Correspondentie van de Redactie.

K. te V. — Wat Uw concrete vragen betreft, kan ik antwoorden, dat ik zelf persoonlij Ie van meening ben, dat het — indien mogelijk — behoorlijk is, de kinderen te doopen op den eersten Zondag na de geboorte. Naar mijn meening is een sacrament in eersten aóinleg geen zaak van de ouders, maar van de gemeente, en behoort men zich te richten naar deze gedachten:

a. voorop gaat de gemeente;

b. de opvoeding staat onder verantwoordelijkheid van het hootd van liet gezin; deze heeft dan ook de belofte, waarin die verantwoordelijkheid wordt erkend en aanvaard, af te leggen als hoofd van het gezin; en normale gezinnen — beide ouders lid der kerk — moeten zich niet naar abnormale richten;

c. de bepaling van den tijd van den doop moet niet afhiangen van particuliere omstandigheden, maar van objectieve, niet aan particulier inzicht hangende feiten en normen. De vraag, wanneer de moeder mee kan gaan, zal door den één zoo, en door den ander zus beantwoord Worden. Maar de tijd van de geboorte van het kind en die van den openbaren eeredienst zijn niet afhankelijk van particuliere opvattingen;

d. een weldaad, die God ons geeft, moet men gretig en haastig aanvaarden. Was de verantwoordelijkheid voor de opvoeding een zaak van de moeder, dan zou inderdaad haar ja-woord niet gemist kunnen worden. Nu deze echter bij den vader als gezinshoofd staat, is diens objectief-representeerende toezegging inderdaad voldoende.

Dit wat mijn particuliere meening betreft. De vraag voorts, wat de historische exegese is van de uitdrukking in de kerkenordening („zoo haast, als men dien hebben kan") is er een van de wetenschap van het kerkrecht. En daarvan heb ik, zooals U weet, geen ver­ stand. Slechts neig ik tot de meening, dat hier — alweer in eersten aanleg — geen sprake is van de „mogelijkheden" in een bepaald gezin, maar van mogelijkheden ten aanzien van den den Woord- en sacramentsdienst instellenden kerkeraad. U zult begrijpen, dat ik daarom persoonlijk de kwestie van den doop wel niet zien kan als een adiaphoron; maar even stellig, als ik meen, dezen regel te moeten volgen voor mij zelf, meen ik ook verplicht te zijn, voor het kerkelijk leven te rekenen met den regel waarover ik in mijn vorigen brief schreef: dat n.l. zoolang de wetenschappelijke exegese van den kerkorde-regel niet vaststaat, men de conscientie van de ouders niet aan een bepaalde exegese van sommigen binden moet. Er is in dezen geen „genoegzame eenparigheid van gevoelen". Men kan dus wèl trachten, deze te verkrijgen „zoo haast als men deze hebben kan" (!), bijv. door een onderzoek der kwestie, met dóór-pratende argumentatie; hetgeen broederlijk is. Maar men moet de gewetens niet binden aan niet algemeen erkende resultaten van wetenschappelijk onderzoek naar de historische interpretatie van een kerkenorde-term.

Of men dan de gewetens „ongebonden" laten moet? Geenszins; maar men binde ze met andere banden: a, b, c, d.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen