Voor Kinderen.

HET GOEDE DEEL.

XLI.

De OUDE VRIENDEN.

Begrijpelijkerwijs kon graaf Otto spoedig bericht zenden, dat hij geneigd was, als he gevoegelijk kon, zijn goederen in de Palts van de band te doen. Niet gewillig, maar om redenen die erbij waren opgegeven.

Reeds een paar dagen later kwam uit Amsterdam een^btief, waarin Lingelbach meedeelde tot welken prijs hij de bezittingen van den graaf van Rothenfels wilde koopen. 't Bleek dat de voorwaarden die hij stelde, zoowel als de som die hij noemde veneweg overtroffen, wat men in zulk een benatden tijd kon verwachten.

De graaf bedacht zich dan ook niet lang. Dat had hij vroeger gedaan. Hij wist maar al te goed, dat toch in de toekomst voor hem evenmin als voor zijn volk plaats op Rothenfels meer wezen zou. Hoe moeilijk het hem ook mocht vallen dezen stap te doen, hij wist dat het was om des Heeren wil en dat troostte en sterkte hem. Hij wachtte nu slechts af, dat zijn oude vriend komen zou om het nadere af te spreken.

Doch hij wachtte vergeefs. Eerst na veertien dagen kwam er een brief, waarin Lingelbach schreef, dat hij onvoorziens te Amsterdam was opgehouden, zoodat hij nu met haast naar Du tschland moest terugkeeren en het beloofde bezoek op Gtoenestein niet brengen kon. Graaf Otto moest nu maar naat Neurenberg schrijven of het voorstel van Lingelbach hem naar den zin was; dan kon de zaak voortgang hebben en zou de btiefschri ver alles in orde brengen. Wel vond de heer van Rothenfels het vreemd, dat zijn oude vriend niet van de gunstige ge legenheid gebruik maakte, om weer eens een paar dagen samen te zijn, maar hij bcrnstte er in. Op één punt echter wilde hij om vele redenen ingelicht zijn. Vreesde Lingelbach niet, dat ook bij als ketter in moeilijkheden zou komen als hij heer van Rothenfels werd? Zoo schreef de graaf dan naar Neurenberg met bericht dat hij voor de genoemde som zijn goederen af wilde staan, maar gaarne weten wilde, hoe zijn vriend zich uit de moeilijkheid zou redden, waarvan wij reeds spraken.

Het antwoord bleef niet lang uit. „Ik ben", zoo schreef de heer Lingelbach, „reeds bezig de zaak in orde te brengen. En alles loopt boven verwachting goed. Wat uw andere vraag betreft, zoo vrees ik dat mijn antwoord u teleur zal stellen. Ik heb namelijk het geloof mijner vaderen verlaten, en hen tot het oude wedergekeerd, zooals men dit hier noemt. Gij zult dat niet goedvinden, maar de omstandigheden leidden er toe, en ik zou evenals gij het land hebben moeten verlaten als ik niet tot de Roomsche kerk was teruggekeerd. Het is mij trouwens heel gemakkelijk gemaakt, en ik geloof ook niet dat men er zich veel om bekommert, wat ik eigenlijk geloof, als ik maar voor het uiterlijke met de Roomsche kerk mede ga. Trouwens, er zijn er hier meer die gedaan hebben als ik en er zullen nog wel anderen ook op. uwe goederen volgen. Want het is een hard ding, waarde graaf, huis en hof te verlaten, alles aan vreemden over te geven, en voortaan buiten zijn land te moeten omzwerven. Ik heb daar den moed en de kracht niet voor. Voor de zaak waarover wij onderhandelen, kan het in elk geval niet schaden. Ik zal bet mijn ouden geloofsgenooten niet lastig maken en kan wellicht nog veel voor hen doen. Koopt de regeering of een fel Roomsch landheer uw goederen, dan ziet het er voor de Protestantsche bewoners donker uit”.

Dat laatste moest graaf Otto toestemmen, hoezeer het hem ook smartte, dat zijn oude vriend om des voordeels wille het geloof naar het Woord Gods verworpen had, om zich te buigen voor het gezag van den paus. Hij schreef dus weder aan Lingelbach, ditmaal echter niet over bezittingen en geldzaken, maar over hooger en gewichtiger dingen. „Wat baat het een mensch zoo hij de geheele wereld gewint, en hij lijdt schade aan zijn ziel". Die Schriftwoorden, vroeger zoo vaak gehoord, waren het, waarop de graaf van Rothenfels zijn vriend nadrukkelijk wees. „Gij hebt tiet nu, zoo schreef hij, ver in de wereld gebracht, en menigeen zal u gelukkig prijzen. Ook onze koop kan doorgaan, wijl ik geloof dat het voor mijn oaderhoorigen nog de beste kans is. Maar overigens zou ik toch niet in uw plaats willen zijn. Want, mij dunkt, gij, die gelijk ik, geleerd hebt de waarheid van de dwaling te onderscheiden zult u herinneren dat er geschreven staat: Koopt de waarheid en verkoopt ze.niet. Ën nu hebt gij, naar ik meen, de waarheid verkocht voor tijdelijk belang en voordeel. Gij hebt het tijdelijke hooger gesteld dan het eeuwige, en ik vrees dat dit u rouwen zal. Vergun mij, die nog altijd uw vriend wil wezen, u dit een en ander te zeggen. Vergeef mij, zoo het hard klinkt”.

Uit het antwoord dat geruimen tijd later kwam, bleek duidelijk, dat die vergeving den heer Lingelbach niet zeer moeilijk viel. Waarschijnlijk gevoelde hij maar al te goed de waarheid van de woorden zijns vriends, en wist er weinig tegen in te brengen. Zijn schrijven was dan ook zeer vriendelijk. Hij noofligde den graaf uit naar Neurenberg te komen, dan kon hij, Lingelbach, alles mondeling beter toelichten en hij twijfelde niet of de graaf zou grootendeels bevredigd worden.

Gij zult wel zeggen, zoo schreef hij, dat ik u weer noodzaak een verre reis te doen, maar die zou toch noodig zijn. De geheele zaak van den verkoop van Rothenfels zal veel vlugger en' gemakkelijker afljopen, wanneer gij er persoonlijk bij zijt dan indien alles schriftelijk moet behandeld worden, en uw rentmeester telkens uw bevelen moet vragen. Dan hebben we wel een jaar of nog meer noodig. Niet zonder moeite heb ik bij de regeering gedaan gekregen dat u vergund wordt voor een tijd naar de Palts terug te keeren, tot al de zaken in orde zijn. Ge kunt dan alles zelf regelen en ook afscheid nemen van uw vroegere onderdanen, die ongetwijfeld zeer verblijd zullen zijn n te zien, gelijk gij hen.

Drie de maanden later had er op Rothenfels een gebeurtenis plaats die nooit vergeten is, door llen die er deel in hadden.

De graaf en de gravin met hun beide kineren waren na lange afwezigheid weder op hun oederen aangekomen. Dat was ook vroeger el gebeurd, en dan had er altijd groote vreugde eheerscht op Rothenfels, en was er zelfs wel ens een eerepoort opgericht.

Doch nu was het gansch anders. Want ieder p het landgoed wist, dat dit bezoek ook het aatste zon zijn. Het oude geslacht zou vooraan niet meer op het kasteel vertoeven. Nieuwe eeren zouden komen en met hen nieuwe etten. En menigeen vreesde met recht dat eel wat goed en liefelijk was nu met het oude ou verdwijnen. Men wist trouwens dat wie et Gereformeerde geloof bleef aanhangen vroeg f laat denzelfden weg zou moeten opgaan als en landheer.

BRIEFWISSELING.

BRIEFWISSELING. A. p. V. d. H. te U. Eerstvolgend nummer gaat niet, wel later,

HOOGENBIBK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen