lijken inhoud ontbloot

lijken inhoud ontbloot was, lag in hun papiertje, dat ze thuis kregen van het een of ander moderamen. Maar de geestelijk-waarachtige band lag in 'ée bevestiging op den grondslag der lormulieren en formulierbeloften.

Gesteld dus al, dat er naderhand conflict ontstond en.eenig leeraar, ouderling of diaken zeiggen moest: „Zife, nu weet ik waarlijk niet wat ik doen moet. Volgens de formeele administratieve verplichting moet ik zus en zoo doen, maar volgens den geestelijken - waarachtiigen band, waarmee ik voor 'Gods oog aan de gemeente vastlig, vlak anders I" — dan mag, dan kan dat voor iemand, die zijn ziel voor den naam van Jezus overgaf, gieen oógenblik meer ©on twijfelachtige zaak wezen. Dan is dat voor zulk een kind des Heeren teistond beslist en uitgemaakt.

En zal zulk een minnaar van 's Heeren volk en liefhebber van den Naam des Heeren onverwijld en zonder aarzolen uitroepen: „Natuurlijk bindt de band voor Gods oog aan de gemeente Christi aangelegd mij eerst en meest!"

Te denken dat iemand dan zeggen zou: „Ja, dan blijft mij weinig anders over, dan den formeeladministratif=v6n leiddraad van menschen te volgen, en de voor G-od bezworen verplichtingen stillefcens op zij te zetten!", ware liefdeloos en komt niet tepas.

Er mag, er moet dus ondersteld en aangenomen, dat alle belijdende leeraars, ouderlingen en diakenen, 't zij ze gereformeerd, 't zij ze irenisch zijn, zonder achterdeurtjes of uitvluchten, voor den dwingenden band van deze formulierbelofte zwichten zullen.

De irenischen-kunnen zich hier niet onttrekken. Zij, de mannen die ons juist telkens verwijten, dat we op den vorm drijven, maar het wezen niet genoeg achten, kunnen toch waarlijk zelven niet zonder blos op het gelaat ons komen vertellen: „Dat ze die belofte wel bezworen hebben, maar het zoo nauw daar niet meê nemen."

Dit zou grievend voor hun persoon, krenkend voor hun standpunt, stuitend voor den roep-van hun naam zijn.

Met name op hün instemming en steun mag dUs gerekend, indien we op deze afgelegde beloften en als met eede bezworen getuigenissen, klem en nadruk leggen, en voor medestanders en tegenstanders de hooge en dure verplichting prediken, om na te komen, wat men heeft beloofd.

Nagegaan wordt nu wat in de verschillende liturgische formulieren te dien aanzien te vinden is. O.a. wordt herinnerd, hoe irenische en gereformeerde predikanten beiden beleden hebben, dat het plicht is de wolven uit de schaapskooi van Christus te weren; en dat een wolf in die schaapskooi elk predikant dient te heeten, die een vreemde leer voorstelt. Herders en wolven, ziedaar dus de tegenstelling, waarin èn de Heilige Schrift èn de liturgische formulieren der Gereformeerde Kerken op het scherpst tegenover elkander stellen de ware en de valsche leeraars. En toch reiken de irenischen aan zulke wolven in de schaapskooi van Christus de hand der gemeenschap. Ten slotte resumeert Dr Kuyper zijn artikelenreeks dan nog in dezer voege:

1°. In onze liturgische stukken, die dusver ook nog door de irenische predikanten zonder voorbehoud gebezigd worden, komen belijdenissen, verklaringen en beloften voor, die in elk opzicht het geloovig, godgeleerd en kerkrechtelijk standpunt der gereformeerden uit den echten tijd beamen.

2°. Aaji de beaming van deze stuklten waagden en wagen zich nog schier alle irenische predikanten, 't zij ze anderen bevestigen of zelf bevesti.^d worden, doopen of Idnderen uit hun eigen lendenen ten doop laten heffen. Ze staan dus kerkelijk en zedelijk onder het verband van deze religieuse, theologische en canoniulce verldarin-^en en beloften.

En 3°. desniettemin spreken en hafidelen de irenische predikanten niet slechts in strijd met deze religieuse, theologische en canonieke verklaringen en beloften, maar veroorloven zich zelfs de vrijheid, om èn principieel èn practisch deze verklaringen en beloften te bestrijden; ja, om al diegenen die er voor opkomen, te brandmerken als een onrustig en gevaarlijk slag.

In dit droeve feit ligt iets zeer stuitends voor het zedelijk waarheids gevoel.

Niet alsof we deze heeren er van verdenken zouden, dat ze, tegen beter weten itiy oneerlijk handelen zouden.

Kwam zulk een vermoeden in ons op, het zou niet hen, maar ons zelven wonden.

Oprechtelijk nemen we dus aan, dat deze heeren over dit stuitend contrast tusschen hun wijze van doen en de door hen afgelegde verklaringen en geloften, nooit, met kennis van zaken en na ver-©ischte studie, na hebben gedacht.

Maar, ook zoo, blijft dan toch het feit ©en feit, dat een gansche reeks van achtbare mannen, die als pleitb©z.o(: gers van waarheid en zedelijkheid optreden, zelven in hun ambtelijk optreden, in strijd met de eischen van waarheid en zedelijkheid handelen.

En overmits nu onlangs een misbegrepen woord van den hoogleeraar Dr Rutgers, aan de irenische woordvoerders aanleiding gaf, om op , hin eigenaardige irenische manier, dezen man van ongerept karakter, den lieflijken scheldnaam van „Jezuïet" naar het hoofd te werpen, wierd het toch tijd, het blaadje eens om te keeren, en aan de irenische predikanten en corps-eens de dringende en ernstige vraag voor .te leggen: „Gij geroepen dienstimechten in den dienst des Heeren, hoe verdedigt ge zelven uw houding ten deze uit het oogpunt van waarheid en eerlijken zin? "

Dit stond te lezen in De Heraut van 31 De cember 1832.

We hooren hier bet eerste rommelen van het onweer, dat in 1886 zou losbarsten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen