EVEN PARKEEREN.

Een bed met vijftig dekens!

De regen ruisclite neer op liet dak van de • boschbarak, waar men mij als deelnemer vim de evangelisaüe-cont'erenüe liad ingekwartierd. Zooals mien misschien weet, houdt 'het Verband van Evangelisatie-commissies in de Geref. Kerken ieder jaar een driedaagsclie conferentie te Woudschoten. Ieder jaar wordt de deelname gróóler. En dit is geen wonder! Woudschoten pakt!

Niet beter kan ik deze conferentie typeeren dan als een grootc familie-reunie. De stijflieid en gewichtigheid, de Jiouten-klaasserij, die het publieke leven vaak zoo ongenietbaar maakl, is hier ver te zoeken. Er bestaan hier geen afstanden tusschen idoim, inee en dienstmeisje, tusschen veteraan en recruut. Niet dat wij niet zouden respecteeren wat gerespecteerd moet worden, maar dan .kijken wij zoo'n flinke man aan als onze groote broer en als niets meer en niets minder.

Er is groot verscliil tusschen de kinderen van dil gezin. Er zijn predikanten en arbeiders, freules en leden van een meisjesvereeniging, candidaten uit de klei en de hei en evangelisten uit Nederland en Vlaanderen. Dat zijn nog maar de uitwendige verschillen. Maar welk een verschil in psyche, in „ligging", zooals men dit meestal uitdrukt. Bij sommige besprekingen kan dat sterk aan het licht treden. Maar botsingen geeft dat nooit. Waarom niet? Omdat niemand zijn meening verbergt, maar zicli geeft puur en zonder reserves. Bij Woudschoten denk ik aan de tekst, die ongeveer zoo luidt: „Zij gaven zidi eerst aan God en daarna aan elkander!" Dit groote gezin heeft in Ds Hagen een bemind familie-vader! Ik zou niemand weten, die hem in deze functie zou kunnen vervangen, soepel en tegelijk beslist!

Het Verband bloeit! Ruim tweehonderd commissies liebben er zich bij aangesloten. Stonden eerst de groote steden nog afzijdig, op enkele na hebben zij zich thans ook doen inlijven en ik hoop dat die enkele eenlingen zoo spoedig mogelijk zullen, volgen. Over al deze dingen nu lag ik te denken op mijn harde brits in den eersten conferentienacht en te praten met , mijn slaapje, die met mij een van de kleine kamertjes deelde, waar men meer bedaagde heeren onderbrengt. Toen wenschten wij elkander goeden nacht. Maar de rust werd wreed verstoord! Onder aanvoering van mijn collega uit Antwerpen — de beruchte lieber Kollege! — kwamen een tiental zolderlingen, die onder de pannen sliepen, uit bezorgdheid voor m.ijn constitutie, mij toedekken met niet minder dan vijftig dekens! Zij brachten mij niet slechts warmte, zij brachten mij copie! Want niet beter kan ik mijn totaalindruk van de conferentie beschrijven dan onder het opschrift van dit artikeltje: Een bed met vijftig dekens! Wat een onderwerpen zijn er niet aangesneden! Reeds op de jaarvergadering en daarna ook op de conferentie. Wat een punten werden er besproken, die niet op het programma stonden. Ik denk aan de evangelisalie-zang, het verleenen van stoffelijke hulp, het jeugd vraagstuk! Wat wera daarover nooit gezwamd, maar zakelijk en serieus geredeneerd!

Ik zou van deze conferentie kunnen zeggen, dal ze edit ZAKELIJK was! En dan bedoel ik zakelijk niet in tegenstelling met principieel, ook niet in tegenstelling met geestelijk, maar dan bedoel ik met zakelijk: concreet! Men bleef niet in algemeenheden hangen, maar hier waren werkers aan het woord, die in de volle practijk van hun arbeid zochten naar licht! Het is onmogelijk om bij alle onderwerpen op de conferentie behandeld eve]i te parkeeren. Ik zou mijn auto minstens voor een maand moeten stallen! Anders zou ik gi"aag wat vertellen van wat de stoere Scholtens, de pittige Sikkel, de sappige Retel, de fijne Verkuyl hebben verteld. Ik zou gaarne wat van de mooie opmerkingen sprokkelen, die zij in hun referaten en de hoorders bij de bespreldngen hebben gemaakt. Maar ik moet daar wel van afzien. Slechts geef ik als conclusie dit weer. Van deze conferentie is een dringend beroep uitgegaan op de kerk, een vurig appèl op de gemeente. Zonder op^vinding, zonder vuurwerk, uit den nood van het werk is tot de kerk geroepen: Geeft leiding aan dit wc-rk, stoot arbeiders uit in den oogst! Aan de Gemeente is gesmeekt, dat zij toch mocht komen tot de volle activeering van al hare kraditen. Het is niet genoeg dat wij predikanten, candidaten en evangelisten hebben, die als les Chretiens officiels ambtsbalve getuigen van Christus, maar in heel de Gemeente moet het vuur branden voor de heilige zaak van God, van allen moet gelden: Wij hooren hen spreken en God grootmaken!

Moge dit beroep en dit appèl weerklank vinden! In de eenheid van het beginsel en in de verknochtheid der liefde: voorwaarts!

Zij zullen het NIET hebben, ons oude Nederland!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen