Voor Kinderen.

GELOOF EN MOED.

V.

NIEUWE DINGEN.

De bisschop hoorde kalm en zwijgend de boodschap aan, en zei ten slotte tot den brenger alleen:

„Ge kunt gaan".

Toen de man weerkwam, en vertelde hoe 't gegaan was, begreep de leeraar van Haughton, dat het zwijgen van Dr. Barnes 't bewijs was van diens toestemming, en weldra vertrok Gilpin dan ook naar Northumberland, waar hij een poos bleef.

Toen hij, teruggekeerd, weer op zijn studiekamer kwam, vond hij daar een brief met het bisschoppelijk zegel. Hij las het geschrift en.... toen het uit was, wist bij, dat hij in zijn ambt als leeraar was geschorst. Zijn reis naar Northumberland, juist op den tijd dat de bisschop hem noodig bad, werd beschouwd als verzet tegen de „geestelijke overheid", en tot straf mocht hij de gemeente tijdelijk niet dienen. Zulke dingen zouden bij ons onmogelijk zijn, doch de Engelsche Staatskerk heeft, gelijk de Roomsche, een inrichting die strijdt met Gods Woord. En dan wordt veel mogelijk, dat verkeerd is, wijl menschengezag heerscht.

Zoo mocht dan Gilpin vooreerst zijn leeraarsambt niet vervullen, en kwam een ander den eersten Zondag den dienst waarnemen. De deken schikte er zich in. Hij hoopte spoedig Dr. Barnes te spreken, die, zooals hij wist, niet kwaad, maar zwak van karakter was. Dan zou alles wel in orde komen, zoo althans de kanselier geen spaak in het wiel stak.

Eer hij het verwachten kon reeds, kreeg de leeraar, naar zijn wensch, den bisschop te spreken.

Kort na den eersten brief, kwam er namelijk een tweede, namens den bisschop door den kanselier geschreven. Deze betichtte, dat er over een paar dagen een groote vergadering van alle leeraars uit het bisdom zou plaats hebben, en dat ook Gilpin, al was hij geschorst, geroepen werd daar te komen. Ook nu besloot hij te gehoorzamen.

Op den bepaalden dag was de deken van Haughton aanwezig. Al de leeraars waren in de kerk bijeen, waar straks als gewoonlijk zou gepredikt worden. Zoodra hij kwam, werd hem gezegd, dat de bisschop hem dadelijk wenschte te spreken.

Tegen alle verwachting, betoonde Dr. Barnes zich bijzonder vriendelijk. Hij groette Gilpia recht hartelijk, alsof er niets gebeurd was, ea zei toen eensklaps:

„Waarde heer, gij moet hedenmorgen voor de vergadering prediken",

Gilpin wist niet wat hij hoorde. Hij was begrijpelijkerwijs geheel verbluft en kon alleen zeggen:

„Maar ik ben immers geschorst. Hoe kan ik dan voor de vergadering optreden? "

„O, wat dat betreft", .'antwoordde de bisschop, wellicht gevoelende dat hij den vorigen keer te ver was gegaan, „beloof ik u, als ge toestemt, de schorsing onmiddellijk in te trekken".

„Maar ik ben geheel onvoorbereid", bracht Gilpin weer in.

„Een goed prediker moet altijd voorbereid zijn", antwoordde Dr. Barnes kalmpjes, en vergetende hoeveel op dit punt aan hem zelf ontbrak.

Gilpin begreep, dat verder tegenstribbelen weinig baten zou.

„Met 's Heeren hulp zal ik het beproeven", sprak hij, „en vraag alleen mij nog een oogenblik te mogen afzonderen". Dit werd gaarne toegestaan.

Weldra verscheen de leeraar van Haughton in de kerk, die tamelijk gevuld was. Hij wist, dat bij een moeilijke taak zou hebben, daar zijn hoorders allen zelf predikers waren. Bovendien bemerkte hij, dat eenigen papier en pen bij zich hadden en gereed waren, zijn woorden op te schrijven. Doch Gilpin sterkte zich in den Heere, die hem in nog wel moelijker omstandigheden steeds had ondersteund en uitgeholpen. Zijn uitkomen voor de waarheid, zijn ijveren tegen het kwade, zijn opkomen voor het goede, hadden hem vele vijanden bezorgd, ook onder zijn ambtsgenooten, die slechts in schijn de waarheid aanhingen, doch in hun hart niet neigden tot den dienst des Heeren, Zij loerden op een gelegenheid om den deken ten val te brengen. Dat hij geschorst was, had hen verblijd. Zij hoopten nu in zijn woorden iets te vinden, dat grond gaf hem te beschuldigen, en zoo zijn afzetting te bewerken, Gilpin begreep dat zeer goed, al deed het hem genoegen, ook een aanal zijner vrienden aanwezig te zien.

Waarover de prediking liep, wordt ons niet gemeld, maar wel, dat zij hoogst ernstig was. De geleerde hoorders luisterden met volle aandacht, ook Dr, Barnes, Toen Gilpin's oog op dezen laatste viel, bedacht hij, hoe nalatig de bisschop was in het besturen der zaken, hoe hij zijn verantwoordelijkheid niet scheen te gevoelen, en ook, hoe hij geen acht had gegeven op alle wenken en vermaningen daaromtrent. Zoo besloot Gilpin dan plotseling tot een stouten stap, Aan het einde der leerrede, richtte hij zich onverwacht rechtstreeks tot den bisschop met deze woorden:

„Thans is het tot u, eerwaarde vader, dat ik mij gedrongen voel te spreken."

Dr, Barnes zag verwonderd op. De aandacht werd in heel de vergadering ten hoogste gespannen. Vriend en vijand spitste de ooren op wat volgen zou.

BRIEFWISSELING.

Over een paar weken hopen we weder eenige vragen te behandelen.

. . . . ? Nog altoos wachten we vergeefs opgaaf van naam. De vraag blijft dus liggen.

HOOGENBIRK,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen