Voor Kinderen

AAN VRAGERS.

Eenige jongelui uit de legerplaats te Oldebroek zonden een drietal vragen, die hier volgen:

1. Op welke wijs zijn de Indianen te Amerika gekomen. Anders gezegd, langs welken weg is Amerika bevolkt?

2. Hoe zijn de negers daar gekomen ?

3. Waren Europa en Amerika vroeger door land verbonden?

Wat het eerste betreft, daarop is nog geen afdoend antwoord gegeven. Er zijn drie wegen denkbaar.

1. Uit Noord-Europa.

2. Om de Behringstraat in N. O. Azië, waar dat N.-Amerika zeer dicht nadert.

3. Over"de Keerkringseilanden.

Van deze drie wegen is de laatste wellicht de meest aannemelijke. De Keerkringseilanden zijn hier onze Oost met N.-Guinea; voorts N.-HoUand, N.-Zeeland en de eilanden van de Stille Zee tot Zuid-Amerika toe.

Dat de eerste weg de ware zou zijn is moeilijk aan te nemen. Toen lang vóór Colombus Noorsche zeevaarders in Amerika landden, waren er reeds veel menschen. De voorvaders van deze zouden dus reeds in zeer vroege tijden de lange en gevaarlijke reis van Noord-Europa naar Amerika moeten gemaakt hebben, en dat is kwalijk denkbaar.

Evenmin is waarschijnlijk, dat reeds zoo vroeg tal van menschen naar het afgelegen Kamschatka zouden verdwaald zijn om dan over de zee, het koudste gedeelte van Noord-Amerika< te bereiken en van daar weer zuidelijker af te zakken. Wel is natuurlijk mogelijk dat eenigen de wegen genomen hebben bij 1 en 2 aangegeven.

Beslissend uitgemaakt is de zaak eehter niet. Over die vroege tijden welke het hier geldt, zwijgt de geschiedenis.

Geheel anders echter staat het met de komst der negers, die thans reeds in Noord-Amerika tot vele m'ihoenen zijn aangegroeid.

Zooals bekend isj werd Amerika omstreeks 1500 door de Spanjaarden in bezit genomen. Zij gebruikten de Indianen die er toen woonden, om het goud en zilver dat in den grond zat er uit te delven. Doch het volk was daarvoor te zwak. Toen bedacht de Roomsche bisschop Las Casas, een edel man, negers uit Afrika, die sterker waren, te laten komen om het. werk te verrichten. Hij meende het goed, doch gaf inmiddels aanleiding tot een verfoeilijken slavenhandel en een jammerlijke slavernij der negers eeuwenlang. Het uitnemende boek »De Negerhut" schetst hoe gruwelijk het nog toeging in t. de eerste helft der negentiende eeuw. De oorlog . nu, een vijftig jaar geleden, heeft er een eind aan gemaakt. Thans zijn de negers vrij en groeien snel in getal.

En wat nu het derde punt betreft, zoo wordt in oude overleveringen en geschriften gesproken van een groot rijk Atlantis, dat lag tusschen Europa en Amerika. Dit groote rijk zou door de wateren zijn verzwolgen en de zee die men daar thans vindt heet de Atlantische.

Of het waar is ? Dat valt moeilijk uit te maken althans dusver. Opmerkelijk is dat juist de zee tusschen Europa en Amerika zoo weinig eilanden heeft.

Bestaat er, vraagt P. in onze taal een woord g'eschicht ?

Dit woord bestaat. Het is hetzelfde als het . Duitsche Geschichte en beduidt als A\X. geschiedenis. Zoo komt het o.a. voor in het schoone vers van Beeloo, getiteld: Ruth.

Wie kent niet heel uw treurgeschichte,

Den omvang van uw naamloos leed.

Het woord komt uiterst weinig voor; meest bij dichters en in vérheven stijl.

Achter in sommige Psalmboeken vindt men een vers van David. Als hij dit werkelijk gemaakt heeft, waarom is het dan niet bij de Psalmen opgenomen.

Het hier bedoelde is het zoogenaamde «Eigen geschrift Davids". Het begin luidt: (onze lezer vindt wel goed, dat we het niet geheel overnemen).

Ik was een jongeling. Nog teder en gering. Bij broederen laag geacht. Men had mij in het veld Tot herder aangesteld. Daar hield ik steeds de wacht, En weidde 't wollig vee. Toen maakte ik wel te vree, Een harp met eigen handen, enz.

Over de dingen van welke in Gods Woord gesproken wordt en over de geschiedenis der Joden bestaan uit den ouderen tijd een aantal niet gewijde boeken en geschriften. Zij handelen over godsdienst, . zedeleer, Bijbelsche personen, der strijd der Joden tegen deSyriërs, 160 j. v. C. enz. De voornaamste onder deze geschriften vindt men, vertaald, in de groote oude uitgaven van den Statenbijbel, tusschen O. en N. Testament, met een waarschuwing erbij, dat het geen boeken zijn van goddelijken oorsprong. . Het zijn de jApocriefen", die door de Joden van de Bijbelboeken werden gescheiden gehouden.

Door de Gereformeerde kerk zijn deze boeken ook steeds terecht als bloot mensrhenwerk beschouwd. De Roomsche kerk is in de dwaling vervallen sommige als goddelijk te erkennen.

Behalve de meer bekende Apocriefen bestaan er ook onechte Evangeliën, zoogenaamde Apostolische brieven enz. De Aprocriefe boeken die bij den Statenbijbel zijn opgenomen bevatten veel goeds en leerrijks, ook allerlei geschiedverhalen die nut hebben. Maar er staan ook valsche leeringen, dwaasheden en leugens in.

Het ï eigen geschrift Davids« is een zeer onbeduidend stuk. Het vertelt nagenoeg niets, dat we ook niet reeds uit den Bijbel weten. Zeker" is het niet van David en behoort het ook niet tot de Psalmen. Terecht is het uit de latere kerkboeken ^yeggeIaten. Vreemd is dat het toch nog onlangs in een nieuwe uitgaaf voorkwam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen