Uit de Pers.

In de Zuider VT^fr^^^i; worden in verband met den naam Juliana, dien onze jonge Prinses kreeg, de volgende bijzonderheden over het leven van Juliana van Stolberg, de moeder van Prins Willem I, meegedeeld:

Hare Majesteit onze geëerbiedigde en geliefde Koningin en Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Hendrik noemden de jongeboren prinses met den naam Juliana.

Naar de moeder van den Vader des Vaderlands Willem I, Prins van Oranje, die goed en bloed voor ons volk ten offer bracht.

Deze moeder van Willem I, Juliana van Stolberg, was een vrome vrouw.

Hoezeer het ons Christenvolk in ons vaderland kan verkwikken, dat het Koninklijk echtpaar op zettelijk het Vorstelijk kindeke naar deze vrouwe wilde noemen, kan blijken uit wat wy bier wenschen te laten volgen.

In Groen van Prinsterer's » Vaderlandsche GeschiedenisK lezen wij: «De moeder, Juliana, Gravin van Stolberg (1503—1580) geloovige Christin. In haar afstammelingen (in 1578 reeds 123) is gebleken: »Ik doe barmhartigheid aan duizenden dergenen die Mij liefhebben en mijne geboden onderhouden.« In «Vorstenhuis en vaderland*, het gedenkboek bij de kroning van Koningin Wilhelmina uitgegeven door eenige Christelijlce onderwijzers, zien wij:

«Juliana van Stolberg was eene uitmuntende vrouw. Kloek en verstandig, was haar gemoed met ware godsvrucht vervuld. Zij ook bereikte den gezegenden ouderdom van 77 jaren (1503 — 1580), waarin menige storm over baar hoofd is gegaan en zij om den wille der gezuiverde kerk drie harer zonen: Adolf Lodewijk en Hendrik op de slagvelden bij Heiligerlee en de Mookerheide wreedeJijk had verloren. Zij prentte in het gemoed van al hare kinderen de beginselen van de vrome gevoelens, waardoor zij zelve zich zoo zeer onderscheidde, en deze zaden, vroegtijdig gestrooid, waren bestemd om tot een overvloedigen oogst te rijpen. In den zorgvoUen tijd, toen Lodewijk en Hendrik naar de Mookerheide togen, schreef zij Lodewijk:

»Met bekommering zie ik de gevaren, die u omringen. Beraadslaag niets, doe niets, wat tegen het Woord Gods, tegen het heil uwer ziel, tegen het welzijn des lands en zijne inwoners gericht is. Bid den Heiligen Vader, dat Hij u door Zijnen Heiligen Geest verïichte, en dat Hij u vóór alle dingen het eeuwige leven leere be minnen. Doch dit is onmogelijk, zonder den bijstand des Heiligen Geestes, weshalve het volstrekt noodzakelijk is, in het gebed te volbarden. O, hoe ben ik voor u bezorgd, welke angsten verscheuren mijn moederlijk hart! Leef, leef dan in de vreeze Gods, wend u tot Hem, smeek Hem, dat hij u voor alle kwaad beware en u lelde naar Zijn welbehagen. Ik zal vurig voor u bidden, bid ook gij voor mij.«

En in sWillem I, Prins van Oranjes door Frederic Harrison uit het Engelsch vertaald met een voorrede van Prof. Blok, lezen we eerst op blz. 8: Juliana van Stolberg was een vrouw met een vast Karakter, een vromen geest, een liefhebbend ge moed, eene Protestantsche van groote oprechtheid, doch gematigd oordeel, een voorbeeldige vrouw, moeder en heerscheres. Haar kasteel was de school van de jonge edellieden van Nassau, en een lang leven van rampen en verliezen droeg zij met een heldhaftige kalmte en moed. Zg stierf op den leeftijd van zeven en zeventig jaren, nadat zij bij hare twee echtgenooten niet minder dan zeventien kinderen gehad had, terwijl zij, zegt Meursius, meer dan honderd zestig nakomelingen naliet. Zij stierf slechts vier jaar voor den moord op den oudste barer kinderen uit het huis Nassau. Van haar vijf zonen van 't Huis Nassau vielen vier als slachtoffers in den grooten strijd, waarvan de drie jongeren op het slachtveld omkwamen gedurende baar eigen leven«.

En op blz. iig; sjuliana van Stolberg, moeder van vijf zoons en zeven dochters bij Willem van Nassau den oudere, was het type van de liefhebbende, bedachtzame, kloeke, godvreezende huismoeder uit Luthers dagen. Haar edele brieven, die ons overgebleven zijn, ademen in lederen regel moederlijke teederheid, oprechte vroomheid en ongeschokten moed. Zij raadpleegt Willem over de opvoeding van haren jongsten zoon en menige andere familieaangelegenheden, en ook zij wordt dikwijls door hem geraadpleegd. Zij schrijft aan den Prins en Lodewijk brieven, getuigend van groote liefde en oprechte toewijding. Er is een zonderling wonderlijk pathos in haar oud Duitsch met zijn vreemde spelling. Zij stelde levendig be lang in iedere phase van den grooten strijd — maar bij haar was deze altijd en inderdaad een strijd voor godsdienst: »Stel op God alleen uw vertrouwen; Hij alleen kan u en de uwen redden; zij, die hun hoop op Hem bouwen, zullen nooit verlaten worden. Ik bid God bet goede volk van Haarlem kracht te geven. Mijn moederlijk hart 18 steeds bij U«.

»Toen de Prins pogingen deed in onderhandeling te treden met den Franschen Koning, bezweert zijn moeder hem geen vertrouwen te stellen in eenige hulp, die God ongevallig zou kunnen zijn. sGod kan helpen, als alle aardsche hulp weg is. Hij zal de Zijnen nooit verlaten'.

»Na de vreeselijke nederlaag op de Mookerheide schrijft zij in haar angst vol berusting:

»Waarlijk, ik ben een rampzalige vrouw en zal niet uit mijn rampzaligheid verlost worden, voordat de lieve God mij tot zich zal hebben genomen uit dit tranendal, wat ik Hem van ganscher harte bid spoedig te doen geschiedens.

»Met zulk een berusting in den wil van God zag zij drie zonen voor de goede zaak sneuvelen in den slag.

»Toen Don Jan in 1577 met den Prins over vrede begon te onderhandelen, schrijft de bejaarde moeder (zij was toen vijf en zeventig) aan haar zoon aldus:

»Ik vrees zeer, dat de beloofde vrede een bron van leed voor allen zal worden, want Satan waart rond PIS een op buit beluste wolf in een schaapshuid en zalvtrderf brengen over rsenig vroom Christen. Maar onze Heer' Jezus Christus, die door zijn Hemelschen Vader met die machten van hemel en aarde bedeeld is, kan ieder, die zich op Hem verlaat en Hem in zijn hart vertrouwt, redden uit alle ellende. Het is beter aardsche dingen te verliezen, dan te verliezen wat eeuwig is. Ik smeek mijn heer en geliefden zoon te zien naar de innerlijke wsiarheid van de dingen, en zich niet door fraaie woorden te laten lokken naar plaatsen, die vol gevaar kunnen zijn, want de wereld is vol bedrog»: .

»Zoo ging zij steeds voort met baar grooten zoon te raden en voor hem te bidden tot het einde toe, en zij overleed op zeven en zeventigjarigen leeftijd in 1580, juist voor de vervaardiging van den Ban. nalatende een zeer groot aantal nakomelingen en een naam van vlekkelooze wijding aan haar plicht, haar familie en haar geloof. Er bestaat van baar op hoogen leeftijd een fraai portret — een nadenkende en statige vrouw. Zij was even teeder als verstandig, even onveraioeibaar als bedachtzaam. Maar het overheerschend element in baar karakter was sterke persoonlijke vroomheid en evangelisch geloof, wat zij in wel en wee steeds baar kinderen inprentte. Zy was de puriteinsche heilige ia het martelaarsg^Ia^ht ^^a N»9saB.«

Tot loöver Frederic Harrison.

Het is een genot zulks te lezen.

En nog grooter genoegen, eens ernstig ca rustig ia té denken, dat het Koninklijk echtpaar welbe wust bus kindeke naar deze Cbristinne, die 400 jaren geleden leefde, wenschte te noemen.

Zulk een feit toont ons, dat het verbond met den «Potentaat aller potentatens m het Koninklijk paleis wordt in eere gehouden.

Moge ons Christenvolk het dankbaar waardeeren:

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen