Voor Kinderen.

EEN MOEILIJKE KERKWEG.

Op Tortala bevond zich eenige jaren geleden een zendelinge die een kleine gemeente om zich had verzameld, voor welke een kerkje was gebouwd, waarin hij preekte. Daar het gebouwtje ver van zijn huis lag, ging hij altijd te paard heen en terug.

Eens echter, toen hij na de prediking uit de kerk kwam zag hij, juist niet tot zijn genoegen, dat het rijdier, dat buiten altijd werd vastgebonden, het lange wachten moe, zich had losgerukt en was weggeloopen. Dat was nu wel zulk een groot onheil niet, want het paard zou men wel terugzenden, maar op 't oogenblik schoot den zendeling niets over dan zich naar huis te laten brengen in dezelfde visschersboot, waarmee een der hoorders was gekomen.

Juist toen men in de boot zou stappen kwam een oude vrouw, die al een zeventig jaar telde, uit de kerk aanstrompelen en vroeg of zij ook mee mocht varen. Zij woonde namelijk op een eilandje, een tamelijk woeste plek, een half uur van Tortala, en daarvan gescheiden door een diep water, althans aan de eene zijde. De boot moest dit eilandje voorbij, en zoo kon zij dus nu gemakkelijk thuiskomen.

Het verzoek werd dadelijk toegestaan. De visscher stak af, en nu vroeg de zendeling aan de vrouw hoe zij het dan toch maakte om ter kerk te gaan, daar zij geen boot had en op een eiland woonde.

„O, " zeide de vrouw, sdaar ginds aan de westzijde is het water zoo ondiep dat men niet varen kan. Er staat maar twee, hoogstens drie voet water, en wij zijn gewend blootvoets te loopen. Ik kan dus langs dien weg ea door het water gaande in de kerk komen."

»Maar is het niet gevaarlijk? "

»Ja, tusschenbeiden wel. Men moet goed zien waar men stapt, en [soms zijn ook mijn kleeren nat van het spattende water. Maar dit heb ik er graag voor over."

Maar als het dan donker is ? "

»0, ik ken den weg, en daarbij heb ik een stok om den grond voor mij te voelen. De Heere heeft mij tot nu toe bewaard. Hij zal het verder doen."

De zendeling keek de oude, vrome vrouw verbaasd aan en zeide niet veel. Doch hij dacht des te meer. En het kon wel wezen, dat het sommigen lezers ook zoo ging.

LEVENSREGELEN.

Keizer Wilhelm I vanDuitschland, diein 1888 op den leeftijd van 91 jaar stierf, deed den Sen Juni 1815, toen hij nog prins Wilhelm was, openlijk belijdenis van zijn Christelijk geloof. Bij die gelegenheid schreef hij voor zichzelf het volgende op, dat als leefregel voor hem dienen zou:

„Mij zal alles heüig wezen, wat den mensch heilig moet zijn. Ik wil het geloof der Christenen, 't welk ik in deze dagen beleden heb, steeds trouw blijven, het ten allen tijde in eere houden, en pogen mijn hart er steeds meer voor te doen ontgloeien. Bij al het goede, dat mij ten deel wordt, wil ik dankbaar tot God opzien en bij alle kwaad dat mij treft, wil ik mij Gode onderwerpen, vast overtuigd, dat Hij steeds het beste voor mij bedoelt.

„Ik zal mijn God overal gedenken. Tot Hem wil ik mij in alle aangelegenheden wenden, en het zal mij een lieflijke plicht zijn, mijn ziel in het gebed met Hem te vereenigen. Ik zal hartelijke, oprechte vriendelijkheid jegens allemenschen, ook jegens de geringsten — want zij zijn allen mijn broeders — steeds in mij voeden en die ook toonen. Ik wil onophoudelijk aan het verbeteren van mijn hart en mijn leven bezig zijn. Eiken dag wil ik beginnen met de gedachte aan God en aan mijn plichten, en mij eiken avond zorgvuldig onderzoeken wat het gebruik van den vervlogen dag betreft. De beste, eerlijkste en oprechtste menschen zullen mij de Hefsten zijn, Hen die mij de waarheid zeggen, al kan zij mij mishagen, zal ik voor mijn ware vrienden houden. ledere verzoeking tot het kwade wil ik krachtig weerstand bieden, en God bidden dat Hij mij sterke."

Zoo schreef deze prins, 't Laatste is zeker het beste van alles. Want de Heere zegt: zonder Mij kunt gij niets doen. En al zouden wij ook misschien sommige dingen anders zeggen, toch is zeker aan dezen vorst het woord des Heeren vervuld: sDie Mij eeren zal Ik eeren". Dat is een woord dat voor koningen en voor alle anderen geldt.

AAN VRAGERS.

't Eerst nemen we twee vragen die bijeen behooren, wijl ze beide onze Nederlandsche dichters betreffen.

I. Wat bedoelt Huyghens, als hij zegt:

De groote koning van dry over-zeesche kroonen Knyght manvolk met zijn hand, om deugden raê te loonen."

Daar de groote koning hier bedoeld, koning Karel van Engeland is, bedoelen de drie kronen die van Engeland, Schotland en Ierland.

»Knyght" is een Engelsch woord, dat beteekent ridder en ook tot ridder slaan. De zin zal dus nu wel duidelijk wezen, en als de vrager leest wat Huyghens verder zegt, zal hij ook begrijpen waarom Huyghens zich hier niet van een Nederlandsch woord bediende.

2. In Starings iTuchtiging der Algerijnen, " leest men: »Smiit oe dale." Wat is dat?

Dit gezegde, dat op het platteland, in 't Oosten van ons rijk in gebruik is, beduidt: Zet u neder, ga zitten, Smiit of smyt., is eigenlijk, werp en dak wijst op dal^ laagte, 't Is dus ongeveer, wat men te Amsterdam, wel in dezelfde beteekenis hoort: »Val even neer."

Andere antwoorden volgen,

CORRESPONDENTIE.

J. V. 't Is nog al moeielijk te zeggen, wat met een »goedkoope Bijbelverklaring" wordt bedoeld. Met een paar rijksdaalders richt men althans niet veel uit. Een der goedkoopste onder de nieuwere, die, welke bewerkt was door door den heer T. M. Looman ^bij HövekerJ, is al lang uitverkocht, en liep toch ook nog op een /lo.-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen