Een politiek van verantwoordelijkheid.

Door den heer Colijn is een taak aanvaard, die zoowel bij mislukken als slagen de ongunst van groote kiezersgroepen tengevolge moest hebben. Door deze houding is niet alleen gebroken met een politiek van wikken en wegen, van rekenen en tellen, maar is ook 'de verhoiuding tusschen vertegenwoordigers en kiezers, tusschen volk en regeering weer in betere banen geleid.

Het zuiver vertegenwooTdigend stelsel, waarvan zooveel wonderen zijn verwacht en dat zooveel teleurstelling heeft gebracht, heeft door de houding van den heer Colijn weer betere kansen gekregen. )

Dit stelsel rust op een sterk besef van veran.twoordelijkheid.

Het gaat uit van de veronderstelling, dat de kiezers weten wat ze doen, het lot van land en volk wordt, menschelijkerwij'ze gesproken, in hunne handen gelegd.

Zij moeten zich dus niet dooa-beloften laten paaien en geen brood en spelen eischen, waar werken en offeren plicht is. Geen persoonlijk-of groepsbelangen mogen ïn de kiezersmass.a; domineeren, want een regeering, die aan dergelijke motieven haar ontsta, an dankt, is een ramp 'toor het land. Tenslotte veronderstelt het vertegenwoordigend stelsel, dat een volk capabel is om zich vóór of tegen een bepaalde staatkunde uit te spreken. Zeker onderscheidingsvermogen op principieel terrein mag dus niet ontbreken.

Ook aan de vertegenwoordigers worden door dit stelsel hooge eischen gesteld. Het woord, dat zij in de Kamer spreken, moet denzelfden klank hebben als het woord, dat zij spreken in het land. Zij zij'n niet gekozen omdat zij over een bepaald vraagstuk .toevallig gelijk dachten als een groep kiezers, maar zij zijli gekozen als dragers van een beginsel en nu wordt er van hen verwacht, d^t zij voor dat beginsel ook pal zullen staaji en dat zij alles aan de verdediging van dat beginsel ondergeschikt zullen maken.

Het mag wel eens gezegd worden, en wordt óók van hen verwacht, dat ze bij het aanvaarden van allerlei functies niet zullen vergeten, waia, rvoor ze tot lid der Kamer zijn gekozen. Hun besef vaa verantwoordelijkheid dient hen te bewaren voor het aanvaarden van een taak, die toch door een mensch niet volbracht kan worden.

Nu is gelukkig gebleken, dat een groot deel vaa het Nederlandsche volk nog die eigenschappen bezit, die vooT een goed functioneeren van het ver-^ tegenwoordigend stel noodig zijn. Hoewel hier en daar bij de woordvoerders der politieke p.a, rtijea de waardeering door het partijbelang weerhonden werd zich te uiten, heeft men in de breede kgen vaa ons volk, ook bij de groepen van links, groote waardeering voor het werk van den heer Colijn kunnen constateeren.

Het is gevoeld, dat de strijd, die om 's lands finantiën scheen te gaan, nog een groo'teren inzet had. "Waren regeering en parlement niet in staat geweest om in het critieke moment te handelen, _ dan was meer dan onze economische welvaart verloren gegaan.

Had de volksvertegenwoordiging tegenover de dreigende ramp der inflatie niet anders dan woorden en beloften kunnen stellen, dan zou de in alle partijen aanwezige ontevredenheid met het parlementaire stelsel straks tot verder gaiande degradatie van dat stelsel hebben geleid.

Als het parlement geen werkelijke volksvertegenwoordiging meer is dan is er niet veel keuze meer. Dian gaat het enkel tusschen de revolutie en de dictatuur en veel verschil is hier niet eens tusschen. Wij danken het aan de antirevolutionaire beginselen, dat zij in dit critieke moment den weg wezen en de kracht schonken, om ons volk voor die pijnlijke keuze te behoeden.

Ook thans geeft ons program van actie geen onzeker geluid. De verkiezingsstrijd wo^rdt door ons niet gevoerd met mooie woorden of beloften maai' met de nuchtere waarheid, , al is het ook, dat die weinig opvroolijkend klinkt. Zal dit door ons volk begrepen worden, begrepen en gewaardeerd? Zullen hier en daar de eigen belangen ook zwaarier wegen dan 't belang van 't land en de liefde tot de beginselen?

De berichten uit alle streken van 't lalid doen met moed de toekomst tegengaan. Alleen klinkt zoo af en toe een enkele klacht over onze „intellectueelen".

Het schijnt, dat er zij'n, die met den koster en den schoolmeester uit Ibsen's Brand lederen op-'roep tot actie beantwoorden met:

„Voor ons geldt nog een "andre wet Dan die hier voorgelezen wordt; Wij beiden zijn hier ambtenaars Van het distrikt, om trouw te steunen De tucht der kerk en alle wetenschaippen. En die met hartstochten zich niet bemoeien, In een woord: buiten de partijen staan."

Is hiermee de meening van sommigen vertolkt, dan berust die toch op een dwaling. Buiten de partijen staat niemand en "kan niemand s'taan. En wie de „wetenschappen" wil steunen en er iets van verstaat, die weet, dat de machtige actie van den staat, invloed heeft op alle levensuitingen. Wetenschap en kvmst on'dergaah den invloed der staatkunde. En het zijn allereerst „onze intellectueel en", die aan de antirevolutionaire staatkunde enkele dingen te danken hebben. Van hen mogen wij verwachten, dat zij' als de geestelijke leiders des volks, ook op dit terrein, waar de geestelijke worsteling niet het minst hevig is, vooraan zullen staan.

En zij zullen dat doen, naarmate de politielt van verantwoordelijkheid in de laatste jaren door onze partij gevoerd, in liun hart een gevoel v; aJi verantwoordelijkheid heeft gewekt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen