Voor Kinderen.

IN VREEMDE HAVEN.

IV.

Twee Vrienden.

We hebben Hendrik Crul verlaten terwijl hij op het veld bezig was takkenbpssen te binden, in welk werk hij gestoord werd door een hem niet onbekend geluid, een getluit alsof iemand hem een teeken gaf. Hij zag om en bespeurde nu vlak bij Kris Klaver, zijn vriend met wien we reeds kennis maakten.

«Goeden morgenc. Je bent er vroeg bij begon deze.*

»Niet voor mün genoegen c, zei Hendrik, > ik moest wel.

»Was het weer mis ? Gaat het thuis nog niet beter ?

»Ik heb geen thuis*, was het bittere antwoord. > Het is nog net zooals altijd. Maar 't is de schuld van den boer; dat zeg ik. Hoor zelf, en zeg dan eens of Helpman gelijk heeft.

»Wat is er dan gebeurd ?

Wel gisteravond kwam de boer heel boos thuis. Hij had de staldeuren open gevonden, terwijl zij al lang moesten gesloten zijn. De schuld daarvan gaf hij aan Jan zijn oudsten zoon, die ook niet voor de poes is. Hij zei wel degel^k de deuren te. hebben gesloten, en ik moet zeggen al is hij mijn vriend niet, hij had gelijk. Ik had het hem zelf zien doen. Toeu Helpman tegen Jan opspeelde, kon ik niet laten den zoon tegen den vader te helpen, die ongelijk had.

»Maar nu werd het nog erger. Tenslotte pakte Helpman een mattestok die voor de hand lag, en ranselde op zijn zoon en mij los. Demoeder kwam er aan te pas, 't werd een herrie als ik 't huis bij mijn ouders nooit heb beleefd".

Maar, " vroeg Kris »hoe kwamen die deuren dan weer open ? "

»A1 een week lang had ik gezien, dat de wervels stuk waren. Zij hielden niet meer. 't Is heel begrijpelijk, dat gisteravond toen het zoo woei de deuren weer opensprongen. Ik heb het ook nog gezegd, maar Helpman was te boos om naar rede te luisteren. Misschien wist hij ook wel dat hij uit gierigheid geen nieuwe wervels had willen maken. We gingen natuurlijk heel laat naar bed en zeker om ons te sarren, en mij allereerst, stond de boer vroeg op. Na de korte nachtrust moest ik alweer naar het land zooals je ziet, waar ik nu sta te blauwbekken van de kou".

»Dat begrijp ik."

»Zoodra ik van morgen", ging Hendrik voort den boer zoo hoorde te keer gaan, begreep ik »dat het zaak was hem uit den weg te blijven. Maar ja wel ! Juist toen ik de zoldertrap af wou gaan, zag Helpman mij. Hij riep mij dreigend toe: »Denk aan de takkenbossen! Voor het ontbijt moet het in orde zijn." En zoo moest ik dan in de kou op weg, zonder zelfs een kopje warme koffie of een korst brood gehad te hebben. Och, leefden vader en moeder nog maar."

En de arme Hendrik barstte uit in bittere tranen.

»Kom troost je maar" sprak Kris bemoedigend. »Ik heb al vast een goede boodschap voor je. Vader en moeder willen dat je aanstaanden. Zondag den heelen dag bij ons blijft. Dan zul je het beter hebben dan bij Helpman".

Zeker; maar Maandag begint het lieve leven weer. Ik ben wel ongelukkig. O Kris wat zou ik graag in je plaats wezen, en dat kun je tegen mij niet zeggen."

»Neen wezenlijk niet, " antwoordde Kris eerlijk. «Maar is er niets aan te doen, bij voorbeeld dat je bij een ander komt. Spreek er eens over met een van de diakens. Vader zegt die zijn er toch voor, en kunnen je allicht een beter t'huis bezorgen. Ook moeten ze van tijd tot tijd gaan kijken hoe je het maakt en of je het goed hebt. Komen ze wel eens ? "

»Ik heb er in al die maanden nog nooit een bij Helpman gezien. Bovendien, als ik dorst klagen zou Helpman het mij zeker dubbel en dwars betaald zetten*.

»’tls toch ellendig*, riep Kris. »Ik zou dien naren vent!... .*

Maar eensklaps zweeg hij, bukte zich en school weg achter een hoop takkenbossen. Wat verbaasd keek Hendrik hem aan. Maar weldra begreep hij wat Kris deed. Op korten afstand verscheen namelijk op den weg de hatelijke gestalte van boer Helpman. Weldra bevond hij zich vlak bij Hendrik, doch Kris kon hij niet zifen.

»Ik kom eens kijken" spfek hij barsch, »of je wel voortmaakt. Vóór achten moet je thuis wezen en het werk afgeloopen. Ben je niet op tijd, dan vindt je den hond in den pot. Goeien morgen; werk pleizierig".

Hendrik balde de vuist terwijl zijn baas zich verwijderde. Nu kwam Kris weer te voorschijn, en er volgde nog een kort gesprek, waarin Helpman er niet makkelijk afkwam. Toen ging ris heen om boodschappen in de stad te doen, »Denk om Zondag*, sprak hij bij het afscheid.

Nu, er was weinig gevaar, dat Hendrik de uitnoodiging vergeten zou. Zondag ging hij uit de kerk met Kris mee, en werd door diens ouders even hartelijk ontvangen als altijd. Hij had een heerlijken dag die hem veel te gauw om was. Het was hier een christelijk gezin en daarin was Hendrik gewoon geweest te verkeeren. Thans was dit helaas anders, 's Middags had hij een lang gesprek met den man des huizes, dien hij alles vertelde van zijn droevig leven als uitbestede wees. De baas, al had hij reeds vroeger veel gehoord, luisterde toch aandachtig en dat deed Hendrik goed. Dat er voor het aandachtig luisteren nog een bizondere reden was, zullen wij spoedig zien.

Den Woensdag na dien Zondag, ging boer Klaver op een avond naar een der diakens, en wel naar dengene die de vergadering leidde, als de armenverzorgers bijeen kwamen, dus hun voorzitter. Hij vertelde dezen, wat hij gehoord had over de wijze waarop Hendrik Crul bij Helpman werd behandeld.

»Ik geloof niet, dat de jongen liegt", voegde Klaver er bij, > maar toch is het billijk, om eens te hooren wat de anderen zeggen. U weet natuurlijk hoe het toegaat, want u komt er in huis.*

De voorzitter — een bakker van beroep — keek wat verlegen, te meer wij} hij in de bakkerij alles moest gereed maken voor het nachtwerk, dat toen nog in haast alle bakkerijen voorkwam. Het bezoek kwam even ongelegen als het gezegde van Klaver. Het ging toch moeilijk, dezen te vertellen, dat hij, de voorzitter, nog geen enkele maal bij Helpman was geweest om naar Hendrik te zien.

Boer Klaver begreep er trouwens alles van, of liever hij wist het reeds.

«Hoor eens*, zei hij tot den bakker: «Zou het niet mogelijk zijn, Hendrik Crul bij een ander in den kost te doen. Ik ken den jongen. Hij is goedhartig en dienstvaardig ook. Maar bij Helpman schijnt hij niet te kunnen aarden. Of het aan hem of aan het gezin ligt, weet ik niet. Maar in elk geval zou het goed zijn, zoo we voor Hendrik een beter kosthuis konden vinden*.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen