Het mystiek-religieuze element in de Grieksche philologie - pagina 58

60

den Q u a l e n d e r H ü l l e n s t r a f e n zu s c h ü t z e n . D e r p r a k t i s c h e Z w e c k ist d i e H a u p t s a c h e ; d i e g e h e i m n i s s v o l l e n L e h r e n v o n der E i n h e i t und Z w e i h e i t , v o n der h e i l i g e n V i e r u n d d e r h e i l i g e n Z e h n b i l d e n nur d i e G r u n d l a g e d e r E r k e n n t n i s s des W a h r e n u n d d a m i t des G u t e n , a u f d e n e n s i c h d i e E r z i e h u n g des M e n s c h e n zu s e i n e m wahr e n B e r u f , die L e i t u n g auf den r i c h t i g e n W e g a u f b a u t [ik spatieer]. Wie sich freilich die mystische Theosophie mit der mystischen Speculation zu einer einheitlichen Erlösungslehre verbunden hat, wissen wir im einzelnen nicht; das sind die Geheimnisse, die nur den Geweihten überliefert werden". — Ten opzichte van E m p e d o k l e s neemt M E Y E R een eenigszins eigenaardig standpunt in. Vgl. B. III, 1, pag. 663: »Wenn man zwischen den mystisch-prophetischen Lehren der y.x^xpfj.oi und den physikalischen des Gedichts Tspi OvTeojg einen tiefen Widerspruch statuirt, den BIDEZ und DIELS durch verschiedene Abfassungszeit zu erklären suchen, so übersieht man, dass der Gegensatz nur ein logischer aber kein psychologischer ist. Die Tendenz beider Gedichte ist ganz die gleiche, praktische: die Begründung der Stellung des inspirirten Wundermanns." — In hoeverre en in wat voor zin in het door Ü B E R W E G — H E I N Z E , pag. 33, »immer noch brauchbar" genoemde werk van A U G . B E R N « . K R I S C H E : Die theologischen Lehren der griechischen Denker, eine Prüfung der Darstellung Ciceros, Göttingen 1840, de verhouding van het religieuze en philosophische element in de vóór-Sokratische wijs begeerte wordt besproken, is mij onbekend. — De verhouding van Plato tot de Orphiek en haar invloed op hem vindt men nu ook uitvoerig behandeld bij D E C H A R M E , O. 1., pagg. 201— 208. Ofschoon er in zijne heldere uiteenzetting veel is, dat mij toelacht, kan ik mij — dit zal nu wel geen nader betoog behoeven — met de conclusie, waartoe hij komt, geenszins vereenigen. Deze luidt als volgt (pag. 208): »La conclusion vraisemblable oü 1'on arrivé sur ce sujet est donc celle-ci: Platon, qui n'est point affilië aux Orphiques, et que 1'on ne peut suspecter de faiblesse partiale ä leur égard, a lu leurs livres, mais il les a lus avec une sévère critique; et, si les idéés qu'il exprime relativement ä la vie future concordent sur quelques points essentiels avec celles de 1'Orphisme, c'est sans doute que 1'Orphisme est ici 1'écho du Pythagorisme lui-même, qu'il tient en si haute estime et dont il s'inspire si souvent." Mijn oordeel nader te motiveeren, is me echter, gelijk van zelf spreekt, hier niet mogelijk. — Voorts is met betrekking tot Plato's verhouding tegenover de Orphiek nog te vermelden een artikel van C O R N F O R D in de Classical Review van December 1903 (Vol. X V I I , No. 9), pagg. 433—445, getiteld: Plato and Orpheus, dat tot motto heeft het bekende woord van O I . Y M P I O D O R U S : 7rxvTxxoü yxp ö TIAXTUV TxpwSeï Tx TOC 'OpOéug, en aan den aanvang aldus zijne bedoeling omschrijft: »The object of this paper is to tracé in the mythical setting of some of the Platonic diaJogues certain religious conceptions which Plato borrowed from Orphism,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen