Voor Kinderen.

HUISWAARTS.

XXV.

Iemand heeft eens gezegd, dat de gelukkigste tijden voor een volk die zijn, waarover de geschiedenis het minst te berichten heeft.

Dit mag vreemd klinken, maar geheel onjuist is het in vele gevallen niet. Groote gebeurtenissen in het leven van een volk en van een enkel mensch ook, zijn niet altijd aangename. En als we zien waar de bladzijden der geschiedenis mee gevuld zijn, dan ontdekken we dat onlusten, beroeringen, oorlogen, onheilen een groote plaats innemen. Zoo is het ook in de nieuwsbladen en vaak ook in het levensboek van een mensch.

De geschiedenis van Zuid-Afrika in de tien jaar vóór 1899 gaf geen aanleiding om er een boek over te schrijven. Thans is al menig dik boek verschenen over de laatste twintig maanden. In die bedoelde tien jaar gaven de nieuwsbladen slechts nu en dan iets over Afrika. Thans zijn ze er alle dagen vol van. Maar hoeveel ellende en jammer is er dan ook niet in die laatste maanden geleden; oorlogen, lijden en jammer telkens weer.

De reis van Nikolaas naar de Oost was, gelijk we gezien hebben, ver van aangenaam geweest, een rechte leerschool, van allerlei beproeving en ontbering. Geen wonder dan ook, dat hij met een eenigszins bezwaard hart de terugreis aannam, den Heere biddende, het wel te maken, 't Had hem goed gedaan, dat de kapitein, alvorens in zee te steken, met de manschap een kapittel uit de Schrift gelezen, en gebeden had. En 't was gelukkig voor hem dat hij wist, in allen nood op God te mogen bouwen, die Zijn kinderen niet begeeft of verlaat. Zieken waren er gelukkig niet aan boord, en heel de reis had onze vriend dan ook als dokter weinig te doen. Zelfs zou hij met zijn vrijen tijd kwalijk raad geweten hebben — want de reis, dat weten we, duurde vele maanden — zoo niet de kapitein hem een voorstel had gedaan dat juist van pas kwam.

Op elk schip werd namelijk een dagboek of journaal gehouden van de reis of de voyagie. (Men had toen, gelijk nog wel, de kwade gewoonte zijn taal met allerlei vreemde woorden te doorspekken.) Zulk een dagboek moest alles omvatten wat omtrent wind en weer en richting viel mee te deelen, voorts 't verhaal van al wat er alzoo gebeurd was tijdens de vaart enz. Het diende o. a. opdat naderhand de kapitein er zich op kon beroepen, als men bijv. meende dat hij te lang onderweg was geweest, of verkeerd had gehandeld, of wat ook. Zulke boeken waren ook van groot nut voor de zeevaart, wijl alle nieuwe ontdekkingen werden opgeteekend, alle onbekende vaarwaters die men bevoer, nader beschreven, aanteekening werd gehouden waar klippen en ondiepten lagen, en zoo allerlei wat voor een zeeman dienstig was.

Nu geviel het, dat de kapitein van de „Dordrecht", wel een goed christen en een flink zeeman, maar geen bijzonder knap schrijver was. Hij liet dus de zorg van het dagboek liefst aan een ander over, althans zoover dat mocht. Daar nu onze vriend Nikolaas zoo weinig te dokteren had, althans niet bij zwaar zieken, sloeg de schipper hem voor het journaal verder te schrijven en bij te houden. De ander nam dat gaarne aan, en de kapitein hielp hem trouw. Eiken avond las Nikolaas voor wat hij had opgesteld, dan werd het zooveel noodig aangevuld, en verbeterd, en vervolgens in het boek overgeschreven. Nikolaas leerde op die wijs veel, dat hem naderhand van nut zou zijn. Toch betwijfel ik zeer of het boek dat onze vriend schreef door onze lezers mooi zou worden gevonden, Want merkwaardigheden en voorvallen waar gewone landmenschen belang in stellen, komen er heel weinig in voor. Dereden was, dat de reis van de „Dordrecht" een vol­ D komen tegenstelling was van die van „deB Zwarte Arend" en zulk een waarvan eigenlijk fbO voor niet-zeelieden heel weinig viel te vertellen. We zeiden reeds, dat dergelijke reizen soms de gelukkigste zijn, want ook hier geldt: „geen s B v K D t T H D A K B p e p t tijding goede tijding." Zoo ook met de „Dordrecht."

Toch moet ge niet meenen, dat het boek daarom onbelangrijk was. Integendeel; in dien tijd was, gelijk we vroeger zagen, het vaarwater naar de Oost aan onze voorouders nog weinig bekend, en goede kaarten waren nog dringend t noodig. Zoo had dan een goed zeeman gelijk de kapitein van de „Dordrecht" was, ruimschoots gelegenheid om velerlei waar te nemen en op te teekenen, dat voor hem zeil en anderen nog nieuw was, en van groot nut kon worden. Nikolaas zelf vond er ook weldra groot genoegen in op stroom en wind en klip en eiland acht te geven, en zooveel mogelijk alles op te teekenen. Zoo ontstond een dagboek zoo voortreffelijk, dat het later Nikolaas tot eer, ja tot nog meer strekte.

Na een reis, die men in onzen tijd zeker ontzettend lang zou gevonden hebben, maar die toen een snelle heette, liep de „Dordrecht" de Maas binnen en wierp 't anker voor de stad, die als 't schip heette, en toen gelijk nu, een bekende handelsstad was. Het schip zou daar geruimen tijd blijven, en Nikolaas kreeg verlof ­ om intusschen zijn vader te Vlaardingen te gaan bezoeken.

Toen Nikolaas de ouderlijke woning binnentrad, en de dienstbode voorbijloopend, de deur der huiskamer opendeed, zag hij zijn vader met het hoofd voorovergebogen aan tafel zitten. Met een blijden kreet, snelde hij op vader toe. Deze sloeg de oogen op en riep uit: Nikolaas!" terwijl hij poogde op te staan. Doch 't was hem onmogelijk. De oude man beefde over zijn geheele lichaam.

Nikolaas haastte-zich hem te ondersteunen, al begreep hij niet wat vader zoo sterk deed ontroeren. Want wel was het weerzien onverwacht, wel had de een in geen twee jaar iets van den ander gehoord, maar dat al kon men voorzien, en de oude visscher was geen man, die zoo licht geschokt werd als vele menschen in onze dagen.

Toen de eerste ontroering voorbij was, werd Nikolaas de oorzaak duidelijk, terwijl vader zei:

„o Ge zijt dus niet dood. God zij geprezen, „dat ik u terug heb."

„Dacht u dan dat ik gestorven was? " vroeg de zoon verbaasd.

Nu vertelde vader hem, hoe kort geleden een paar schepen uit Indië waren weergekeerd, die zeer slechte tijdingen hadden gebracht aangaande de schepen der nieuwe compagnie. Denkelijk was van al de ellende, die deze schepen had getroffen, 't een en ander bekend geworden. Zoo had dan vader gemeend, dat de schepen verloren waren, en het ergste gevreesd voor zijn zoon. Wel allerminst had hij durven hopen hem zoo spoedig, levend en gezond, weder voor zich te zien.

Wel hadden vader en zoon alle reden om God den Heere te danken, die hen weder vereenigd had, en die, wat nog meer zeide, hen ook vereend had in de liefde tot Hem, die aller wegen leidt, en tot den Heere Christus, die wat ook verandert, gisteren, heden, ja in eeuwigheid dezelfde is. Zoo konden zij dan jubelen en danken voor het heil hun geschonken, en Nikolaas vond het nu thuis even heerlijk als vroeger dikwijls naar en vervelend. Toch was het tehuis gebleven als 't was; zelfs had moeders dood een groote leegte gebracht. Maar Nikolaas' hart was veranderd, en zoo bezag hij de dingen dan ook anders dan vroeger en voelde hij nu lust tot datgene, 'twelk hij vroeger had verworpen.

Na een paar dagen moest hij weer te Dordrecht zijn. Daar vernam hij dat de admiraal zijn aanstelling had goedgekeurd. Hij ontving zijn geld en keerde toen naar Vlaardingen terug, na met den kapitein die te Dordrecht woonde, te hebben afgesproken, hem weldra weder te zullen bezoeken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen