Buitenland.

Engeland. Dr. Torrey en Alexander in Oxford.

Van den Revival in Wales wordt in den laatsten tijd niet veel vernomen. Eene poging om de beweging ook onder de Fransche protestanten over te brengen, schijnt mislukt te zijn. Trouwens, men kan een Revival maar niet doen ontstaan wanneer men wil.

De missie van Dr. Torrey, den prediker, en den heer Alexander, den zanger, gaat echter door; het is alsof in dit tweetal Moody en Sankey weer zijn herleefd. Weldra gaan zij Engeland verlaten, maar vóórdat zij hun werkzaamheid in dit land eindigen, wenschten zij de Universiteitsstad Oxford te bearbeiden.

Deze door zijn Universiteit bekende stad telt ongeveer 50.000 inwoners. Om de meetings, door Dr. Torrey te houden, voor te bereiden, werden alle huizen tweemaal bezocht, om alle inwoners op te wekken tot het bijwonen der samenkomsten, terwijl op verschillende plaatsen der stad bedestonden gehouden werden om den zegen des Heeren op den voorgenomen arbeid af te smeeken. Daarbij was onder bekwame leiding een koor van 350 personen geoefend om het gezang te begeleiden en te bezielen. Ook hadden de predikanten der Episcopaalsche Staatskerk en die van de Nonconformistische Kerken zonder uitzondering hunne medewerking beloofd.

Daarna werden drie meetings per daggehou den, één speciaal voor mannen — voornamelijk voor studenten der Universiteit bestemd. De Town-Hall, die ongeveer 1500 personen kan bevatten, werd daarbij gebruikt. Telkens was de zaal overvol en honderden konden geen toegaijg krijgen. Bij de eerste samenkomst zeide Dr. Torrey voordat hij voorging in gebed: „Juist voordat ik mij op dit platform begaf, ontving ik een telegram uit Plymouth. Het luidt: De gebeden van „'s Konings koor" zijn met u. „'s Konings koor" bestaat uit matrozen, soldaten en bluejackets die bekeerd werden terwijl wij in Plymouth waren, of die al Christenen waren — een gezelschap mannen vol toewijding”.

Op de eerste samenkomst stond een groot getal menschen op om te verklaren dat zij voor Christus gewonnen waren. Bij de tweede meeting predikte Dr. Torrey over den tekst: „Hij die zielen vangt is wijs". Het was een warm pleidooi voor den arbeid om menschen tot bekeering te brengen. Hij verhaalde, dat ergens in Amerika twee mannen bezig waren om een put te graven, waarop er een zandstorting plaats had, waardoor een der werklieden verscheidene voeten diep in den grond begraven werd. Er werd toen door de geheele stad den geheelen nacht door gearbeid, totdat de werkman nog levend uit de diepte kon opgerokken worden. Welke toepassing Dr. Torrey hierop maakte, kunnen onze lezers wel vertaan. Ten slotte riep hij uit: „Er zijn duizenden in Oxford in gevaar, die Oxford redden kan ! Wilt gij uitgaan om het te doen? ”

Vele mannen die aan de Universiteit verbonden zijn, werken met Dr. Torrey mede, erwijl ook medearbeiders uit Londen en uit erland gekomen zijn.

Genoeg meenen wij omtrent het optreden an Dr. Torrey en Alexander te hebben mede­ gedeeld, om onzen lezers een denkbeeld te geven van de wijze waarop deze mannen arbeiden.

Rusland. De Lutherschen in het gedrang.

Hoe de toestand is Rusland is, kan men uit het volgende telegram opmaken dat door de Evangelisch Luthersche Algemeene Consistorium uit Bakoe ontvangen werd: „De Armenische Luthersche gemeente, die ahijd trouw aan den Czar geweest is, bestaat feitelijk niet meer. De gemeenteleden hefcben meer dan een millioen roebels verloren. De familiën, die de gemeente droegen, ^zijn geheel geruïneerd. Negeii groote huizen in het Luthersche kwartier zijn verbrand en geplunderd. Twee leden der gemeente werden vermoord. Het meerendeel der gemeenteleden is van plan de stad te verlaten. In het bedehuis worden met groote moeite vijftig Lntherschen onderhouden". Het telegram is onderteekend door den predikant, den onderwijzer en drie ouderlingen.

Wij meenen de feiten die hierin medegedeeld worden, aldus te moeten verklaren. De revolutie in Rusland is, gelijk in Nederland te Amsterdam in het paleis van Volksvlijt door een Russischen Jood met zelfvoldoening is verklaard, door de Joden aangestookt. Het meerendeel van de Russische bevolking is nog niet door revolutionaire denkbeelden vergiftigd. Het volk dat zijn keizer eert en zijn ketk nog liefheeft, is, nadat de revolutionairen alles in vuur en vlam hadden gezet, te hoop geloopen en is hier en daar, met behulp der politie, een bloedbad gaan aanrichten onder de Joden. Het zou niet verwonderen, als het volk, dat de Joden het verwekken van oproer en werkstakingen wilde betaald zetten, de Lutherschen met de Joden op één lijn was gaan stellen, omdat dezen noch genen deel uitmaken van de Grieksch orthodoxe kerk, welke beschouwd wordt als de hechtste steunpilaar van de keizerlijke heerschappij. Het is ons bekend, dat ook in België door vele Roomschgezinden Joden en Protestanten voor leden van hetzelfde gezin gehouden worden. Wellicht is dit in Bakoe ook het geval. En misschien heeft de Joodschklinkende naam van den Lutherschen predikant te Bakoe, namelijk Thirmim, er toe medegewerkt, om het volk in den waan te brengen, dat Joden en Lutherschen één zijn.

Vluchtelingen uit de Russische Oostzeeprocinciën die te Memel en Koningsbergen aankwamen, deelen eenstemmig mede, dat de toestand, in plaats van verbeterd, heel wat verslechterd is. Plunderen, rooven en moorden is er nog aan de orde van den dag; en of schoon de sociaal-democraten zich officieel van de mannen die moord en dreiging blazen, hebben losgemaakt, eischen de plunderaars en roovers geld voor de sociaal-democratische partijkas. Noch Joden noch Letten hebben zich in noemenswaardig aantal bij de Baltischmonarchistische partij aangesloten; bijna allen hebben trouw gezworen aan het roode vaandel der republiek en der revolutie. Te Mitau is in een nacht op acht plaatsen ingebroken. Feitelijk wordt het volk aangezet om op de Lutherschen los te gaan onder 't voorwendsel, dat dezen tot een bloedige vervolging der Joden ophitsen.

De Lutherschen in de Oostzee provinciën hebben bet zwaar te verantwoorden. Eerst werden zij door de regeering ver /olgd, ofschoon zij loyale onderdanen waren van den Czar, en nu moeten zij zooveel doorstaan van de revolutionairen, omdat zij niet met hen wilden saamrotten tot omverwerping der wettige regeering des lands. Het is te hopen, dat als de Czar het veld weet te behouden, de Russische regeering beter zal weten te onderkennen dan zij tot dusver gedaan heeft, wie gearbeid hebben voor het omhoog houden der regeering, en wie alles hebben aangewend, om haar ten val te brengen.

N.-Amerika. Federatie van tantsche kerken. Protes

Den 25 sten Nov. zullen de vergaderingen tot federatie van protestantsche kerken een aanvang nemen. Er is reeds veel hierover geschreven, maar zeker is het dat niet alle protestantsche kerken op die vergaderingen vertegenwoordigd zullen zijn; althans van de Episcopalen en de Chr. Gereformeerden is dit niet te verwachten, al liet het orgaan de „Banner of Truth" zich niet ongunstig over de gedachte van een federatie van Kerken uit. Unitariërs, dat zijn loochenaars van de leer der Drieëenheid, en universalisten, d.w.z. menschen die een algemeene verzoening leeren, zouden gaarne aan de vergaderingen deelgenomen hebben, doch dit is hun niet toegestaan. Volgens ons te recht. Immers de Unitariërs en de Universalisten verwerpen de Godheid van Christus, en mogen daarom niet voor belijders van den Christus gehouden worden, al zijn zij ook gesteld op den naam van Christenen.

Prof, Steffens schrijft over deze vergadering:

„Tot op eene zekere hoogte hebben wij sympathie met deze beweging om tot federatie van protestantsche kerken te komen. Het is een treurig feit, dat de kerken der hervorming zoover uiteengegaan en in zoo vele deelen en onderdeden gesplitst zijn. Vele van die denominaties behooren bij elkaar. Zij zijn met elkander verbonden door dezelfde belijdenis en wijken ook geenszins van elkander af in hare kerkelijke inrichtingen, dienst en tucht. Hare historische ontwikkeling loopt wel langs verschillende nationale lijnen, maar Gereformeerden, die niet houden van nationale kerken, maar den grond der eenheid vinden in belijdenis des geloofs, moesten in staat zijn om over die lijnen heen te stappen. Natuurlijk hebben wij geene sympathie met eene vereeniging met kerken, die in leer, dienst en tucht van de Geref.. rmeerde kerk afwijken. Een Syncretisme op grooter schaal echter is geene zaak, die wij begeeren.

Maar men zegt mij, dat wil men immers ook niet. Men bedoelt met de federatie, die men begeert in het leven te roepen, eene federatie tot behartiging der belangen, die buiten het denominationeele leven liggen. Hoe veel geld en kracht zou er b. v. bespaard kunnen worden, indien men er niet over uit was, op elke kleine plaats twee, drie of vier protestantsche kerken te hebben, waar ééne kerk het werk kan doen. Dat is waar, en indien Presbyterianen, Hollandsche Gereformeerden, Cnristelijke Gereform. op eene kleine plaats kerken wilden bouwen, dan zouden wij onze stem er tegen verheffen. Anders echter wordt het, indien de invloed of het gezag eener federatie een aantal van Gereformeerden het zoude wihen beletten, zich tot eene kerk te vereenigen, omdat er eene Methodistische, Baptistische of Luthersche kerk aldaar is. Indien Gereformeerden zich aan zulk een gezag niet wilden onderwerpen, dan zou ik althans hun recht geven. Een Gereformeerde begeert voor zich en zijne kinderen, indien het mogelijk is, den openbaren eeredienst in over­ eenstemming met de beginselen der Gereformeerde kerk, en hij is er vooral op gesteld, dat zijne kinderen opgevoed worden in overeenstemming met die beginselen. Wie kan zulk een streven laken ? Eene federatie, die zulk een streven zou tegenwerken, zou spoedig ondervin den, dat deze Gereformeerden zich niet met geweld laten indeelen bij kerken, die andere beginselen hebben dan de hunne.

En men zegt, dat het doel van de federatie vooral hierin bestaat, de verhouding der denominaties tot elkander te regelen en het vermenigvuldigen van kerken tegen te gaan. Zulk een werk der federatie zou met moeielijkheden bezet zijn.

Maar het zou bij zulk een werk niet blijven. De federatie zou' haar invloed zoeken uit te breiden, en wie weet, hoe ver zich hare werk zaamheden mettertijd zouden uitbreiden. Wanneer men samenkomt, wil men toch ook iets doen. En heeft men niets te doen, dan zoekt men zich met het een en ander bezig te houden. Vindt men echter, dat de constitutie der vereeniging te beperkt is, dan voegt men bijvoeg sels er aan toe.

Het schijnt mij toe, dat men zich laat leiden in al de kerkelijke werkzaamheden, die men op te uw zet, door soortgelijke bewegingen op maat schappelijk en politiek gebied. Concentratie is aan de orde van den dag. Ik wijs slechts op den z.g. trusts, die vermenigvuldigen als de paddestoelen in natte jaren. Hoe vele kleine winkels en fabrieken worden er gesloten omdat alles onder éen hoed komt. Men denke aan Rockefeller, Pierpont Morgan, Frick en Schwab trusts. Wat nu is eene federatie van kerken in den onconfessioneelen zin, waarin men haar nu gedenkt op te richten, anders dan eene groote kerkelijke trust? Zonder hare toestemming kan, zoo zag zij het althans gaarne, op geene plaats eene kerkelijke organisatie tot stand gebracht worden. Als eerst alle kerkelijke fabrieken — men verontschuldige dezen term, waarmede geen kwaad bedoeld is — onder een bestuur staan, dan kan er geen hamerslag vallen zonder bepaalde toestemming van den grooten baas, het Concilie der gefedereerde kerken.

Ik weet het, dat er vaak veel harrewarrerij plaats vindt tusschen de verschillende kerken op eene en dezelfde plaats. Jammerlijk zijn vaak de tooneelen, en onverantwoordelijk de hate lijkheden, die plaats grijpen onder menschen, die denzelfden God aanbidden en in denzelfden Zaligmaker gelooven. Maar ik vrees, dat geene federatie van kerken die onaangename dingen uit den weg ruimen kan. Men verwacht te veel in onze dagen van uiterlijke organisaties. Indien vraes voor vijandelijke overheden, het gezicht op schavot en brandstapel in de dagen der hervorming Lutherschen en Gereformeerden niet tot eenheid en vrede konden bewegen, veel minder zal in ons land, waar wij volle vrijheid hebben om God te dienen overeenkomstig Gods Woord en onze conscientie, eene federatie van kerken door haar gezag en invloed de menschen bewegen tot eenheid en vrede.

Mij dunkt, indien de kerken terugkeerden tot de eenvoudigheid in Christus, indien wij allen, ambtsdragers en leden, met het geloof in Christus ernst maakten, dan zou ook met het oog op hetgeen men door de federatie van kerken bewerken wil, meer uitgericht worden dan door allerlei uitwendige maatregelen.

En mogen wij wel uit het oog verliezen, dat eene onconfessioneele vereeniging van Protestantsche kerken het wezen der Gereformeerde kerk in gevaar brengt? De hervorming baseert zich op belijdenis des geloofs, niet op kerkelijke of half kerkelijke kerkrechterlijke grondslagen. Ons, den zonen der hervorming, moet het confessioneele karakter der kerk boven alles dierbaar zijn.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen