Het recht dep vrijzinnigen.

Amsterdam, 24 Nov. 1905.

In de rede, die Prof. Eerdmans te 's-Gravenhage hield om het goed recht der vrijzinnigen op een predikantsplaats te bepleiten, vjses hij op tweeërlei. Vooreerst, dat het onbillijk is een deel van de gemeente stelselmatig te berooven van de gelegenheid om aan haar godsdienstige behoefte te voldoen. En ten tweede, dat de modernen op tal van plaatsen, waar zij de meerderheid in handen hebben, zooals Nijmegen, Zaandam enz. toch ook orthodoxe predikanten beroepen hebben, daarmede een beschainend voorbeeld van ware vrijzinnigheid aan de orthodoxen gevende.

Terecht wijst Ds. Eringa in de Gereformeerde Kerk op twee zwakke plaatsen in dit schijnbaar gepantserde betoog. De liberaliteit der modernen, die in sommige kerken wel een of twee orthodoxe predikanten dulden willen, heeft een zeer bedenkelijk bijsmaakje, wanneer men weet, dat achteruitgang in de kerkelijke collecte hier vaak den doorslag gaf. En ten tweede kan de moderne, die de kerk beschouwt als een aliegaarije, waarin alle richtingen naast elkaar behooren op te treden, hier metterdaad liberaler zijn dan de orthodoxe, die in de moderne predikanten verleiders der .schare ziet, die in de schaapskooi van Christus niet geduld mogen worden.

Het kerkbegrip maakt hier scheiding. Wie vasthoudt aan een belijdende kerk, kan geen bestrijders van Gods Woord en de belijdenis in de Kerk dulden. Van een recht, dat de modernen zouden hebben om ineen Christelijke Kerk door ouderlingen en predikanten vertegenwoordigd te worden, kan op christelijk standpunt geen sprake zijn.

Maar hoezeer we dit alles Ds. Eringa toestemmen, en hem danken, dat hij zoo juist en waardig dit pleit heeft gevoerd, toch schuilt de fout hierin, dat de modernen als lid der Kerk worden erkend, terwijl men hun belet een predikant naar hun keuze te gaan hooren.

Daarin ligt een krenking van het rechtsbesef, die nog stuitender wordt, wanneer men bedenkt, dat door de kerkelijke belasting de modernen gedwongen worden de traktementen der orthodoxe predikanten mee te helpen betalen, zonder dat met hun wenschen gerekend wordt.

Uitweg uit dit kerkelijk moeras ligt alleen in een modus vivendi, waarbij elk der groepen zich zelfstandig organiseert en haar eigen predikanten kiest.

Van een orthodoxen kerkeraad wordt dan niet ^langer geëischt, wat hij om der conscientie wil niet doen kan of mag, en aan de onbillijkheid, dat een deel der gemeente wel meebetaalt voor het tractement, maar geen invloed heeft op de predikantskeuze, wordt dan van zelf een einde gemaakt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen