Voor Kinderen.

IN EN DOOR HET LEVEN.

V.

VERTREK.

Toen de dokter eindelijk verscheen, was zijn taak in korten tijd verricht. Michel was dood. Uitwendig was aan het lichaam geen letsel te bespeuren, tot groote verlichting van den herbergier, die vreesde dat men Michel's dood zou toeschrijven aan de gevolgen eener vechtpartij, gelijk er wel meer in de herberg voorkwamen.

„De man schijnt als een blok van de bank op den vloer te zijn gevallen, " zei de dokter, „en dat heeft hem de dood gedaan. Hij is inwendig bezeerd. Ik heb hier afgedaan."

Den volgenden dag werd het lijk naar Osnabruck vervoerd. Er waren zoo mogelijk nu nog meer belangstellenden dan gisteren. Druk werd geredeneerd over het treffende van tiet gevai, dat de man, die van een hoogen toren vallende, ongedeerd bleef, nu door het tuimelen van een lage bank den dood moest vinden, 't Was j immer van zoo'n üinken, vroolijkeu kerel, en zoo knap in zijn vak! Maar slechts weinigen dachten er aan, hoe Michel door zich smoordronken te drinken zelf middellijkerwijs oorzaak was van zijn dood. En nog minder dachten er aan, hoe het nu wel zijn zou met den man, die beschonken was gaan slapen, om te ontwaken in de eeuwigheid; de man die zelfs gesnoefd had op zijn „meesterlijken val" en op eigen kracht had geroemd.

Dat er diepe rouw in het gezin van den leidekker heerschte, toen de man en vader zoo droef, ongedacht en plotseling was weggenomen, zou ik niet durven zeggen. Michel had, gelijk zooveel drinkers, zich het meest bekommerd om een welgevulde flesch, en daardoor veei verwaarloosd, vrouw en kinderen wel het meest. Ter nauwernood hadden zij eten en kleeren, schoon de man goed verdiende. Zoo waren zij allengs onverschillig geworden jegens hem. £n nu hij weg was, ' plotseling en voor goed, trokken zij zich dat niet bijzonder aan. Ook van Michel kon gezegd worden: „Hijging heen, zonder begeerd te zijn."

Christina's ouders waren niet naar de herberg geweest, om alles van nabij te zien. Maar, gelijk ik zei, had de kleine hun verteld, wat zij gehoord en gezien had.

„t Is toch wel vreemd, " zei Christina, toen het gezin des middags aan den inaaliijd zat, „die hooge val deed den baas geen kwaad, en nu hij zoo laag viel sterft hij er van."

„Lieve kind, " sprak vader, „dat is bij den Heere niet wonderlijk. Hij kan maken, datèèn an duizenden verslaat, en ook dat een geheel eger op de vlucht gaat, op het hooren van en geluid, dat hen doet schrikken, Onze leiekker had dieper moeten vallen." ~%^^

„Nog dieper!" riep het dochtertje verbaasd, en bij viel al van den hoogen kerktoren."

„Ja, " zei vader hoogst ernstig, „maar hij had p zijn knieën moeten vallen. Dezulken richt e Heere God weder op."

Dat begreep de kleine niet. En vader en moeer beproefden ook niet het haar uit te leggen. ader zag heel ernstig en moeder zei:

„Je ziet wel, Christientje, 't is veiliger met od boven op den toren, dan met den duivel n de herberg. Wien met God zijn werk begint, an ook een onheil overkomen. Maar dan zal ok de Heere zijn steun en sterkte wezen."

„'t Was de eerste maal in mijn leven, " zoo etuigde Christina, vele jaren later, „dat ik

leerde hoe een mensch vallen kan, dat zijn ziel behouden blijft, maar ook vallen, dat zijn ziel verloren gaat. Daarbij heb ik er uit gezien, dat hoogmoed vóór dien laatsten val komt."

Ëenige maanden gingen voorbij. Alles had weer zijn gewonen gang. Weinigen in het gehucht dachten nog aan hetgeen geschied was, of althans hoe de Heere God Zich betnigd had. Nu gebeurde het, dat de heer Knobel ziek werd en wel zeer ernstig, 't Duurde lang eer hij weer beter werd. Mettertijd echter herwon hij zijn krachten, en kon weer uit-en ingaan. Doch hij werd toch niet dezelfde als vroeger. Zijn oude wakkerheid en vroolijkheid was geweken. Hij gevoelde zich somber en lusteloos. En de dokter zei: „U moest eens een groote reis gaan doen, dat zou u zeker veel goed doen". Mijnheer Knobel dacht er eens over en 't slot was, dat hij zich voornam den gegeven raad te volgen.

Doch waarheen te gaan? 't Zal u wellicht verwondereu als ik u zeg, dat bij besloot met zijn echtgenoot een reis te maken naar Jeruzalem, in het land Kanaan, Tegenwoordig nu het reizen snel gaat, de gevaren veel verminderd zijn, het Heilige Land in nog geen paar weken van hier te bereiken is, en de kosten betrekkelijk gering zijn, is het aantal bezoekers van Jeruzalem uit bet Westen toch nog niet bijster groot. Vroeger echter was het vrij gevaarlijk daar heen te gaan. Dat men het in overoude tijden toch nog al vaak deed, was uit bijgeloof. Men meende, dat het voor God verdienstelijk was, als men de zoogenaamde „heilige plaatsen" bezocht en daar gebeden deed. H^iJ weten echter, dat daarin geen verdienste iigt en ook dat van die „heilige plaatsen" nagenoeg geen enkele met zekerheid valt aan te wijzen.

Dat de heer Knobel en zijn vrouw niet uit bijgeloof juist naar Jeruzalem wilden, hebben de lezers zeker reeds begrepen. Mur het schijnt in de zeventiende eeuw als het ware in de mode geweest te zijn, onder lieden die veel geld beeatcD, om eens een reis naar het verre Oosten te doen, dat zoo in alle opzichten van het Westen verschilde. Hier uit Nederland werden meermalen zulke reizen ondernomen.

Dat ze echter zeer gevaarlijk waren, blijkt daaruit, dat eer vaak groote weddenschappen werden aangegaan, soms wel om vijftienduizend gulden, of de reizigers levend zouden terugkeeren al of niet. £n de kansen stonden bij zulke weddenschappen aan weerstijden tamelijk gelijk. Of het sasgenaam was, voor hen die uitgingen, dat er zoo als het ware om hun leven werd gewed, valt wel te betwijfelen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen