Uit be Pers.

In de Ileidenbode opende Dr. Van Goor een reeks artikelen, die zeer belangrijk belooft te worden, over de rechte methode der Zending.

Het eerste artikel handelt over de vraag, of de Zending beginnen moet met volkskerken te stichten, waarin de groote volksmenigte wordt opgenomen, om dan langzamerhand deze nog onbekeerde massa door de prediking des Woordb te kerstenen, dan wel, of de Zending in de eerste plaats zich richten moet op de bekeering der enkele personen, om eerst waar deze personen tot belijdenis des geloofs gekomen zijn, tol institueering der kerk over te gaan?

Waar het vraagstuk zoo gesteld wordt, is het antwoord, dat Dr. Van Goor geeft, niet moeielijk te raden:

Reeds op' de Synode van Middelburg is in 1896 de opmerking gemaakt, dat waar van Zending sprake is, dient uitgemaakt te worden naar welke methode ten deze te handelen zij, eene vraag vroeger reeds herhaaldelijk besproken en op verschil lende wijze beantwoord, doch waarover nog altoos de gedachten verdeeld zijn, ook der ijverigste en geleerdste zendingsmannen. Wel zijn er methodes van Zending, die op protestantsch terrein dooi allen verworpen worden, b. v. de Zending door geweld, door massale doopsbedieningen gevolgd. iWaar óf meer bepaald op de toebrenging van enkelen, dan wel op de kerstening van geheele volken het streven moet gericht z'jn, daarover loopen nog altoos de meeningen uitéén, evenals over vraag of de eigenlijke zendingsarbeid volgen moet nadat zekere beschaving onder de volken is gebracht, dan wel of deze beschaving eerst mag worden verwacht als \rucht van den zendings arbeid. En zoo zijn er meer verschilpunten tenoe men. Het schijnt ons daarom niet ontijdig of onnoodig, de belangrijke vraag naar de rechte methode aan de orde te stellen.

En dan is zeker allereerst van overwegend be lang na te gaan, wat de Heilige Schriftuur ons hierover leert of aanduidt. Heeft niet de beroemde zendingsvriend en zendingskenner Dr. Grundeman uit Math. 28 : 19 afgeleid, dat de Zending zich bepaald tot de volken en niet tot de enkele personen heeft te richten ? Met Dr. J. W. Gunning de Rotterdamsche Zendingsdirector, die in een referaat, getiteld: vangelisatie of Christianisatie, uitgesproken op de Nederiandsche Zendingsconfe rentie in October 1901 en uitgegeven in de Mededeelingen van het Ned. Zending Gen., deel 45, 4e stuk, er op gewezen, dat deze meening van den Duitschen geleerde zeker niet houdbaar is, en too nen met name de Handelingen der Apostelen ons niet, hoe de Apostelen, met name de Heiden-apostel, z ch niet allereerst tot de volken, maar bepaaldelijk tot de individuen richtten. Was niet de gewone gang der zaken deze. De Apostelen kwamen b. v. te Iconium en gingen, in gehoorzaamheid aan des Heeren Woord, allereerst tot de Joden, maar als deze zich afkeerden gingen zij tot de Heidenen en spraken tot de scharen des volks. Resultaat van hun optreden was dan, door des Heeren zegen dat enkelen den geloove gehoprzaam werden, en zoo was dan de Kerk des Heeren daa.r geplant. Later, maar niet lang daarna, werden dan ouder lingen verkoren, en was het dan gekomen tot institueering dier Kerk. Om tot diè kew.ze van ouderlingen te komen en haar te leiden werd b, v. Titus op Creta achtergelaten (TitMS J vs. |). Ook als Paulus b.v, te Athene optreedt en op den Areopagiis zijne' zendingsrede üoudt, geschiedt dit eerst h? idat hij in de Synagoge met de Joden had gehandeld en op aandrang van Epicureïsche en Stoïsche wijsgeeren. En t gevolg dezer rede ? Als elders. Som • igen waren er die geloofden, maar slechts enkelen. Van de stichting van volkskerken geeft ons de H. Schrift geen enkel bericht. Maar wel is de prediking des Woords de roepstem to, t bekeering van de afgoden tot den levenden God en bestrijding dus van de afgoderij der volken. Zoo heeft Christus Kerk wel plaats gekregen te midden der volken, maar althins in de H. Schrift is nog van geen kerstening van geheele volken sprake.

Of dan toch het zendingsgebied niet oproppt om alle volken tot discipelen te maken, en dit gebod dus als methode der Zending eischt het zich toeleggen op de kerstening der volken? Hier geldt het eene gansch andere tegenstelling dan tusscSten individu en volk. De tegenstelling nan; ielijk tusschen de Israëlieten en de Heidenen'. Vóór Israël de Messias had ve^wo; -D, ei; i, gold de opdracht aan de Apostelen : Gy '; uU niet h? nengaan op den weg der Hèidenëii, en gy zult niet ingaan in eenige stad dér Samaritanen, (Matth. X vs. 5, 6; . Nu ontvan gen zij den lastbrief om alle volken te onderwijzen en 's Heeren getuigen te zijn tot aan de einden der aarde. Voortaan zou uit alle volk. en i*al en natie de Kerk des Heeren vergaderd worden, tot het evangelie des Koninkrijk^ ge^re^lilft zat zijn onder alle volkeren, en da? zal het einde komen, Zonder»ni\ te wiV, en beweren dat de H Schrift ons een? volledige methode der Zending aanwijst achten wij dat met de gegevens, die zij ons biedt, allereerst rekening moet gehouden worden. Wij hebben daarbij wel in t oog te houden, dat de Apostelen optraden in een andere omgeving, dan onze zendingsarbeid nu op Java ontmoet, maar het worde ook niet vergeten, dat indien die arbeid zooals beweerd wordt tot hiertoe geen ander resultaat heeft gehad dan uitwendig kerstenen, daarmede nog niet is uitgemaakt dat dit de rechte methode is die moet worden gevolgd.

Wij hebben in de Schrift nog eene merkwaar dige aanwijzing. Toen Filippus den kamerling hoorde vragen; «ziedaar water, wat verhindert mij gedoopt te worden? ' werd die vraag te stond beantwoord met het ernstige woord: indien gij van harte gelooft, zoo is het geoorloofd. Ik haal dit woord slechts aan om er op te wijzen, dat hier de eisch des oprechten geloofs uitdrukkelijk wordt gesteld, eer er van doop sprake mag wezen.

Wanneer director Gunning dan ook als zijne overtuiging uitspreekt, dat de Zending niet anders heeft kunnen dóen, dan volkskerken stichten en in de toekomst ook niet anders zal kunnen bereiken, gelooven wij, dat hierin dan alleen eene waarheid is uitgesproken, als onder volkskerk verstaan v/ordt eene Kerk, waarvan men niet de zekerheid heeft dat elk lid ook een waar geloovige is. Zulk eene Kerk zal in deze bedeeling nooit en nergers worden gevonden. Dat zal door den heer Gunning dan ook niet bedoeld zijn. En als de Heiland zelf Zijn jongeren noemt het zout der wereld, is dit toch ook gansch iets anders dan wat een volkskerk in den eigenlijken zin des woords bedoelt. Wat Grundeman beweert, dat de Zending is geslaagd eniet ))door de waarachtige bekeering van enkele indisviduen, die zich tot eene Kerk vereenigden (Sic!_) »en haar trachtten uit te breiden, maar doordat ))zij groote scharen in de Kerk opnam en deze ))zich langzamerhand in de Kerk inleefden " veroorloven wij ons dan ook alsnog te betwijfelen.

In de eerste eeuwen — de vervolgingseeuwen — was er toch slechts in zeer betrekkelijken zin van het opnemen van groote scharen spraak. Was het toen niet de gewone gang dat, waar de prediking des Gekruisten kwam, enkele tot geloof kwamen, zóó een-i gemeente werd gesticht, en de Heere gedurig tot haar toedeed. Dat er ook toen re* ds kaf onder het koren onkruid onder de tarwe wjs, wie zal het ontkennen ? En de treurige toestanden te Corinthetoonen dit dan ook duidelijk. De historie der Zending iseenehistorie vol van teleurstellingen, maar ook vol van verblijdende verrassingen. Al houden wij dan ook gaarne rekening met de werkelijkheid, toch gelooven wij het ideaal niet en nooit uit het oog te mogen verliezen. En op da bereiking van dat ideaal moet ook de methode der Zending zijn aangelegd. Maar wat is het einddoel der Zending ? Ook daarover verschillen de gedachten niet minder dan over de rechte methode der Zending. Daarover dus enkele opmerkingen.

Het is goed, dat Dr. Van Goor hierbij uitging van hetgeen de Schrift zelf ons leert. De rechte methode der Zending mag niet door ons bepaald worden naar ons goeddunken; ze kan ook niet langs bloot empirischen weg gevonden worden uit hetgeen de geschiedenis der zending ons leert. Ook hier is de Kerk, die Zending drijft, gebonden aan het Woord Gods, waarin de Koning der Kerk zijn ordinantiën voor den zendingsarbeid heeft geopenbaard.

Elke goede methodologie der Zending zal daarom beginnen moeten, met uit de Schrift vast te stellen, wat èn uit de duidelijke uitspraken van Christus en zijn apostelen èn uit de wijze, waarop in de apostolische Kerk de Zending gedreven is, voor de. rechte methode der Zending valt af te leiden. Terwijl eerst in de tweede plaats, bij het nader uitstippelen dezer lijnen, de vraag aan de orde kan komen, welke methode in de geschiedenis der Zending de meest profijtelijke is gebleken.

Natuurlijk heeft Dr. Van Goor in dezen eersten aanloop het vraagstuk, dat hier aan de orde is, niet afgehandeld. Al moet ook bij de Zending de valsche idee der volkskerk met wortel en tak. uitgebannen worden, en zoo streng mogelijk vastgehouden worden aan de belijdenis, dat de Kerk niet een heilsinstituut is, maar de vergadering der Christgeloovigen, toch neemt dit niet weg, dat het einddoel der Zending niet kan wezen om enkele personen tot bekeering te brengen, maar om de volkeren te kerstenen. De Christelijke Kerk is Katholiek, d. w. z. ze kan niet rusten in de toebrenging van enkele personen tot het Evangelie, maar ze eischt heel het menschelijk leven voor de eere Gods op. Ook in de Zending moet dit katholiek karakter der Kerk tot zijn recht komen, doordat de Zending niet alleen het Evangelie predikt aan de enkele personen, maar ook tegen heel de paganistische ontwikkeling in wetenschap litteratuur, volksgebruiken en zeden den strijd aanbindt en aldus het heidendom, op elk punt waar het zich genesteld heeft, door Gods Woord overwint.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen