Voor Kinderen.

TWEE WERELADEN.

HET BETERE,

XXXII, (Slot).

Met moed en opgewektheid begon Rika de nieuwe, haar zoo vreemde taak.

’t Was niet getrakkelijk geweest, de heibewoners te bewegen, hun kinderen te zenden, en daarbij kwam, dat de wilde jeugd, geen gehoorzamen gewoon, weinig lust betoonde, om al wilden ook de ouders, zich daaraan veel te storen.

De baron en zijn vrouw hadden er echter iets op bedacht. Zij hadden eenige der „zwervers" in dienst genomen, om te helpen bij het ontginnen van een groot stuk boschgrond, dat achter het huis lag. Deze lieden nu hadden beloofd hun kinderen te zullen zenden, wel te weten, als de baron dan voor dien middag den leerlingen ook wat te eten gaf, anders kwamen zij niet. Want, zeiden de ouders, onze kinderen kunnen anders 'smiddags, allicht met sprokkelen of hei binden hun kost verdienen, en als zij leeren, .gaat dat niet. Dat het leeren allereerst nuttig was voor hun eigen kinderen, schenen ze in 't minst niet te beglijpen.

Dat was nu wel dwaas en onerkentelijk, maar de baron en zijn vrouw begrepen, dat, wilden zij de kinderen hebben, men vooreerst den ouders hun zin moest geven.

Op een Dinsdagniiddag, dien zij later dikwijls herdacht heeft, begon Rika haar werk. Eerst kwamen een paar jongens, die zoo nijdig keken, als wilden ze wel dadelijk weer weg. Toen volgde een meisje, dat eea appel liep te eten, en zoo ging 't voort, tot er wel een twintig bijeen waren, die allen verbaasd in 't rond keken, de een den ander aanzagen, en voor het overige lachten en babbelden dat het een aard had,

Toen de onderwijzeres beginnen wilde, scheen niemand te begrijpen wat er gebeuren zou. Met veel moeite verkreeg de baron, die met zijn vrouw tegenwoordig was, zooveel stilte, dat hij den kinderen kon vertellen wat ze hier kwamen doen. Toen vroeg hij om des Heeren zegen over hetgeen men begon, doch van eerbied daarbij had geen eenig begrip.

Hierop beproefde Rika hun iets te vertellen, en h zie, daarnaar werd geluisterd, 't Was de gelijkenis van den Verloren zoon, die de kinderen zeker voor 't eerst hoorden. Wel was 't lastig, dat de hoorders soms allerlei opmerkingen maakten. Toen zij b.v. van de varkensdraf ver­ f telde, riep een jongen: „Ik wou nog liever" en toen zij aan 't slot gekomen, over den broeder sprak, die niet wilde binnenkomen, zei d een meisja hardop: „Wat een malle weerga; ik had me dik gegeten.”

Doch 1 iet alles komt in esns. 't Zou, dacht Rika allengs wel beter gaan. De les eindigde met een maaltijd voor de jeugd, die toonde zoo niet leergierig, althans eetgierig te zijn. Vóór den eten was er natuurlijk gebeden en daarna gedankt. De gasten echter schenen 't niet natuur lijk te vinden, 't Was duidelijk, dat zij voorde eerste maal ook ÏOO iets bijwoonden.

De maaltijd of wat er aan voorsfging of allebei, werkte zooveel uit, dat het getal bezoekers op den volgenden Donderdag met een tien nieuwe was vermeerderd, terwijl er maar twee van de vorige waren weggebleven. Rika kon nu allengs beginnen hen wat te leeren. Doc'a dat was moeilijk, want gelijk we al gezien hebben, w, iren de kindereu al even ruw als de ouders. Toen de onderwijzeres op een keer vroeg, of iemand ook wist wie de eerste menschen waren geweest, zwegen allen een poos. Eindelijk zei een jongen:

„Ik weet het!" „Wie dan? ”

„Amsterdam en Eva, " was het antwoord, en geen der jonge hoorders, vond daar iets vreemds in.

Het kostte natuurlijk veel moeite en nog meer geduld om sulken kinderen wat te leeren, te meer daar zij zelf weinig lust hadden, en hun ouders ook niet begrepen, waar het goed voor was. Soms vond Rika het zoo moeilijk, dat zij op het punt was het maar op te geven

Maar dan bedacht zij, hoe de apostel Paulus eens heeft uitgeroepen: Ik vermag alle diogen door Christus die mij kracht geeft. Op dien Heiland vertrouwend, zich in Hem sterkend, zette zij dan haar werk weer voort.

Ea haar vertrouwen werd niet beschaamd. A'.leags begonnen de kinderen hun onderwijzeres lief ie krijgen, en de ouders begonnen in te zien, 'dat het toch beter was zoo hun kleinen wat leerden, en niet langer ieder tot last waren. Het onderwijs uit Gods Woord, het leeren van teksten en verzen, was niet alleen voor de kleinen ten zegen, maar ook menigmaal voor de grooten die er belang in begonnen te stellen. AUhans de dominee, die vroeger de heibewoceis dikwijls maar te vergeefs bezocht n en vermaand bad, vond nu hier ea daar onder o ben mecEchen, die naar hem wilden luisteren, t en die ock beloofden in de kerk te zullen komen, z en — hun woord hielden, Zoo werd de school in het tuiohuis het begin van een groote en heerlijke verandering voor velen. Daarbij kwam dat de baron, toen bij zag hoe het liep, een L aan'.al hui'-jes liet bouwen, waarin de lieden voor heel weinig geld koaden wonen, zoodat zij hun hutten en krotters konden verlaten. Velen deden dit en allengs ontstond er een buurtschap, W wier bewoners niet nceer berucht waren wegens hun morsigheid, luiheid en kwaad. Enkelen, die het oude leven niet wilden vaarwel zeggen, trok ken weg.

Mettertijd echter kreeg Rika het zoo druk of liever werd de school zoo groot, dat zij het onmogelijk alleen mee? af kon, en er een on­ V derwijzer werd aangesteld en nog een tweede. i De kinderen van de baron werden grooter, en daar Rika nu ophield hun onderwijzeres te zijn, o kon zij zich geheel geven voor de school, die zij had li^f gekregen en waarin de Heere haar zulk een voortreffelijk werk had te doen gegeven.

Haar vroeger levea wenschte zij niet teiug. Ze had nog eens aan mijnheer en mevrotiw Brandwijk geschreven, maar een koel briefje terug ontvangen, dat men haar veel goeds wenschte in haar nieuwen nuttigen werkkring. Rika begreep nu, dat de vrienden in de stad haar gezelschap niet meer begeerden. Trouwens zij ook het hunne niet. Want die de wereld lief hebben en die God vreezen, zijn tweeërlei, en reizen niet denztlfden weg.

Zij droeg er geen leed over, dat de vroegere plannen waren mislukt. Want zij had nu wat beters leeren kennen, dan te leven voor de kutist, namelijk te leven tot 'sHeeten eer, door Hem te dienen in het werk haar toevertrouwd.

Toen Kobus haar eens opzocht, en zij samen spraken over de wij; '.e v^aarop de Heere God alles had geleid, zei haar broeder:

„Weet g« nog wel hoe we indertijd ook eens gepraat hebben, en ik js wees op dat woord uit de Schrift: „De Heeie heeft meer dan dit om U te geven.”

Ja, " zei Rika, „en ik kan er nu een ander bijvoegen: Hij heeft alles v< èl gemaakt.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen