Het minderheden-plan.

Het minderheden-reglement, zooals het door de Haagsche Synode voorloopig is aangenomen, zal, gelijk ook wij verwachten, door de lagere besturen wel verworpen worden.

Het is dan ook volstrekt onaannemelijk. Het zou de triomf van het Modernisme zijn. Neen, hadden de heeren een practisch plan willen voordragen, zoo hadden ze moeten terugkeeren tot de denkbeelden, die in de jaren 1873 en 73 door het toenmalige Zoiidagsblad van de Standaard ontwikkeld zijn, en die destijds instemming vonden bij de leiders der Modernen te Amsterdam.

De toen ontwikkelde denkbeelden toch strekten, niet om in de kerk drie-, vierderlei geestelijke stroomiag naast elkander te laten loopen, maar om aan elke richting de gelegenheid te ontsluiten, om zich zelfstandig kerkelijk te organiseeren.

En wel zou dan het Genootschap voorshands gebleven zijn, en voor deze drie of vier kerken dienst hebben gedaan, maar dan ook louter als genootschap, niet langer als quasi-kerk. Enkel als administratief Genootschapsbestuur, niet als Synode. Uitsluitend als een soort kerkelijke kas in het groot.

Deze toestand zou bovendien slechts zóó lang bestendigd zijn geworden, tot de wederzijdsche verlioudingen en evenredigheden zich duidelijk genoeg hadden afgeteekend, en men op grond van dezen wezenlijken toestand de hulp van het Gouvernement kon inroepen, om definitief uiteen te gaan.

Elke richting zou dan haar eigen kerkeraad, haar eigen classis, haar eigen synode in geestelijken zin hebben gehad, haar eigen diensten, haar eigen doop-en lidmaatboeken, en de besturen zouden niets gebleven zijn dan administratieve, onderling vertakte bureelen.

Ook in 1886 is onzerzijds op zulk een oplossing gewezen, en in den toentertijd opgezonden voorslag voor een modus vivendi was dit denkbeeld nader uitgewerkt.

En bijaldien de voorstellers van het minderheden-plan zich in soortgelijke richting bewogen haddea, ware allicht zelfs nu nóg iets in dien geest voor verwezenlijking vatbaar geweest.

Een plan echter als thans feitelijk werd ingediend en voorloopig aangenomen, dat den moed mist om radicaal tusschen kerk en genootschap te onderscheiden, is te tweeslachtig, hinkt jammerlijk op twee gedachten, en is reeds deswege een doodgeboren kindeke.

Het kan, zouden we zoo zeggen, niet worden aangenomen.

Zoo delven dus ook nu weder de Modernen door hun gemis aan vroedheid en beleid hun eigen graf.

Geen twijfel toch, of het einde is, dat ze de Hervormde Kerk uit moeten.

Dan zal die kerk geheel in Ethische en Irenische handen vallen. Meester van het terrein, zal die Ethisch-Irenische meerderheid de Belijdenis gaan herzien, gelijk hiervoor nu reeds stemmen opgaan.

En de eenigen, die met de Modernen dan het gelag zullen te betalen hebben, zullen die stoelvaste Gereformeerden zijn, die maar niet schijnen te kunnen inzien, dat ze feitelijk niet anders doen, dan het koren aandragen voor den Ethischen molen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen