Uit de Pers.

Een pittig tijdwoord schreef Ds. Gispen onder den titel van Een weg die recht schijnt, in de Bazuin.

Een oud spreekwoord zegt: alle wegen leiden naar Rome.

Dat spreekwoord zit er nog zoo diep in, dat er heden ten dage nog protestanten zijn, godgeleerden en gewone menschen wien de schrik om het hart slaat, als zij van den paus hooren.

Wie echter aan een ander spreekwoord van nog ouder datum denkt, het bekende: de tijden veranderen en wij met hen, zegt nu: alle wegen leiden naar het socialisme, of zoo dit te sterk klinkt: alle wegen leiden naar de gemeenschap.

Zelfs zij, die op den weg naar Rome wandelen, kunnen zich niet onttrekken aan den invloed der moderne richting. Frankrijk, de oudste doehter der kerk, ïs in openbaren opstand tegen den paus Van Italië weet men alles. In Spanje gist en kookt het, en in België kan een man in gees elijk ge waad ter nauwernood ongemoeid zich voortbewegen. In Duitschland worden aan een Katholieke Universiteit denkbeelden ontwikkeld, die den aartsbisschop van Keulen aanleiding hebben gegeven het bijwonen van zulke colleges aan de aanst. geestelijken te verbieden, en een groot deel van de geleerde wereld, in Duitschland en Oostenrijk, is hierdoor zoo ontsteld, dat het zint op maatre gelen om de «Vrijheid van onderzoek» te handhaven. De aartsbisschop heeft zijn verbod dan ook ingetrokken of moeten intrekken. Het fijne van de zaak is niet algemeen bekend. Maar zeker is, dat de moderne leerlingen ook in de Roomsche kerk zich verspreiden, en voorteten gelijk de kanker.

In ons kalme en bezadigde Nederland vertoont de Roomsche kerk nog een schoone gedaante, en spieidt zij, op allerlei gebied, eene werkzaamheid ten toon, die tot jaloerschheid wekken kan. Zij is dan ook zoo verstandig geweest, om de aanstaande dienaars der kerk niet naar de publieke Universiteiten te zenden, maar zelf hen op te voeden in wat zij acht de leer en vermaning des Heeren te zijn.

Ook hebben de verstandigen onder hen reeds lang ingezien, dat de tijden veranderen en wij met hen, en de kerk ook rekening moet houden met »de zaken 8 die zijn aan de orde van den dag. te moeten letten op »de sociale bewegingci. Men heeft Roomsch-katholieke arbeidersvereenigingen van meer of min geavanceerde strekking, baerenbonden, kruisverbonden voor geheel-onthouding enz. enz. In het nu bijna afgeloopen jaar, is een R. K. Sociale week gehouden, die naar hetgeen de bladen daarvan meldden, schitterend genoemd mag worden.

De Ned. Hervormde kerk heeft aan predikers van het radicalisme en socialisme geen gebrek. En in de Gereformeerde kerken wordt, nu en dan, den predikanten het verwijt gedaan, dat zij geen «sociale preekentt houden.

Neen, mijne vrienden, alle wegen leiden tegenwoordig niet meer naar Rome, maar naar de gemeenschap, naar de algemeene menschelijke gemeenschap, waarin, voorloopig althans, de kerken geduld zullen worden als «Vereenigingen voor eeredienst*: .

De Vlugge Franschman is er al.

En in alle landen ontwikkelt zich het jonge leven onder den invloed, die van de leerstellingen en theoriën van de Universiteiten uitgaan, terwijl er voor gezorgd wordt, dat boeken, vol ongeloof en waanwijsheid, voor een. paar centen te koop zijn, en onder de niet studeerenden verspreid worden.

Daar-is een laeg, die iemand rechf schijnt; moar Jut laatste van dien zijn wegen des doods

Dit woord lezen we tweemaal in het boek der Spreuken, Cap. 14 : i2 en 16:25. Eene herhaling, die zeker niet zonder beteekenis is, en den indruk geeft van den hoogen ernst der gedachte, die er in is uitgedrukt.

Ja, er is een weg, die iemand recht schijnt. En, daarbij behoeven we niet uitsluitend te denken aan ^_^__ den weg _ der openbare zondaren ^ en ruwe god deióo^ën, maaraa7èiken"le7êiKgrn*g, "diéT^^ met de waarheid Gods, ons in de H. Schrift | geopenbaard. De weg, waarop volken kerken en personen wandelen, en die hun recht schijnt. Om maar iets te noemen, de weg der eenheid van Kerk en Staat is eeuwenlang gehouden voor den rechten weg. En wie telt het aantal Christenen, die heden ten dage nog aan dit stelsel vasthonden, In de gereformeerde kerken wordt nog beleden: dat het ambt der Overheid is, de hand te houden aan den heiligen kerkedienst, het koninkrijk van Jezus Christus te doen vorderen, het woord des Evangelies overal te doen prediken, opdat God van een iegelijk geëerd en gediend worde, gelijk Hij in zijn Woord gebiedt. Deze weg schijnt velen nog zoo recht toe, dat zij mannen, die in de praktijk, op dezen weg niet wandelen, zooveel in hun vermogen is, van eiken invloed op staatszaken en in het burgerlijke leven zoeken te berooven, zeer in het voordeel van den vijand, die de banden verscheurt van den Heere en zijn Gezalfde.

Het spreekt vanzelf dat, als de burgerlijke Overheid het woord des Evangelies overal moet doen prediken, de predikers, evenzeer als allen, die de Overheid in haar dienst heeft, ook levensonderhoud moeten ontvangen van degenen in wier dienst zij zijn. Als de Burgemeester tot een prediker van het Evangelie zegt: gij moet het licht laten schijnen op elk terrein van het leven, mag de Evangelieprediker zeggen: ja. Burgemeester, maar als gij wilt dat de lamp licht geeft, moet gq er ook olie in doen!

Doch dit is thans niet aan de orde.

De weg, die nu recht schijnt is die der sociale belangen, die de geheele menschheid sadm tot eene eenheid verbinden moeten. Grond en productiemiddelen, met de daaruit voortvoeiende overwinst, moet niet voor enkelen, maar voor allen zijn, voor geheel de gemeenschap. Dat is nu volgens den tijdgeest zuiver naar den Bijbel, en als gij een echt Christen wilt zijn, moet gij dit leerstuk belijden.

Ook dit is een weg, die iemand recht schijnt.

Een weg, die door steeds meerderen betreden zal worden, al naar mate de menschen meer met hun hari op aarde zullen zijn, omdat daar hun schat is.

Maar het einde van dien weg zijn wegen des doods.

De weg, die vroegere eeuwen recht scheen, wordt gaandeweg meer voor het Christendom een weg des doods. »De kerk er buiten", zoo wil het de nieuwe tijd. De school, de wetenschap, de vereeniging, de gemeenschap, alles boven de kerk.

Maar als de menschheid aan het einde van dezen weg gekomen is, zal zij öf eeuwig dood zijn, of zij zal terugkeeren, tot zichzelve komen en als de verloren zoon, zeggen: ik zal opstaan en tot mijn vader gaan!

Ook voor het persoonlijk leven is dit woord uit de Spreuken van de grootste beteekenis. Er is een weg, die iemand recht schijnt, en tot het leven zal leiden. En dat zal zoo blijven, ook onder al de wisselingen der omstandigheden. Want het zaad der religie is in aller menschenhart. En nu is er maar één naam onder den hemel den menschen gegeven, door welken zij moeten zalig worden.

Alleen m den naam van Jezus is vergeving der zonden en recht op het eeuwige leven. De leer, dat ieder zalig moet worden op zijn eigen manier, is ook een weg die iemand, die jvelen recht schijnt. Welk een ontwaken zal het zijn, indien bet aan het einde van den weg blijken zal, dat men zich vergist heeft, en inplaats van het leven, den dood vindt. Wie verstandig is, lette hierop, en houde zich aan het woord der eeuwige, persoonlijke wijsheid: Ik ben de weg, de waarheid en het leven; niemand komt tot den Vader dan door mij.

Er is metterdaad in dezen weg, waartegen Ds, Gispen waarschuwt, een zeer ernstig gevaar.

En het is goed, dat de wachter op Sions muren de gemeente van Christus voor dit gevaar waarschuwe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen