. Zij bevestigde voor al het volk wat Gods Woord zegt:

„Al de held'nen door uw handen Voortgebracht in alle landen. Zullen tot U komen, Heer, Bukken voor uw aanschijn neer, En uw naam ter eere leven; Gij zijt groot en hoog verheven, Gij doet duizend wonderheên; Gij zijt God, ja Gij alleen!

AAN VRAGERS.

Onze lezer J. de V. te A-k. vraagt:

»Waren er bij Israël, volgens Hand. 7:43, twee tabernakelen ? "

We lezen daar o. a.: »Maar gij hebt opgenomen den tabernakel Molochs" en op die woorden zal onze vriend wel doelen.

Moloch was een afschuwelijke afgod, gelijk we weten. Nu waren onder de Israëlieten die door de woestijn trokken, niet weinigen, vooral van het ^gemengde volk, " d. w. z. vreemdelingen en ineeloopers, die den Heere niet aan­ hingen of wel de afgoden dienden. Denkelijk nu hadden deze een kleine, draagbare tent of een nabootsing van een afgodstempel om daarbij hun heidenschen eeredienst te verrichten, in tegenstelling van den tabernakel van Jehovah. Wij zouden zoo iets vreemd vinden, maar we zien uit Hand. 19:24 dat dit onder de heidenen gebruikelijk was. Te Epheze had men den grooten, schoonen tempel van Diana. En nu zien we, hoe de zilversmid Demetrius het zelfs zeer druk had met het maken van zulke tempels in 't klein. Die gingen dan overal heen en dienden om er afgoderij mee te plegen, niet maar enkel als een herinnering aan een bezoek te Epheze. Zoo iets nu kan onder het volk in de woestijn ook hebben plaats gevonden.

Men kan echter ook verstaan dat Stephanus hier zinnebeeldig spreekt en ïeggen wil: Gij hebt niet den Heere geofferd, maar den Moloch. Doch ook dan zinspeelt hij wellicht toch op 't gebruik, waarvan hierboven is gesproken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen