Uit de Pers.

Over de zeer teedere quaestie, of de Doop van het kindeke wachten moet, tot de moeder hersteld zij, had de ZuidhoUandsche Kerkbode een brief van eene moeder ontvangen, die over deze zaak strijd had.

Dr. S. antwoordt thans op dezen brief dit:

Dwong plaatsgebrek ons bij het opnemen van de stem eener moeder in zake de bediening van den heiligen doop alle toevoeging onzerzijds achterwege te laten, en moesten wij ook de vorige week weer op plaats wachten, "thans ook moeten wij met weinig volstaan.

En dan zij dit weinige in de eerste plaats een woord van hartelijke blijdschap en waardeering voor de stem, die zich in onze kolommen hooren deed.

Wij hebben dikwijls bij het ontvangen van een vrouwenwoord, of bij het hooren van zulk een woord op openbaar terrein, ons geschaamd en geërgerd over het weinig vrouwelijke, over het gemis van die schuchterheid en teederheid, bescheidenheid, zachtmoedigheid, ootmoedigheid, die de Heere aan de vrouw als een kostbaar sieraad schonk, en die Gods Woord aan de Christelijke vrouw, aan de vrouw, die in Christus is, ten eisch stelt. Onder de armoede van onzen tijd is het gebrek aan die schoonheid der vrouw, der christenvrouw, voor den man, voor het huis, voor de gemeente van Christus, voor het leven van kerk en volk één der jammerlijkste verschijnselen, waartegen alles, waarmee de vrouw in kleed en woord, in drukte en aanmatiging pronken wil, slechts bedekselen der schande zijn; terwijl zwijgende mannen tegenover dravende vrouwen vaak een diepte van door niemand vermoed verborgen ongeluk in zich omdragen in het besef, dat de vrouw, zooals de Heere haar schiep, het beste paradijsgeschenk voor den man was, maar dat daarom ook juist, als Eva's dochters haar plaats vergeten, niets in staat is, om het ongeluk, dat zij aanbrengen, te vergoeden.

Wanneer dan, gelijk ons een enkele maal mag gebeuren, uit gereformeerden kring eene vrouw de pen opneemt, waar zij terecht verstaat, dan in Christus niet is man of vrouw, doch zij doet dat niet als «schrijfster, " maar als vrouw, als ^noeder en als een vrouw, als een moeder, haar sieraad er niet in wegwerpend maar juist openbarend, dan is ons ook dit een teeken der hope; — ook voor onze jongedochters, die aan zulke voorbeelden groote behoefte hebben, zullen zij kronen voor onze zonen worden in den nieuwen tijd.

Nog. om een andere reden verblijdde ons, wat bedoelde geachte zuster schreef.

Zij is niet de eenigste, die in zake de gereformeerde doopsbediening wat op het hart heeft. Elk weet, hoe zulk een stukje bijna bij alle vrouwen in een toebereide aarde valt, en wij hebben een gegons gehoord in deze 14 dagen, waarin de stemmen van al onze lezeressen konden opgemerkt worden.

Nu, dat gegons hooren we gaarne; 't is voor ons het teeken, dat het leeft bij onze moeders en dochters; en wij wilden ze, nu die brief toch ingekomen was, daarover juist eens aan den gang hebben. Want zonder de belangstelling en den steun der vrouwen kan er niets goeds bestaan, ook ons blad niet en een schrijver wordt toch graag gelezen, dus moet hij zorgen, dat de vrouwen niet het laatst een goed oog op zijn blad hebben, — al zegt hij haar soms de waarheid. Wij zijn dan ook op den steun der vrouwen en meisjes .^i^^r gesteld. Blad, en kerk, en school, en volk, en al wat wij hopen en liefhebben voor heden en toekomst in de wegneming van de kerkelijke gedeeldheid en in de herleving van Nederland kan onder Gods genade slechts door den bijzonderen invloed van vrjmwen en meisjes ons worden geschonken.

En zoo stellen wij dan ook zeer groot belang in de gedachten onzer lezeressen over den doop; vooral in wat het moederhart daarvan zegt, de meest vertrouwde en geliefde plek immers van onze jeugd af.

Maar nu komt het dan ook. Wat?

We hebben heel dikwijls onze vrouwen en moeders hooren spreken over de quaestie, of het doopen uitgesteld moest worden, tot de moeder er bij kon zijn. Maar meestal heeft, wat we dan hoorden, ons bedroefd, omdat er uit bleek, hoe weinig onze vrouwen en moeders va7i den heiligen doop verstaan en hoe zij allerminst den heiligen doop verstaan als sacrament. Zij vierden in den doop het feest der geboorte, het feest van het moederwordeti, het feest van hare herstelling. In hun oog was de doopsplechtigheid voor den man wel van groot gewicht, maar vooral omdat hij daar weer met zijne vrouw mocht staan, zijn lieve vrouw, die hem weer een zoon of dochter «schonk". De moeder met haar kind waren bij dien doop de eigenlijke groep als in den stal te Bethlehem, «en Jozef daarbij staande."

Dit is tegen Gods Woord en het bedroefde ons, dit in onze vrouwen en moeders te moeten opmerken; — al weten helaas vele vaders het niet veel beter en al verstaan zij er niet veel meer van.

Bij velen was daarom de doop wel ^^.•a. godsdienstig plechtigheid. Het was het «opdragen" van het kindeken aan den Heere; het danken voor het kindeken en het bidden voor het kindeken; het wijden van het kindeken in «Gods huis", in de «kerk", waarmee het dan voorgoed aan dat kerkgebouw en aan dien prediker verbonden is, — gelijk men dezer dagen duizenden hoort verklaren, dat zij bij dat kerkgebouw blijven, want «daarin zijn zij gedoopt". — Daar kwam dan nog bij, dat men de belofte aflegde, om dat kindeken op te voeden, en daarover eens goed aangesproken werd.

Dit «opdragen, " «wijden, " «bidden, " «beloven" geschiedde nu vooral door de moeder, en niet slechts omdat het haar als vrouw beter handigde, maar bepaald omdat zij de moeder was, behoorde zij dat kind bij den doop in de armen te hebben; dat was haar recht; zij liet het kind doopen, zij droeg het op, zij wijdde het, zij deed de belofte. Kwam een man met een kind tot den doopvont, dan hoorde men in het kerkgebouw een gelispel en gefluister; elke vrouw stootte haar buurvrouw aan en blikte haar toe, terwijl aller oog en mond sprak «die stakkerd, " ja, enkelen zich niet ontzagen bij te voegen «was het wurmpje maar dood." Die «stakkerd, " dat «wurmpje" was het kindeken, dat door een vader ter doop gebracht werd. Want dat kindje had «natuurlijk" geen moeder meer. En zoo'n doop was wel het ongelukkigste wat te denken was; dat was geen «doop."

Werd later aan den doop gedacht, dan was het in de opvoeding, — op zijn best! — als moeder zich hare beloftg herinnerde. Zij dacht dan weer aan hare bevalling en hoe dat alles was, en hoe zij toen bij het doopen daar stond met haar kind en den Heere gedankt heeft voor zijne hulpe; niemand wist dat ook zooals zij! hoe zij toen beloofd heeft, het kindeken op te voeden. En haar man heeft toen immers ook mee geknikt. Ja, hij kon daar niet staan zooals zij; hij kon'voor «haar" kind niet gevoelen, wat een moeder daar voor heeft; hij kon ook eigenlijk niet beloven, ze op te voeden, «want wat doet een man daar nu eigenlijk aan; dat doet toch alles de moeder." 't Is dus, — dat weet zij wel, — haar belofte, zooals het haar kind is. Maar hij heeft toch ook geknikt. En dus hij moet naar haar luisteren, en haar niet tegenwerken, want zij is voor liaar kind verantwoordelijk, zij heeft het ten doop gehouden.

En schreiend, smeekend kan de vrome moeder op haar knieën gevonden worden, als een zoon of dochter den weg der verkeerdheid opgaan en naar hun moeder niet meer luisteren; schreiend, smeekend, dat toch de Heere, die haar in de ure der geboorte verhoorde: en die haar daar bij den doop heeft zien staan; en die haar belofte heeft aangenomen, toen zij haar kind wijdde; — och, haar man is een goede man, maar hij weet dat zoo niet, hij is maar een man, al heeft hij haar nog al goed willen helpen en niet veel tegengewerkt 1 Zij schreit en smeekt, dat de Heere, die dit alleen alles weet, het kind, dat Hij haar schonk en waarmee zij nu al zooveel doorgemaakt heeft, nog eens terecht brenge.

Nu namen we het gunstigste geval, een moeder, die bij den doop daarmee godsdienstig werkzaam was en ook later op haar knieën daaraan gedacht.

Is dit alles dan niet goed?

Neen, dit gebruik van den doop is geheel verkeerd.

Dit is de doop niet; die ouders hebben nooit echt den doop voor hun kind ontvangen; in de opvoeding van dit kind is de doop nooit recht gebruikt; en dit kind verstaat van zijn doop niets. Hier gaat van den doop geenerlei kracht uit. Integendeel. Deze doop is tot schade gebruikt; deze doop heeft kwaad gedaan. Kwaad aan de moeder; aan de vrouw; aan den man; aan het huis; aan het kind.

We zeggen dit niet in hardheid.

Zij wisten het niet, onze vrouwen en moeders; de kerk van Christus heeft het haar niet geleerd; ja verkeerd geleerd.

Maar een feit is het, dat bijna al onze vrouwen en moeders niets verstonden van den heiligen doop als sacratnent van het genadeverbotid, door den Heere aan Abraham en zijn zaad, niet aan Sara, gegeven, en dat naar den aard van het Nieuwe Testament óók aan de vrouwen en dochters geschonken wordt.

Dat niet de geboorte uit de moeder, maar de geboorte uit de belofte, uit God, uit Christus, uit den Heiligen Geest in den doop werd gevierd; — onze moeders wisten er niets van.

En dat zij dit niet wisten, is een der groote oorzaken van het wegzinken der waarheid en van de verwoesting der kerk en harer kinderen.

Daarom verblijdde het ons zoo, in ons blad eens de stem eener moeder te laten hooren, die een blik had op den heiligen doop als sacrament.

Nu nog een woordje een volgend maal.

Dit is het ware standpunt.

Alleen, dat men toch op geestelijke wijze ook hierin te werk ga.

Men make geen verordeningen, men neme geen besluiten, men werke alleen op elkadr door overtuiging, en zoolang iemand niet overtuigd is, late men hem zijn vrijheid.

Alleen zoo wordt de gemeente gebouwd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen