Revisie der Confessie.

Op de Classicale Conferentie, die door de Hervonnden in de hoofdstad vooral met het oog op de sociale belangen gehouden wordt, is o. m. ook aan de orde gesteld de vraag, of de Confessie al dan niet dient herzien te worden.

Dat dit punt aan de orde zou komen, is reeds voor jaren door ons geprofeteerd.

De Groninger richting sterft als zelfstandige richting uit, en de Moderne richting eeft ons op theologisch en kerkelijk geied niet verder kunnen brengen dan tot ene Fata Morgana.

Uit dien hoofde was het te voorzien, dat an lieverlede de Modernen en Groningers un meerderheid in de kerkelijke besturen ouden zien slinken, en dat de tijd moest omen, waarop de alsoortige richtingen, die ich als Ethisch, Jong-ethisch, Oud-ethisch renisch, Ritzliaauscli, Neo-Kohlbrüggiaansch, onfessioneel en Gereformeerd aandienden, oner den gemeenschappelijken titel van «Orhodox", de meerderheid ook ia de Synode ouden erlangen.

De' gisting en dooreenwarring van deze elementen levert een hoogst belangwekkend schouwspel op, vaak daardoor gekenmerkt, dat de belijdenis steeds meer op den achtergrond trad, en dat steeds meer een ver-. eenigingspunt werd gezocht in twee anticonfessioneele motieven, t. w. de mystieli en werken der barmhartigheid.

Duidelijk bespeurt men dan ook, dat de drie richtingen die nog het meest nadruk op de waarJieid leggen, t. w. de Gereformeerde, de Neo-Kohlbrüggiaansche en de Confessioneele, het zwakst aan invloed zijn, het minste in de melk hebben te brokkelen, op niet één punt stuur en leiding geven, en op elk terrein achteraan komen.sukkelen.

Dit is niet, doordien deze richtingen het zwakst vertegenwoordigd zijn. Integendeel over over heel het land genomen, zijn ze saam stellig verreweg in de meerderheid. Maar de stroom waarin ze _ zich met de andere bewegen, wordt voortbewogen door een wind dien zij tegen en dien de andere fnee hebben.

Reeds nu kan dan ook voorspeld, dat als de Modernen in de Synode de vlag strijken, de Synodale macht en invloed niet in de handen van deze dogmatische richtingen zal overgaan, maar ten goede zal komen aan de Ethisch-Irenischen. En dat niet als groep, maar als vertegenwoordigster van die beide elementen, die thans den boventoon erlangen, t. w. de mystiek en de werken der barmhartigheid.

Dit proces is natuurlijk.

Een kerk, die feitelijk leervrijheid huldigt, en die de rechten der waarheid besnoeit, moet er wel toe komen, om zich in de mystiek der vroomheid terug te trekken.

Op niet één punt der waarheid is men het meer eens. Zelfs niet eens omtrent de bron der waarheid in de Heilige Schrift. Reeds nu laten op dit punt enkele dezer mannen de negatiën van Scholten in zijn tijd achter zich.

De vrome neiging, noch in de Schrift noch in de Belijdenis meer steun vindende, moet zich dan wel in de mystiek der vroomheid terugtrekken, en kracht zoeken, niet in de predikatie der waarheid, maar in de opwekking van het mystiek gevoel en in werken van barmhartigheid.

Juist hierdoor echter ontstaat het gevaar, dat ten slotte elke grenslijn zwevend wordt, en de Modernen en Groningers zich aanbieden, om in deze tente der vrome mystiek en bij dezen wedstrijd der barmhartigheid mede te worden opgenomen.

Mystieke vroomheid is toch ook bij hen te vinden, en in werken der barmhartigheid willen ook zij voor anderen niet onder doen. Reeds ziet men aan de neiging lot bevordering van de geheel-onthouding dat er op dit mystieke en practicale gebied gemeenschap van zin en streven openbaar wordt.

Dit gevaar nu schijnt in te worden gezien.

Verder ziende geesten ontwaren, dat op die wijze de kerk overgaat in een gemeenschap van zeer algemeehe beteekenis, waarin men geen ander streven kent noch eert, dan om goede stemmingen aan te kweeken, en goede werken te doen.

Zoo gaat het Evangelie weg, en komt de Wet weer opduiken.

Vandaar dat de behoefte gevoeld wordt, om toch weer eenige grenslijnen te trekken. Weer tot eenige Confessie te komen. Weer iets te bezitten, wat uitmaakt, wie tot de kerk behoort, en wie niet.

Daarvoor echter kunnen h. i. de Formulieren van eenigheid geen dienst meer doen. Met die oude belijdenis als banier kan men al wat zich «Orthodox" noemt en waant, onmogelijk vereenigen en saambrengen.

En vandaar nu de behoefte aan revisie van de Confessie,

Immers hiermede is de poging bedoeld, om tot zulk een formuleering van de waarheid te komen, dat men duidelijk tegenover het ongeloof, tegenover Modernen en Groningers uitspreekt, wat de «Orthodoxen" van hen scheidt, en omgekeerd wat de belijdenis van den Christus is, die de orthodoxen van allerlei gading vereenigt.

Zelfs Prof. Gunning zag onlangs in, dat het opheffen van een eigen banier broodnoodig werd, en schreef met het oog hierop zijn jongste vlugschrift.

Op zichzelf nu zou er tegen dit streven niets zijn in te brengen, eer zouden we het toejuichen.

Het bezwaar is maar, dat in Christus' kerk een Belijdenis nooit een hoed mag zijn waaronder men allerlei vogels van diverse pluimage zoekt te vangen, maar dat de Belijdenis belijden moet wat waar/ieid is, en wat waarheid is te vragen heeft aan de Heilige Schrift.

En dit nu is hier onmogelijk.

Reeds bij de eerste vraag toch: Wat dunkt u van de Heilige Schrift > —wijken deze richtingen niet alleen van elkaar af, maar staan ze lijnrecht tegenover elkander.

Zelfs aan het leggen van het fundament kunnen ze dus niet toekomen.

En wat wil er dau worden van den verderen bouw ?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen