Natuur en geest in de geneeskunde - pagina 32

probleem schuilt, waarvoor de lijder bewust of onbewust een oplossing zoekt - het is ook waar, dat het in het algemeen niet tot de onmiddellijke taak van de medicus als zodanig behoort de patiënt te helpen zijn lijden te aanvaarden en te pogen de zin ervan voor hem te ontsluiten. Men zou zelfs kunnen vragen, of hij daar ongevraagd het recht toe heeft - want elke persoon heeft ook zijn geheim^, hetgeen - ook met een psychopharmakon - alleen met zijn toestemming ontsluierd mag worden. De arts wordt geroepen als deskundig helper in nood. Slechts waar een lichamelijke nood duidelijk blijkt samen te hangen met psychische of geestelijke conflicten, en, op zich zelf beschouwd, niet met redelijke hoop op succes behandeld kan worden, kan hij zich moeten afvragen, of hij niet naar de diepere lagen der persoonlijkheid moet doorstoten. Dan kan hij geraken in het grensgebied van psychotherapie en zielzorg. Slechts weinige artsen, die zelf een gerijpte persoonlijkheid zijn en een diep geestelijk leven hebben, hebben de gave en gevoelen de opgave hier zich zelf volkomen in te zetten. De meesten zullen zich, terecht, laten leiden door het besef, dat de arts evenmin rechter als zielzorger is. Dit neemt echter niet weg, dat er omstandigheden kunnen zijn en zich ook voordoen, waarin hij als meer dan arts, als mens, als Christen, bereidmoet blijken tot een dieper gesprek en een menselijke ontmoeting. Terecht wijst Werner Leibbrand^ in een rijk boek, dat zich bezig houdt met de theologie van de arts, er met nadruk op, dat dit het nu juist is, wat vele lijders in hun nood van hun dokter verlangen, zonder het te willen uitspreken. In de moede en angstige ogen van de lijder ligt de 'schweigende Forderung: mehr als Arzt'. Medische ethiek De verhouding van natuur en geest is tenslotte van constitutief belang in die geesteswetenschappelijke discipline, wier studie door ons wellicht teveel aan filosofen en moraaltheologen wordt overgelaten: de medische ethieki. Dat het beroepsmatig handelen van de arts onderworpen is aan hoge normen van zedelijkheid - daarvan is de medische professie, sinds de eerbiedwaardige eed van Hippocrates gelding kreeg, diep overtuigd, ook al lopen de meningen over de oorsprong dier normen uiteen. De arts komt immers in zijn beroep voortdurend in aanraking met waarden, die zo hoog worden gewaardeerd als het leven zelf. ^ Over gebruik en misbruik van de psycho-farmaca, cf. B. A. M. Peters, Pharmacologische ontsluiting van de persoonlijke intimiteit (Van Gorcum, Assen 1963). ^ a. w. blz. 25 noot 2. 28

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen