Voor Kinderen.

HET GOEDE DEEL.

XXXVI.

UlTGEDREVEN.

De herfst van het jiar 1645 was aangebroken. Het bosch en de hoogvlakte prijkten in heerlijke oajiarstint. Heel de natuur rondom Rothenfels ademde rust en vrede.

Toch was dit slechts schijnbaar zoo. Want mocht ook al hier niet de vernielende oorlog gevoerd worden, die nu trouwens zijn einde naderde, in vele harten en huizen waren vrede en rust ver.

Op het kasteel heerschte reeds in de» morgen 'an een helderen dag een ocgewoce beweging. Bedienden liepen at en aan en brachten groote pakken naar beneden. Kostbare mtu Delen werden van bun plaats genomen om daar niet weer te keeren. Schilderijen en portretten die w> : llicht reeds een paar eeuwen de wanden versierd hadden, werden voorzichtig afgenomen, omwonden en in kisten gepakt. In verscheidene vertrekken van het slot was het reeds tamelijk ledig geworden.

Voor de slotpoort stonden ettelijke wagens, elk met twee paarden bespannen. Bjpten uit den omtrek hielden er de wacht bij. Telkens verscheen de huismeester van het kasteel om zijn bevelen te geven. Bedienden droegen pakken en kisten aan, en plaatsten die in de wagens.

„Wat gebeurt hier? Gaat de graaf tegen de winter verhuizen ? vroeg een man, wiens kleeding en tasch hem deden herkennen als den postbode. Zulk een kwam in die dagen althans op kleine plaatsen niet op vaste tijden. Hoogstens een of tweemaal per week in groote steden. Thans had men hem het laatst hier gezien vóót een

paar weken. , , Helaas j t", antwoordde de aangesproken boer die bij een der wagens stond. „Ik vrees maar

dat het voor langer zal zijn dan een wintei". „Ik begrijp bet best" zei de postbode. „Het zal uw heer en vooral mevrouw de graviu op den duur wat eenzaam zijn in deze streken 200 midden in de bosschen."

„Dat kan wel wezen" antwoordde de boer voorzichtig." Blijkbaar wilde hij niet alles zeggen wat hij dacht of wist, want ds poktbode stond in dienst der regeering en hoe deze over den

heer Van Rothenfels dacht was welbekend.

„En waarheen verhuist de graaf? " „Dat weet ik niet."

De bode begreep, dat hij hier niet veel wijzer zou worden. Hij groette dus en stapte voort naar het kasteel om zijn brieven af te geven, waarbij hij geschikte gelegenheid had om de drukte op te merken waarvan hier boven ge­

sproken is. Wat de boer den nieuwsgierigen vrager niet kon of niet wilde zeggen, dient bier even korlelijk meegedeeld.

De lezer herinnert zich wat in het vorige hoofdstuk is verhaald omtrent de veranderde en kwade tijden die waren aangebroken. Na het vertrek van magister Becker was het er niet op gebeterd. Integendeel er begonnen tegen den graaf en zijn onderbooiigen allerlei „Piackereien" zooals de geschiedschrijver het noemt, d. w. s. men maakte het hun zoo lastig mogelijk, altijd in de hoop hen tot toegeven en tot overgang tot de roomsche kerk te dwingen. Het was echter vergeefsche moeite, zoowel bij graaf Otto als bij de meesten van zijn volk.

Zoo brak het jaar 1645 aan. De regeering meende uu lang genoeg gewacht te hebben en te moeten doortasten.

Op den eersten Juli verschenen op het kasteel twee heeren uit Amberg, Zij legden den heer Van Rothenfels een bevelschrift voor uit naam van hertog M^xmiliaan van Beieren. Daarin werd graaf Oito kort en goed gelast om, wijl hij weigerde zich naar de wenschen der regesring te voegen, nog vóór den winter zijn kasteel te verlaten en ook ds Pilts, waarin het hem verboden werd terug ie keeren. Als eenige gunst wetd hem toegestaan een beheerder aan te stellen, die zijn goederen voor hem besturen zou.

Hoewel nu graaf Otto en zijn vrouw iets dergelijks reeds lang verwacht hadden, toch waren ze diep getriff^n en ontroerd door een besluit, dat hen voor altijd van hun erf en uit hun land veidrecf. Wij dte in betere tijden leven kunnen ons moeilijk volkomen voorstellen, welk een opt-ff-ring het moet geweest zijn om des geloofiwüle huis en hof vuor goed te verlaten. Doch vroegere geslaciiten wisten ook in OM vadetlasd daiucvan te spreken. Ia de las-

den die in o& i vethtal voorkomen, heeft trou« wens nog menigeen ook in later ti]d een zelfde e lot getroffen. Zoo b^v. inde iSde eeuw de vrome Salzburgers die door den bisschop verjugd werden, alleen omdat deze nQvere menschen weigerden hun protestantsch geloof te verloochenen. In een door mij geschreven boek „Uit booze tijden" kan men daarvan meer vinden. Het was toen, en reeds vroeger, wat zeker schrijver noemt het t^dperk van de tegenhervorn^ng in Oostenrijk, de uitroeiing van de „nieuwe leer" in de Habsburgsche landen, waar een keizer verklaarde liever over een woestenij te regeeren dan over kettersche onderdanen. We zagen reeds hoe Beieren trouw met Oostenrijk samen ging en de vorsten dier grenslanden een zelfde doel beoogden. Verdrijving uit hun geboorteland of „bekeering tot het ware gelooi" zegt dezelfde schrijver van zoo even, was de keus waarvoor de belijders van het Evangelie gesteld werden.

En die keus eischte veel. Nog pas werd dit aangetoond in een geschrift, een zoogenaamd drama waarin een schrijver Schönherr geheeten en zelf roomsch, het lijden des protestanten uit die tijden schetst. Het stuk dat vertaald „Geloof en Vaderland" heet, is o.a. voor den Duitschen keizer opgevoerd gelijk voor duizenden teWeenen. Ook zijn er van dit boek vele duizenden exemplaren verkocht. En al is nu een tooneel-Btuk nu juist niet het best geschikt om het lijden om des Heeren wil weer te geven, toch bewijst wat ik u vertelde, hoe ook ou nog in die streken het lijden der geloovigen oudtijds niet vergeten is. h lkv e u

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen