Twee publicaties.

Ds. Klaarhamer heeft zijn afwijkend advies thans nader toegelicht in een brochure: Toelichting bij de Adviezen van meerderheid en minderheid in zake der vereeniging van Theologische faculteit en Theologische School, verschenen bij den uitgever D. Donner te Leiden.

Ds. Klaarhamer geeft hierin eerst een overzicht van de vergaderingen, te Utrecht gehouden, en de wijze, waarop het Concept-

l) Prof. Noordtzij was op de vergadering, waar dit concept werd goedgekeurd, niet aanwezig, maar heeft, zijn wij we ingelicht, op de volgende ver gaderingen steeds xijn instemming met dit concept betuigd. contract is tot stand gekomen. Terwijl h.ij daarna, in een tweede gedeelte, zijn ye zwaren tegen dit concept uiteenzet en zijn eigen afwijkend advies verdedigt.

De historische mededeelingen zijn in obectieven toon geschreven. Slechts mi en dan komt het eigenaardig standpunt van Ds. Klaarhamer uit in het licht, dat 'aij op de feiten vallen laat. Aan al wat na? r persoonlijke bitterheid zwemen kan, is dl«: over zicht gespeend. Wie nader wenscht . e worden ingelicht, hoe het concept tot s'and is gekomen en welke wijzigingen er i.n zijn aangebracht, kan hier zijn weetgieri|jheid bevredigd vinden.

Daar Ds. Klaarhamer geen gebruik maakte van de officieele notulen, maar van persoonlijke aanteekeningen, zijn enkele fe: "len ingeslopen. Zoo is b.v. Art. 2 van hv.'^t Concept niet met algemeene stemmen aangenomen (pag. 25). De opgave van de stem mingen bij de verschillende artikelen is daarom van belang, omdat daaruit blijkt; , dat - verreweg de meeste artikelen met overgroote meerderheid zijn goedgekeurd en slechts bij zeer ze/^/w? ^^ artikelen ernstig verschil van meening bleek te bestaan.

Minder gelukkig is Ds. Klaarhamer, wanneer hij zich hier en daar aan gissingen waagt omtrent hetgeen vermoedelijk zou geschied zijn. Wanneer hij b.v. pag. 35 zegt, dat Prof. Wielenga hoogst waarschijnlijk het advies niet zou geteekend hebben, dan is dit niet meer dan een gissing.

Het schijnt ons beter te zijn, dat men de namen dergene, die God uit ons midden wegnam, niet meer in dezen kerkdijken strijd mengt.

In het tweede gedeelte ontwikkelt Ds. Klaarhamer zijn bezwaren, die in hoofdzaak hierop neerkomen, dat een samensmelting van de beide inrichtingen onmogelijk is, omdat beide heterogeen zijn van aard. Bovendien hebben de broeders van de Vrije Universiteit z. i. te veel toegegeven en is het universitaire beginsel daarvoor feitelijk verloochend. Ten slotte verdedigt hij zich tegen de klacht, dat hij geen compromis wilde; zijn advies is juist een compromis, een modus vivendi tusschen de beide groepen, terwijl het advies der 25 broederen een modus mortifcandi {een msinkT om dood te'maken) heet.

Van geheel anderen aard is de toelich ting, die Prof. Biesterveld van het Advies der 25 in zake de eenheid van opleiding tot den Dienaar des Woords gaf in het Tijdschrift voor Gereformeerde Theologie No. S.

Waar telkens in de pers gevraagd werd, dat de onderteekenaars van het advies een nadere toelichting in het licht zouden geven, daar heeft Prof. Biesterveld een verdienstelijk werk gedaan, met aan dezen wenschte voldoen. Kalm en zakelijk wordt eerst het standpunt uiteengezet, waarvan de onder teekenaars zijn uitgegaan. En daarna wordt bij alle belangrijke artikelen aangetoond, hoe de wezenlijke rechten der kerken daarin zijn gehandhaafd geworden, zoodat er geen sprake van zijn kan, dat door dit advies de rechten der kerken zouden worden geschonden.

Bovenal, Prof. Biesterveld wijst er terecht op, de vraag is niet, hoe men zelf, wanneer men de zaak naar eigen inzicht regelen kon, de oplossing van het vraagstuk het liefst zou wenschen, maar wat onder de bestaande omstandigheden kan verkregen worden met wederzijdsch goedvinden.

Moge dit woord als olie werken op de onstuimige wateren.

Het doet goed, zulk een ernstig woord des vredes te hooren, te midden van het strijdgewoel. Prof. Biesterveld toont daarin, dat hij een open oog heeft voor de groote belangen van kerk en wetenschap, die hier op het spel staan. Boven al het kleinzielige en bekrompene, dat zoo vaak onzen strijd ontsiert, heft dit woord op, om ons te wijzen op de heerlijke roeping, die het Calvi nisme voor land en volk heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen